ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 281
ฮูหยินหลิงหลงจิตใจเบิกบาน โอบกอดเซี่ยหว่านเอ๋อเอาไว้ “ลูกแม่ แม่กลัวแต่เพียงเจ้าจะกลับหน้ากลายเป็นไม่รู้จักข้าเสียแล้ว”
นิ้วมือของนางสางไปที่เส้นผมของเซี่ยหว่านเอ๋อ เซี่ยหว่านเอ๋อรู้สึกรังเกียจขยะแขยงและสกปรก นางเงยศีรษะขึ้น “ท่านแม่ ยังมีอีกเรื่องนึงที่ต้องพูดกับท่าน”
“เรื่องอะไรหรือ?” ฮูหยินหลิงหลงยังรู้สึกเบิกบานใจอยู่ จึงไม่ได้สังเกตเห็นถึงใบหน้าของเซี่ยหว่านเอ๋อเริ่มถอดสี
เซี่ยหว่านเอ๋อพยายามที่จะเผยรอยยิ้มออกมา “ท่านพ่อจะแต่งหลานสาวของจินกั๋วกงซีเหมินเสี่ยวเย่ว เมื่อซีเหมินเสี่ยวเย่วเข้าจวนมาแล้ว หากนางมิได้มายั่วยุท่านแม่ ท่านแม่ก็อย่าได้ยั่วยุนางเด็ดขาด หากนางมาก่อเรื่อง ขอร้องท่านแม่ให้เห็นแก่ข้าด้วย ขอท่านใจกว้างมากขึ้นสักหน่อย”
ฮูหยินหลิงหลงใบหน้าเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ผลักนางออกไป โมโหจนกายสั่นเทา “เขาจะแต่งงาน? เขากล้ารึ? เจ้าคนหน้าไม่อาย เขาตอนนี้มีหนึ่งภรรยา หนึ่งอนุภรรยาแล้ว หากแต่งอนุภรรยาเข้ามาอีก ไม่กลัวผู้อื่นหัวเราะจนฟันร่วงรึ?”
เซี่ยหว่านเอ๋อเอ่ยอย่างไม่พอใจ “ท่านแม่ หลินหลินก็สติไม่ดี วันนี้ยังต้องอยู่ในกำมือของพระสนมเหมย ไหนจะเซี่ยจื่ออันคนชั้นต่ำ แต่ท่านพ่อนั้นไม่เหมือนกัน ท่านพ่อควรจะแต่งฮูหยินอีกนางหนึ่ง เพื่อให้จวนมหาเสนาบดีแตกกิ่งผลิใบ และท่านพ่อเองปีนี้เพิ่งจะมีอายุสี่สิบปีเต็ม กำลังเป็นปีที่รุ่งโรจน์ ทำไมถึงจะมิอาจแต่งงานได้? ท่านแม่หากยังคิดเยี่ยงนี้ ก็จะกลายเป็นคนไม่เข้าใจเรื่องราวได้”
“ฮูหยิน? ไม่ใช่อนุภรรยาหรือ? เขายังมีหยวนซื่อเป็นฮูหยินอยู่อีก” ฮูหยินหลิงหลงเบิกตากว้าง เอ่ยอย่างตื่นตกใจ
เซี่ยหว่านเอ๋อเอ่ย “ภรรยารอง โดยที่ไม่ได้คำนึงถึงหยวนซื่อว่าสถานะจะมากกว่าหรือต่ำกว่า”
“ภรรยารอง?” ฮูหยินหลิงหลงยิ้มเย็น ยิ้มจนน้ำตาไหลออกมา “ข้าเมื่อก่อนก็เคยเอ่ยกับเขา ให้เขาแต่งตั้งให้ข้าเป็นภรรยารอง แต่เขาเพียงแค่ให้คำเรียกว่าอนุเท่านั้น ข้าก็ยังคงเป็นอนุภรรยา แต่วันนี้เข้ากลับแต่งภรรยารอง?”
