ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 271
มู่หรงเจี๋ยนั่งลงอย่างเคยที่เป็นมา ในมือยังถือถ้วยชาร้อนมองไปยังจื่ออันที่สะพายกล่องยาเดินเข้ามา
รอยแผลบนใบหน้านางดูจางลงมากแล้ว ภายใต้แสงแดดที่ส่องลงมา ยังคงมองเห็นได้ชัดเจน
แสงสว่างจากดวงตายิ่งส่องประกายมีพลัง คนมองเห็นภายในใจดูสบายยิ่งนัก
จื่ออันมองไปยังศาลาแห่งหนึ่ง ที่ชายร่างใหญ่ห้าคนบีบอัดกันอยู่ รู้สึกอยากจะหัวเราะ
และยังมีใบหน้าของเซียวท่าที่กำลังโกรธ ราวกับโดนบีบบังคับมา
“โอ้ กำลังดื่มเหล้ากันรึ?” จ้วงจ้วงเดินเข้ามา ได้กลิ่นเหล้าในอากาศ เอ่ยออกมายิ้ม ๆ
“มิได้ แค่ดื่มชา” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยตอบ สายตายังคงมองยังใบหน้าของจื่ออัน “มาแต่เช้าเชียว?”
“ใช่แล้ว เดิมจะต้องไปยังจวนอ๋องเหลียง แต่อ๋องเหลียงกลับอยู่ที่นี่ จึงจำต้องมาที่นี่” จื่ออานวางกล่องยาลงบนโต๊ะหินอ่อน มองไปยังไอร้อนบนถ้วยชาของแต่ละคน
“นี้ใช่เฉินหลิวหลิ่วหรือไม่?” ซูชิงมองไปยังหลิวหลิ่ว เอ่ยถามอย่างประหลาดใจ “เจ้ามาได้อย่างไร?”
เฉินหลิวหลิ่วหน้าเขียวคล้ำ คาดไม่ถึงว่าซูชิงเองก็อยู่ที่นี้ ซูชิงและพี่ชายของนางรู้จักกันดี และเคยมายังที่จวน นางพบเจอกันอยู่หลายครั้ง
เซียวท่าเมื่อได้ยินคำพูด จึงเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาเบิกกว้างมองเฉินหลิวหลิ่ว
หลิวหลิ่วลอบมองเซียวท่าใกล้ ๆ ชั่วขณะนั้นก็รู้สึกหลงใหล นางบิดตัวกระมิดกระเมี้ยนไปข้างหน้า “ท่านพี่เซียวท่า ท่านย่าบอกให้ข้าแต่งกับท่าน”
คางของเซียวท่าเกือบจะตกลงพื้น เขาหันใบหน้ากลับมา ดื่มชาร้อนฉ่าลงไปในคำเดียว ร้อนจนราวกับว่าน้ำตาจะไหลออกมา
เฉินหลิวหลิ่วเมื่อพบว่าเขาเป็นเยี่ยงนี้ในใจก็ร้อนรน เดินหน้าพลางเอ่ย “ข้ารู้ว่าท่านมิชอบหญิงสาวที่จับดาบ หลังจากนี้ข้าจะเรียนเย็บปักถักร้อย”
ใบหน้าของเซียวท่านั้นค่อย ๆ แดงก่ำแดงก่ำยิ่งขึ้น กัดฟันแล้วกัดฟันอีก อยากจะเอ่ยคำปฏิเสธกับเฉินหลิวหลิ่ว แต่มองเห็นนางตาเบิกกว้าง ดวงตาดำราวกับมุกทั้งคู่ดูงกงามเป็นอย่างมาก ดวงหน้าขาวมีลักยิ้มน้อย ๆ ฟันขาวกัดริมฝีปากล่างเบา ๆ ท่าทางน้อยเนื้อต่ำใจ เขาจึงเอ่ยออกมามิได้
ซูชิงมองยังเฉินหลิวหลิ่ว แล้วก็มองเซียวท่า จากนั้นจึงเอ่ย “ท่านหมอเซี่ย ท่านมิใช่ว่าจะฝังเข็มให้อ๋องเหลียงหรอกหรือ? ยังมีท่านอ๋องอีก บาดแผลของท่านควรจะใส่ยาได้แล้ว ข้าว่าแยกย้ายกันเถอะ”
เซียวท่าลุกขึ้นมา แล้ววิ่งหนีไป
เฉินหลิวหลิ่วมองด้านหลังของเขา เอ่ยพึมพำ “ท่านพี่เซียวท่าท่าทางการวิ่งช่างดูดีซะจริง”
มู่หรงเจี๋ยลุกขึ้นด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก เอ่ยกับจื่ออัน “เจ้าช่วยใส่ยาให้ข้าก่อน”
“ข้าก่อน ข้าก่อน” อ๋องเหลียงลุกขึ้นเอ่ยแย้ง
มู่หรงจ้วงจ้วงกดไหล่อ๋องเหลียงลง “นั่งลง ย่าเล็กมีเรื่องสำคัญในชีวิตให้เจ้าฟัง”
อ๋องเหลียงสีหน้าดูลำบากใจ “เรื่องสำคัญในชีวิต? ของเสด็จย่า? เสด็จย่ามีเรื่องสำคัญอะไรกัน?”
“เป็นเรื่องสำคัญของเจ้า อย่าคิดว่าข้าจะไม่รู้เรื่องที่เจ้าวางแผนจะแต่งพระชายาเพื่อต่อกรกับแม่ของเจ้า ใช่หรือไม่? ตำแหน่งพระชายาเอกนั้น หากมิใช่ดั่งที่เจ้าต้องการแล้ว ก็อย่าเลย” มู่หรงจ้วงจ้วงเอ่ยเตือน
“หืม?” อ๋องเหลืองเหลือบมองนางแวบนึง “หม่อมฉันไม่รู้ว่าเสด็จย่าต้องการจะพูดอะไร”
“ข้าจะกล่าวอันใดเจ้า เจ้าย่อมรู้ดี ครั้งนี้มิใช่ว่าเจ้าบ้าไปแล้วที่ต้องการจะแต่งกับเซี่ยหว่านเอ๋อ และมิรู้ว่าจะสร้างปัญหาออกมามากมายเช่นนี้ จวนมหาเสนาบดีติดตามเสาหลักนี้มาตลอด ยิ่งหน้าไม่อายมากขึ้น ด้านองค์รัชทายาทเจ้าจับตาดูให้ดีสักหน่อย ไม่แน่ว่าอาจจะสร้างปัญหาให้เจ้าอีกรอบก็เป็นได้”
