ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 250
นางก้าวเดินไปข้างหน้า นำเฉินหลิวหลิ่วเดินไปยังสวนดอกไม้ด้านหลังอย่างช้า ๆ
ลานที่มีเสียงดังก่อนหน้านี้ เพราะว่าคนกลุ่มใหญ่ได้จากไปจึงกลับเงียบสงบ ทาสรับใช้กำลังเก็บกวาดขยะและน้ำชาบนโต็ะ จางหลัวกำลังเตรียมมื้อเที่ยงสำหรับงานเลี้ยง
“เชื่อในโชคชะตาที่เจ้ากำหนดเอง แล้วก็แต่งให้กับคนที่เจ้าชอบ คงจะไม่เสี่ยงเกินไปใช่ไหม?” จื่ออันเองก็กังวลเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ ๆ จึงเอ่ยกับเฉินหลิวหลิ่วออกมาราวกับไม่ใส่ใจ
เฉินหลิวหลิ่วมองไปยังนาง แสงแดดส่องเข้าไปในตาของนาง มีแสงส่องประกายออกมา “ดูเจ้าพูดเข้าสิ เหมือนกันคนที่อิ่มแล้วไม่รู้สึกหิว แม้แต่คำพูดดี ๆ ก็ยังไม่พอ จะไปหาคนที่ตนเองชอบ? อีกอย่างความรักไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิตของคนเรา มีชีวิตอยู่ต่างหากที่สำคัญ เจ้ามีชีวิตอยู่ แน่นอนว่าสามารถพูดคุยกันถึงเรื่องความฝัน ความรัก เจ้าลองคิดดู หากมีคนพูดกับเจ้ามาตั้งแต่เด็กจนโตว่า เมื่อเจ้าอายุสิบเก้าปีแล้วหากยังมิได้แต่งงานจะต้องตาย เพราะไม่มีสามีช่วยให้พ้นภัย เชื่อว่าเจ้าจักต้องเป็นเยี่ยงข้าแน่”
จื่ออันมองเฉินหลิวหลิ่วอย่างอัศจรรย์ใจ มักจะมีความรู้สึกลึกซึ้งยิ่งขึ้น นางคิดว่าเฉินหลิวหลิ่วยิ่งดูเป็นหญิงสาวยิ่งขึ้น หากจับคู่กับเซียวท่าได้ดียิ่งนัก อย่างน้อยก็ดีกว่าพวกหยาบคายพวกนั้น
ไม่รู้จริง ๆ ว่าในสมองของเซียวท่าคิดอะไรอยู่
“ใช่แล้ว เจ้ากับเซียวท่าเคยพบกันหรือไม่?” จื่ออันเอ่ยถาม มองไปยังผู้คนด้านหน้า ยิ่งเดินยิ่งไกลออกไป เริ่มคิดคำนวณเวลา
“ข้าเคยเจอเขา แต่เขามิเคยเจอข้า”
“โอ้?” จื่ออันหันไปมองยังนาง
“ท่านย่าและจวนโหวเคยพูดคุยกันเป็นการส่วนตัว อยากจะให้ข้าแต่งเข้าไป ข้าก็เลยไปแอบดูเซียวท่า แต่ว่าตอนหลังจวนโหวกลับส่งคนมาบอกว่า เซียวท่ามิยินยอมพบหน้าข้า ข้าก็เลยรู้ว่าเขาไม่ชอบข้า”
“เขายังมิได้พบเจ้า จะพูดได้อย่างไรว่าไม่ชอบ?”
“ข้าชื่อเสียงไม่ดีนัก หญิงสาวควรจะเข้าใจเรื่องราว แต่ข้ากลับไม่รู้เรื่อง ข้าได้ยินป้าอาหยู่คุยกันกับท่านย่า บอกว่าเซียวท่าชอบหญิงสาวที่เย็บปักถักร้อย ไม่ชอบหญิงสาวที่จับดาบ”
จื่ออันขมวดคิ้ว “ข้ากับเซียวท่ารู้จักกัน กลับไม่รู้ว่าเขาจะชอบหญิงสาวที่เย็บปักถักร้อย”
“น่าจะเป็นเพราะเขารังเกียจข้า เลยหาข้ออ้างมาบอกปัดข้า” นางเดินไปด้วยคุยไปด้วย แล้วจึงมองไปรอบ ๆ ๆอีกครั้ง “พูดถึงจวนมหาเสนาบดีของเจ้ากัน ทำไมถึงได้ใหญ่นัก? นี่เดินกันนานแค่ไหนแล้ว ยังไม่ถึงสวนดอกไม้ด้านหลังอีกรึ? ”
“ค่อนข้างใหญ่” จื่ออันรู้เรื่องยักยอกที่ดินของจวน ตอนหลังใช้เงินแก้ไขปัญหา แต่ว่าเป็นฮูหยินผู้เฒ่าที่เชิญเจ้าของที่ดินเหล่านั้นมา ใช้สถานะตนเองกดดัน ให้เงินเพียงเล็กน้อยเพื่อจบเรื่อง เพราะสถานะของจวนมหาเสนาบดี ชาวบ้านมีหรือจะกล้าพูดอะไร
หากว่าต้องการตรวจสอบจริง ๆ แล้วนั้น จวนมหาเสนาบดีมีเพียงไม่ถึงครึ่ง
ประมาณครึ่งชั่วยามที่แล้ว แม่นมหยางนำหยวนซื่อออกมาเดินเล่นในสวนดอกไม้ด้านหลัง
เดินได้พักนึง หยวนซื่อก็เอ่ยออกมาว่าเหนื่อยแล้ว แม่นมหยางจึงประคองนางไปนั่งพักที่ห้องพักในสวนดอกไม้ด้านหลัง
ห้องพักอยู่ด้านหน้าของสวนไผ่ ปกติแล้วที่นี้มีคนมาน้อยนัก โดนเฉพาะตรงสวนไผ่ เพราะมีงูเขียวไผ่อยู่ โรยผงกำมะถันไปแล้วก็หลายครั้ง ก็ยังขับไล่มันไปไม่ได้ แม้แต่ทาสรับใช้ก็ไม่มา
ประคองหยวนซื่อไปนั่งพักแล้ว แม่นมหยางจึงได้นั่งในศาลาด้านนอกห้องพัก หยิบถุงกระดาษน้ำมันออกมาจากแขนเสื้อ ข้างในใส่ขนมเอาไว้ เช้าวันนี้นางยังไม่ได้กินอะไร นางจึงนั่งกินขนมอยู่ในศาลา
กินขนมกุ้ยฮัวเสร็จไปเพียงชิ้นนึง ก็พบกับป้าชุ่ยยู่ คนข้างกายของฮูหยินผู้เฒ่าเดินเข้ามา “นี่มิใช่แม่นมหยางรึ?”
แม่นมหยางเลิกคิ้ว กวาดตามองป้าชุ่ยยู่ มิได้ส่งเสียง
ในมือป้าชุ่ยยู่นั้นมีตะกร้าอยู่ใบนึง เดินตรงเข้ามา “แม่นมหยางมาทำอะไรที่นี้รึ? ฮูหยินเล่า？”
