ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 302
“แฝดสาม? แฝดสามทั้งสี่ครรภ์?” จื่ออันตะลึงงัน มิน่าเฉินหลิวหลิ่วถึงได้เอ่ยว่าถ้าหากนางได้แต่งกับเซียวท่า จะคลอดแฝดสามให้แก่เซียวท่า ที่แท้ท่านแม่ของนางช่างเก่งกาจเช่นนี้ คลอดแฝดสามออกมาถึงสี่ครรภ์
“แฝดสามห้าครรภ์ เฉินหลิวหลิ่วเองก็เป็นแฝดสาม เพียงแต่เสียไปแล้วสองคน”
“อ่า!” จื่ออันตะลึงงันอีกครั้ง
“หนึ่งปีหนึ่งครรภ์ ดังนั้นพวกเขาคนโตสุดและคนเล็กสุด จึงมีอายุห่างกันเพียงสี่ปี” มู่หรงเจี๋ยคลายความสงสัยให้แก่นาง
เป็นผู้ที่อัศจรรย์จริง ๆ!
หนึ่งปีหนึ่งครรภ์เป็นกำลังผลิตทายาทที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ และยังเป็นหนึ่งครรภ์สามคนอีกด้วย ห้าปีคลอดออกมาถึงห้าครรภ์แฝดสาม หากมีโอกาสนางอยากจะพบหน้าเฉินฮูหยินท่านนี้เป็นแน่
จื่ออันคิดเอาไว้ว่าหากเฉินหลิวหลิ่วได้แต่งกับเซียวท่าแล้วนั้น หากเซียวท่าทำไม่ดีกับนางแล้ว เหล่าพี่ชายตระกูลเฉินไปร้องกล่าวโทษ เซียวท่าจะหลบไปที่ใดได้?
คงได้แต่น้ำตาซึมด้วยความสงสารให้แก่เซียวท่า
“เข้ามานี่!” มู่หรงเจี๋ยจ้องมองนางเอ่ยออกคำสั่ง
จื่ออันเดินไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าว “มีอะไรหรือเพคะ?”
“ปิ่นปักผมเจ้าหลุดแล้ว” มู่หรงเจี๋ยเอื้อมมือออกไปจัดแต่งทรงผมให้แก่นาง การกระทำดูค่อนข้างหยาบกระด้าง จนกระทั่งรู้สึกได้ว่าผิวหนังบริเวณศีรษะนั้นเจ็บปวด แต่ว่านางกลับรู้สึกชื่นชอบการกระทำนี้ของเขาอย่างผิดปกติ
แต่ว่านางกลับค้นพบได้อย่างรวดเร็วว่า การกระทำนี้ของเขามิได้ตั้งใจที่จะช่วยนางจัดแต่งทรงผม แต่เพราะต้องการที่จะกระทำให้ผู้คนทั้งสี่ทิศได้มองเห็น
“หากต่อไปมีผู้อื่นเข้ามาพัวพันกับข้า เจ้าจงใช้ท่าทางเกรี้ยวกราดดั่งเสือน้อยของเจ้าออกมา” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยขู่เสียงเบา
“ผู้ใดจะเข้ามาพัวพันกับท่านกัน? หากท่านมิได้ถูกใจแล้ว เพียงแค่หนีไปให้ไกลเป็นพอ จะต้องการข้าไปไล่อีกทำไมกัน?” จื่ออันเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“หากข้าเป็นคนไล่ไป ก็เท่ากับเป็นการล่วงเกินบิดามารดาของพวกนาง?”
“หากข้าเป็นคนไล่ไป ข้าเองก็ล่วงเกินบิดามารดาของพวกนางด้วยสิ!” จื่ออันเบิกตากว้าง
“เจ้าล่วงเกินแล้วมีอันใดให้ต้องกังวลกัน? อย่างไรแล้วก็ตามไม่มีผู้ใดนิยมชมชอบเจ้า แต่ข้าไม่เหมือนกัน มีผู้คนมากน้อยเพียงใดที่ชอบข้าใช่หรือไม่?”
