ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 286
แต่ว่าคำพูดพวกนี้ช่างน่าขัน?
ตอนนั้นใครกันสัญญาว่าชั่วชีวิตนี้ เซี่ยหวายจุนผู้นี้จะมีเพียงหยวนซุ่ยยวี่เพียงคนเดียว ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาก็คือการได้อยู่กับนางตราบจนแก่เฒ่า เซี่ยหวายจุนผู้นี้จะใช้ทั้งที่ชีวิตเพื่อรักสตรีที่มีนามว่าหยวนซุ่ยยวี่ผู้เดียวเท่านั้น
แต่ว่าหนึ่งปีต่อมา เขากลับมาบอกกับหยวนซุยหวี่ว่าเขาหลงรักสตรีนางหนึ่ง เพราะว่าสตรีนางนั้นมีพรสวรรค์เหลือล้น นางวาดภาพให้เขาภาพนึง และภาพนั้นทำให้เขาประทับใจในตัวนางมาก
เขาต้องการพานางกลับมายังจวน เขาขอให้หยวนซุ่ยหยูกับสตรีนางนี้อยู่ร่วมกันอย่างปรองดอง และเขายังพูดอีกว่า หยวนซุ่ยยวี่ คือปราชญ์หญิงที่มีความสามารถยิ่ง และมีใจคอกว้างขวาง
เวลานั้นนางได้ตั้งครรภ์ลูกของเขา ซึ่งเรื่องที่นางทำมากที่สุดในตอนนั้นก็คือการลูบท้องและรอให้เขากลับมา ประทับจูบลงที่แก้มของนาง
นางไม่เคยคิดเลยว่าช่วงเวลาที่นางคิดว่าจะมีความสุขที่สุด กลับต้องมาได้ยินคำพูดเหล่านี้
นางอ่านตำรามาก็มาก แต่ไม่มีตำราเล่มใดที่สอนว่าควรรับมือกับสถานการณ์เช่นนี้อย่างไร นางถูกแทงข้างหลังอย่างไม่ทันระวังตัว ย่อยยับไม่เป็นท่า
นางได้ยินเสียงหัวใจที่แตกสลายของตนเอง
นางควรจะตายไปตั้งแต่เมื่อวานนี้
เช่นนั้นนางจะยังคงเป็นผู้หญิงที่มีความสุขในโลกอยู่
ดวงตาว่างเปล่า ไร้ซึ่งหยาดน้ำตา นางไม่คุ้นเคยกับการแสดงออกถึงความเศร้าด้วยการหลั่งน้ำตาออกมา
น้ำเสียงของนางก็เบาบางว่างเปล่าด้วยเช่นกัน “ท่านไปเสียเถิด ข้ากับท่านไม่มีอะไรต้องให้พูดกันอีกแล้ว”
“ใช่แล้ว” คำพูดถากถางแดกดันของมหาเสนาบดีเซี่ยยังคงดังก้องอยู่ในหูเช่นเดิม “ข้ากับเจ้าเดิมทีก็ไม่มีอะไรให้ต้องพูดกันอยู่แล้ว เจ้าตายไปจากใจข้านานแล้ว”
แม้ว่าหยวนซื่อจะมองไม่เห็น แต่นางก็อดไม่ได้ที่จะหลับตาลง
“เช่นนั้นท่านก็ไปเสียเถิด ในเมื่อข้าขัดหูขัดตาท่าน ก็จงอยู่ให้ห่างข้าเสีย ต่างคนต่างมีความสุขมิดีหรือ?”
“ห่างเจ้า? ให้เจ้าแต่งกับอ๋องอันน่ะเหรอ? ฝันไปเถิด ชั่วชีวิตนี้ของเจ้า คงได้แต่แค่ฝันว่าจะได้แต่งกับมัน” เขาก้มลงมาทันที ยื่นมือไปจับคางนาง แล้วใช้แรงดันให้ยกขึ้น จากนั้นก็กล่าวด้วยถ้อยคำที่รุนแรง “ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ เจ้าจะต้องเป็นได้เพียงฮูหยินของข้า เซี่ยหวายจุนผู้นี้เท่านั้น เป็นฮูหยินที่ถูกทอดทิ้งและไม่ได้รับความรักใด ๆ เลย คอยดูชั่วชีวิตของเจ้าที่โดดเดี่ยว เรื่องที่จะได้เป็นพระชายาของเจ้านั้นก็ฝันไปเถอะ!”
พูดจบก็ปล่อยนางอย่างเย็นชา แต่ก็ยังไม่ได้ออกไปเหมือนเดิม จ้องมองดูใบหน้าที่งดงาม และมากความสามารถของนางด้วยสายตาที่เกลียดชัง
“ขอบคุณที่ไม่ทิ้งข้า ชีวิตเดียวที่ข้ามี รอให้ท่านมาเอาไป” หยวนซื่อกล่าวเสียงค่อย
“พูดมาสิว่าเจ้าเสียใจ แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า” มหาเสนาบดีเซี่ยกล่าวด้วยเสียงที่เย็นเยียบ
”หยวนซื่อกล่าว “ข้าเสียใจ”
นางเสียใจ เสียใจอย่างเหลือล้น เพียงแต่ไม่ได้เสียใจที่ยุติความสัมพันธ์กับเขา
ตอนที่เขาพาเฉินหลิงหลงกลับมา วันนั้นที่จวนครึกครื้นมาก ประดับประดาไปด้วยโคมไฟหลากสี นางเฝ้ามองดูอยู่ที่เรือนอย่างเงียบ ๆ ได้ยินเสียงหัวเราะเริงร่าที่ดังมาจากข้างนอกอย่างชัดเจน
นางพิงตัวไปที่โต๊ะ มองดูเวลาที่ผ่านไปทีละนิดทีละนิด เวลาล่วงเลยผ่านไป แต่ความเจ็บปวดในใจยังคงอยู่ไม่ไปไหน
วันที่สอง เขามาด้วยใบหน้าที่สดใส กล่าวว่าฮูหยินคนใหม่ของเขามีคุณสมบัติเหมาะสมยังไง เจียมตนอย่างไร และมีคุณธรรมเช่นไร
นางไม่ได้กล่าวอะไรเลยสักคำ เพียงแค่ไล่ให้เขาออกไป
เขาคิดว่านางแค่หึงหวงก็เลยโกรธ เขาก็โมโหเช่นกัน และพูดว่า คิดไม่ถึงเลยว่านางจะใจคอคับแคบเช่นนี้
