ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 238

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 238

ชู่อวี่เหลือบมองแม่นมหยางอย่างโกรธเคือง “เจ้าค่ะ!”

ตั้งแต่เรื่องของเฉินเอ้อครั้งที่แล้ว คุณหนูใหญ่ก็คอยระวังตัวจากนางมาโดยตลอด นางบอกกับเซี่ยฉวนผู้ที่ดูแลจจวนอยู่หลายครั้งว่า ต้องการย้ายออกไป แต่เขากลับไม่ตอบสนองต่อคำขอของนาง

นางอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ชอบคุณหนูใหญ่มากขึ้นเรื่อย ๆ อยู่ที่เรือนเซี่ยจือหยวนแห่งนี้ จะไม่มีวันลืมตาอ้าปากได้

เมื่อจื่ออันพาเสี่ยวซุนไปที่สนามหญ้าที่ฮูหยินผู้เฒ่าอยู่ ก็เห็นเด็ก ๆ หลายคนที่มาจากจากครอบครัวของอาสอง และหลิวซื่ออาสะใภ้รองก็เป็นคนพาพวกเขามาคำนับฮูหยินผู้เฒ่า

ฮูหยินผู้เฒ่ายังคงแต่งตัวอยู่ในเรือน และคนที่มาคำนับต่างอยู่ในสนามหญ้า ท่านอารองกับมหาเสนายดีเซี่ยก็กำลังพูดคุยกันอยู่ที่ต้นกล้วย โดยที่ทั้งสองคนยืนหันหลังกันอยู่

เมื่อเห็นหลิวซื่อ จื่ออันก็นึกสิ่งที่แม่นมหยางบอก หลิวซื่อมีความสัมพันธ์กับเฉินเอ้อจริงหรือ?

วันนี้ชุดของหลิวซื่อดูโดดเด่นมาก แม้ว่านางจะอายุสามสิบปีแล้ว แต่ก็ยังมีเสน่ห์อยู่

ชุดผ้าไหมสีแดงโกเมนและผ้าซาตินพันรอบร่างกายที่อวบเล็กน้อยของนาง ใบหน้าที่ได้รับการดูแลอย่างดีและไม่มีริ้วรอยใด ๆ นางกำลังพูดคุยกับฮูหยินหลิงหลง และเมื่อทั้งสองยืนอยู่ด้วยกัน จะเห็นได้ชัดว่านางดูดีฮูหยินหลิงหลงเสียอีก

แน่นอนว่า ฮูหยินหลิงหลงในตอนนี้ได้รับบาดเจ็บอยู่ หน้าซีดขาว มีแป้งจำนวนมากปกปิดที่ใบหน้าที่ไร้สีเลือดของนาง และตัวนางค่อนข้างเล็กและไม่สูงนัก ไม่ใช่คนที่โดดเด่นอะไร และหลายปีมานี้ก็ไม่ได้มีผลงานอะไรเลย ดังนั้นแม้ว่าบนศีรษะของนางจะประดับไปด้วยไข่มุกเลอค่า แต่ก็ยังปกปิดความเป็นเศรษฐีใหม่ของนางไม่ได้

หลิวซื่อกับและฮูหยินหลิงหลงเข้ากันได้ดีมาก และหลิวซื่อก็ยังชอบพูดคุยกับฮูหยินหลิงหลงมากเช่นกัน เพราะว่าภูมิหลังของฮูหยินหลิงหลงก็ไม่ได้ดีอะไร เวลานางอยู่ด้วยจึงทำให้ตนเองรู้สึกเหนือกว่า

ภูมิหลังของหลิวซื่อสำหรับทุกคนแล้ว คือบุตรสาวจากตระกูลที่มีชื่อเสียง ดังนั้นแน่นอนว่านางจะไม่จงใจแสดงความเหนือกว่าต่อหน้าฮูหยินหลิงหลง เพียงแสร้งทำเป็นพี่น้องที่แสนดีกับนางเท่านั้น นางจงใจเดินไปกับฮูหยินหลิงหลง กดนางให้ต่ำกว่าด้วยรูปลักษณ์และคุณสมบัติของนาง