“จะเหมือนกันได้อย่างไร? ท่านแม่ ซีเหมินเสี่ยวเย่วผู้นี้เป็นถึงหลานสาวของจินกั๋วกง สามีคนก่อนหน้าของนางเป็นถึงท่านแม่ทัพ พลีชีพเพื่อนบ้านเมือง ชื่อเสียงค่อนข้างดี ท่านจะเปรียบได้อย่างไร?” เซี่ยหว่านเอ๋อเมื่อพบว่านางกำลังอารมณ์เสีย ตนก็เริ่มที่จะโมโหขึ้นมาบ้าง
“ข้าเกิดมาในครอบครัวไม่ดี ข้าชื่อเสียงไม่ดี ดังนั้นเขาเลยสามารถไร้ความรู้สึกกับข้าได้เยี่ยงนี้หรือ? ความรักก่อนหน้านี้ ผ่านตาไปดั่งเมฆหมอกแล้ว” ฮูหยินหลิงหลงทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ ส่ายศีรษะไม่หยุด ในหัวเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ
“ข้ามาเพื่อเตือนท่านไว้ อย่าไม่ประมาณตนไปยุ่งกับนาง ท่านไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง ข้าเองก็ไม่อยากจะให้ท่านถูกนางทำร้าย” เซี่ยหว่านเอ๋อเอ่ยเสียงเย็น
“เจ้าอดใจไม่ได้ที่ข้าจะถูกนางทำร้าย? เป็นเพราะเจ้าต้องการให้นางเป็นมารดาของเจ้าใช่หรือไม่? ใช่สิ หลานสาวของจินกั๋วกง ช่างเป็นภูมิหลังที่โดดเด่นยิ่งนัก? ดีกว่าตระกูลของข้ายิ่งนัก เจ้ามีนางที่ช่วยประคับประคอง ต่อไปก็จะรุ่งโรจน์ขึ้นมากแล้ว บินไปจนสูงสุดไปเป็นหงส์ของเจ้า แต่ว่าเซี่ยหว่านเอ๋อหนอเซี่ยหว่านเอ๋อ เจ้าอย่าลืมไป ข้าเป็นถึงแม่แท้ ๆ ของเจ้า”
นางร้องไห้ราวกับใจแตกสลาย ดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก นางมิอาจเชื่อได้ว่าบุตรสาวที่ตนให้กำเนิดมาจะทำกับนางเยี่ยงนี้
เซี่ยหว่านเอ๋อเองก็โมโหจัด รู้สึกว่านางไม่ค่อยเข้าใจเรื่องราว และยังไม่คิดเพื่อตน นางเองก็ผิดหวังเมื่อมองไปยังฮูหยินหลิงหลง “เป็นเพราะว่าท่านเป็นท่านแม่ของข้า ในช่วงเวลาเยี่ยงนี้ ท่านควรจะทำตามที่ข้าพูดออกมา ซีเหมินเสี่ยวเย่วแต่งเข้ามาแล้วมีผลกระทบอะไรกับท่านรึ? อย่างไรแล้วท่านก็มิได้ความรักจากท่านพ่อ ความรู้สึกของท่านต่อท่านพ่อได้หมดลงก่อนที่ซีเหมินเสี่ยวเย่วจะเข้ามา ท่านสามารถโทษนางได้หรือ? ก่อนหน้าที่ท่านพ่อรักใคร่ท่าน ท่านกับเฉินเอ้อร์คนชั่นต่ำผู้นั้นกลับไปมีอะไรกันจนเกิดครรภ์ขึ้นมา ท่านรู้อยู่แล้วใยถึงได้ทำเช่นนั้น?”
ฮูหยินหลิงหลงโมโหจนทั่งร่างสั่นสะท้าน ดวงตาของนางมีไฟลุกโหมกระหน่ำ จ้องมองเซี่ยหว่านเอ๋อราวกับจ้องมาศัตรู เนิ่นนาน ริมฝีปากนางถึงได้เผยยิ้มเย็นออกมา พุ่งเข้าไปที่เซี่ยหว่านเอ๋อทางด้านที่ถูกจื่ออันกัดใบหู เอ่ยเสียงเบา “ผู้ที่ปากเจ้าเอ่ยว่าคนชั้นต่ำนั้น เป็นบิดาแท้ ๆ ของเจ้า”
เซี่ยหว่าเอ๋อไม่ทันคิดอะไร ก็ตบลงไปที่ใบหน้าของฮูหยินหลิงหลง ใบหน้าซีดเผือดเอ่ยออกมา “ท่านถึงกลับกล้าใส่ร้ายข้าเยี่ยงนี้? ช่างไม่รู้ผิดจริง!”
พูดจบนางจึงออกคำสั่งเสียงเย็น “จับตามองนางอย่างเข้มงวด หากไม่มีคำสั่งของข้า ห้ามมิให้นางก้าวออกจากสวนดอกไม้นี้แม้แต่เพียงครึ่งก้าว”
พูดจบนางก็ออกไปอย่างโกรธเคือง
“ที่ข้าพูดคือเรื่องจริง ท่านพ่อของเจ้าเองก็รู้เรื่องนี้ดี เขาเพียงแต่หลอกใช้เจ้า เจ้ามันโง่!” ฮูหยินหลิงหลงเอ่ยเสียงดังมาจากด้านหลัง
เซี่ยหว่านเอ๋อโกรธจนตัวสั่นระริก นางทำไมถึงได้กล้าพูดเยี่ยงนี้?
แม้แต่คำเดียวนางก็มิเชื่อ
เซี่ยหว่านเอ๋อโกรธจนวิ่งออกมาไกล ในใจเต้นระส่ำระส่าย นางไม่หยุดที่จะเอ่ยกันตนเองไม่อาจเชื่อได้ เรื่องนี้ไม่อาจเชื่อได้โดยเด็ดขาด แต่ว่าใจกลับรู้สึกร้อนรน หากเป็นจริงแล้วจะทำอย่างไรดี?