จื่ออันกระทุ้งลิ้นสองครั้ง มองไปยังเขา “เป็นคนมิอาจหน้าหนาไร้ยางอายเช่นนี้”
เขาสูดลมหายใจเข้าไปครู่นึง เดินออกไปอย่างเย็นชา
จื่ออันเอ่ยถามซูชิงด้วยความสงสัย “ซูชิง ใครกล้าเข้ามาพัวพันกับเขากัน? ใบหน้าเย็นชาและปากร้ายเยี่ยงเขา ใครที่กล้าเข้ามายุ่งกับเขา?”
ซูชิงเอ่ยตอบกลับช้าช้า “กุ้ยไท่เฟยเข้าวังขอพระราชโองการ ให้ท่านและท่านอ๋องอภิเษกกันขอรับ พระราชโองการในครั้งนี้ถึงแม้จะยังไม่ได้ออกมา แต่เดิมก็มีการกำหนดวันไว้แล้ว ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิจะทรงอภิเษกสมรส มีกี่สกุลกันที่คอยจ้องมองอยู่? ใครกันที่ไม่อยากจะให้บุตรสาวตนเป็นพระชายาของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ? อาศัยช่วงที่พระราชโองการยังมิได้ออกมา สามารถแสดงออกได้ก็แสดงออกมา หากเป็นที่ถูกพระทัยของท่านอ๋องแล้วล่ะก็? กลายเป็นครั้งหนึ่งบินได้เพียงยอดไม้แต่กลับกลายเป็นหงส์”
จื่ออันมองกลับไป ในงานกลับพบสตรีเยาว์วัยมากมายต่างพากันจ้องมองมายังเขาจริง ๆ ในนั้นยังมีสายตาที่ชวนให้หมกหมุ่นอยู่มากมาย “ไม่รู้ว่าใครกันที่คอยเรียกหาดึงดูดผึ้งและผีเสื้อ!”
ซูชิงมองนางช้า ๆ “เมื่อครู่ที่ช่วยท่านจัดการกับทรงผมนั้น ฮูหยินผู้เฒ่าของจวนมหาเสนาบดีมองท่านอยู่”
“หืม?” จื่ออันมองไปรอบ ๆ ครู่หนึ่ง กลับไม่พบฮูหยินผู้เฒ่า
“ไปแล้ว!” ซูชิงเอ่ยเสียงเบา
จื่ออันกล่าวว่า “เขาไม่จำเป็นที่จะต้องทำอะไรมาก ต่อให้รู้ว่าข้าคือว่าที่พระชายาของผู้สำเร็จราชการ พวกเขาควรจะลงมือหรือเริ่มลงมือ อีกทั้งควรจะเริ่มโดยเร็ว ก่อนที่ข้าจะได้เป็นพระชายาของผู้สำเร็จราชการแทนนั้น ควรรีบลงมือ”
“ท่านอ๋องอยากจะให้พวกเขาลงมือกับท่าน หากทำท่านถึงชีวิตแล้ว ท่านอ๋องก็จะสามารถจัดการกับจวนมหาเสนาบดีได้อย่างสมเหตุสมผล ไม่มีเหตุผลใดดีไปกว่าการแก้แค้นให้กับฮูหยินของตน”
ซูชิงมองมายังนาง พบว่าใบหน้านางดูดุร้าย กลืนน้ำลายลงไป “ไม่ใช่ข้าพูด เป็นท่านอ๋องที่พูด”
จื่ออันกัดฟันมองไปยังชายที่เหมือนนกยูงผู้นั้น เขาตอนนี้ที่นั่งอย่างเกียจคร้านอยู่บนเก้าอี้ไท่ซือ ข้างกายมีขุนนางชั้นผู้ใหญ่หลายคนที่นำครอบครัวมาแสดงความเคารพ เขาหรี่ตาลง คมคิ้วเลิกขึ้นเล็กน้อย สายตาจดจ้องไปที่บรรดาบุตรสาวของขุนนางชั้นผู้ใหญ่เหล่านั้นอย่างไร้ยางอาย อย่าได้เอ่ยถึงความกริ่งเกรง
ดีนี่เจ้าหัวขโมย!
ช่วงที่กำลังขมขื่นนั้น กลับได้ยินเสียงดนตรีบรรเลงของทหารกองเกียรติยศอยู่ด้านหน้าประตู เป็นเกี้ยวเจ้าสาวที่มาถึงแล้ว