นางทำไปเพื่อทดแทนการที่สามีของนางมีตำแหน่งเป็นแค่รองเจ้ากรมอาญา ไม่เหมือนสามีของฮูหยินหลิงหลงที่เป็นถึงมหาเสนาบดีของราชสำนัก

นางเองก็ไม่ชอบหยวนซื่อและก็ไม่ชอบจื่ออันด้วย ไม่ใช่เพราะความอิจฉา แต่เพราะฮูหยินผู้เฒ่าไม่ชอบ นางต้องทำตามถึงจะดี เพียงแค่ไม่ชอบหยวนซื่อกับจื่ออันตามฮูหยินผู้เฒ่าก็เท่านั้น

ความรู้สึกที่ต้องการเหนือกว่า และการที่ไม่ชอบจื่ออันกับหยวนซื่อก็ได้ตกทอดไปถึงบุตรสาวของนาง เซี่ยฟางเอ๋อ

เซี่ยฟางเอ๋อคือบุตรสาวของหลิวซื่อที่เคยรังแกเจ้าของร่างคนเดิม เซี่ยจื่ออัน และนางเป็นคนที่มีพิษสงอยู่เต็มเปี่ยม ที่จื่ออันถอนหมั้นในครั้งนั้น นางได้กลับไปที่บ้านเก่าของแม่นาง ไม่ได้อยู่ร่วมในเหตุการณ์ครั้งนั้นด้วย

เมื่อเห็นจื่ออันที่เพิ่งจะมาถึง นางจึงเงยหน้าขึ้นมองไปที่จื่ออันอย่างเหน็บแนมในทันที “เอ๋ นั่นมันคุณหนูใหญ่ของจวนมหาเสนาบดีนี่ ช่างดูสง่างามยิ่งใหญ่อะไรเช่นนี้!”

อย่างไรก็ตามจื่ออันก็ไม่ได้มองมาที่นางเลย และเดินตรงเข้าไปด้านใน

เซี่ยฟางเอ๋อไม่เคยได้รับการดูถูกเช่นนี้มาก่อน ไฟโกรธก่อเกิดขึ้นในจิตใจ “เซี่ยจื่ออัน เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

จื่ออันหันกลับมามองนาง ด้วยดวงตาที่เย็นชา “มีเรื่องอันใด?”

เซี่ยหว่านเอ๋อเดินขึ้นมาและพูดกับเซี่ยฟางเอ๋อ “น้องฟางเอ๋อ เจ้าอย่าได้ไปยุ่งกับนางเชียว ประเดี๋ยวนางก็ใช้มีดสั้นทำร้ายผู้คนอีกหรอก”

เซี่ยฟางเอ๋อถอนหายใจแรง “นางกล้า? ถึงแม้จะมอบถังกักเก็บความกล้าหาญให้นาง นางก็ไม่กล้าทำอะไรข้าหรอก”

ในอดีตเซี่ยจื่ออันถูกรังแกมาไม่น้อยเลยทีเดียว และทุก ๆครั้งที่ถูกรังแกด้วยการทุบตี นางจะซ่อนตัวอยู่ในมุมห้องเหมือนเต่าแล้วเช็ดน้ำตา ขนาดร้องไห้นางยังไม่กล้าจะร้องออกมา

วันนี้เซี่ยหว่านเอ๋อได้ยั่วยุให้เซี่ยฟางเอ๋อก่อกวนนางไม่หยุด พอเซี่ยฟางเอ๋อโมโหเซี่ยจื่ออัน วันนี้นางจะต้องไม่ปล่อยเซี่ยจื่ออันไปแน่

เมื่อเห็นว่าจื่ออันไม่ตอบโต้ นางจึงก้าวไปข้างหน้าและผลักไหล่ของจื่ออัน แล้วพูดอย่างเดือดดาล “เจ้าเป็นใบ้เหรอ? พูดออกมาสิ เจ้ามีชื่อเสียงยิ่งใหญ่นักมิใช่เหรอ? มีดสั้นของเจ้าล่ะ? เอาออกมาทำร้ายข้าสิ ข้าจะดูว่าเจ้าจะมีสักกี่หัวที่พอจะให้ตัดกัน”