ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 312
นางเงยหน้าขึ้น จึงพบกับเซี่ยหว่านเอ๋อที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน นางคอยจ้องมองจื่ออันอยู่ตลอดเวลา จึงเกิดความไม่สบอารมณ์ขึ้นมา “”ข้าว่าสตรีอย่างเจ้า กินข้าวให้ดี ๆ ได้หรือไม่? คอยแต่จ้องมองจื่ออันมองอะไรกัน? นางมิใช่ขาเป็ดอ้วนพีเสียหน่อย”
เซี่ยหว่านเอ๋อดึงสายตากลับมาอย่างโกรธเคือง เมื่อไหร่ก็ตามที่มันเกี่ยวข้องกับเฉินหลิวหลิ่ว นางจะไม่ยินยอมพูดคุยด้วย เพราะมิอาจรู้ได้เลยว่าในปากนั้นจะอาเจียนคำไม่น่าฟังออกมาอย่างไร
เพราะว่าตอนเย็นนั้นเป็นงานเลี้ยงหลัก ดังนั้นจานอาหารเที่ยงแม้จะบอกได้ว่างดงามแล้ว กลับห่างจากจานอาหารในตอนเย็นที่ดูหรูหราเลิศรส อาหารในตอนกลางวันนั้น รายการอาหารจึงได้ออกมา เพื่อใช้ดึงดูดความสนใจจากแขกทั้งหลาย
เมื่อกินอาหารเที่ยงกันแล้ว คณะงิ้วก็เข้าจวนเพื่อแสดงความยินดีกับเจ้าสาวในพิธีแต่งงานของจวนมหาเสนาบดีอีกด้วย สิ่งที่เหล่าสตรีชื่นชอบมากที่สุดก็คือการชมงิ้ว เมื่อกินอาหารเที่ยงแล้ว จึงได้รุมกันเหมือนราวกับรังผึ้งไปยังเวทีงิ้วที่สร้างขึ้นในสวนดอกไม้
หลังจากเสร็จสิ้นงานเลี้ยงแล้ว เจ้าสาวจึงได้กลับเข้าไปยังในห้อง คนของฝั่งบ้านมารดาเองย่อมต้องตามเข้าไปเอ่ยตักเตือนสักเล็กน้อย
ซีเหมินเสี่ยวเย่วนำเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องโถงเล่าให้ลุงรองและอาสะใภ้รองของนางฟัง ฟังจนคนของฝั่งจิ้นกั๋วกงเองก็พากันเกรี้ยวกราด ลุงรองซีเหมินเอ่ยเสียงเย็น “เรื่องนี้หากท่านพ่อรู้เข้าจะต้องโมโหตายแน่ หยวนซื่อเมื่อได้รับแต่งตั้งให้เป็นเสี่ยนจู่แล้วนั้น ก็จะกดขี่เจ้าได้ และจวนมหาเสนาบดีนี้ยังมีของนางอีกครึ่งนึง นี้ไม่ใช่เรื่องตลกรึ? จวนเสนาบดีเป็นของนางครึ่งนึง แพร่ออกไปแล้วคงจะเป็นที่ขบขันของผู้อื่นจนฟันร่วง”
“เซี่ยจื่ออันผู้นั้นข้าเคยได้ข่าวมาบ้าง ไม่คิดว่าจะร้ายกาจเยี่ยงนี้ หากไม่แต้มสีให้นางดูสักนิดแล้ว คงจะคิดว่าพวกเราตระกูลจิ้นกั๋วกงรังแกได้ง่ายๆ!” ซีเหมือนเสี่ยวเย่วอาสะใภ้รองเหลียงซื่อเอ่ยเสียงเย็น
ซีเหมินเสี่ยวเย่วเมื่อคิดถึงฝีปากและใบหน้าของเซี่ยจื่ออันก็โมโหขึ้นมา ทั้ง ๆ ที่เป็นนางเองที่ไม่อยากคุกเข่าโขกศีรษะ กลับเสแสร้งว่าไม่รู้อะไรเลย เข้าประตูมาจู่ ๆ ก็มอบอั่งเปาให้กับนาง
นึกถึงอั่งเปาแล้ว นางถึงได้นึกขึ้นได้ว่าตนซุกเอาไว้ในกระเป่าแขนเสื้อ จึงได้นำออกมาโยนลงไปบนพื้น “นี่เป็นอั่งเปาที่นางมอบให้ข้า”
เหลียงซื่อเอ่ยออกมา “เด็กโง่ของข้า นางมอบอั่งเปาให้เจ้า เจ้าโยนทิ้งไว้บนหน้านางเป็นพอ ยังจะรับไว้อีก?”
ซีเหมินเสียวเย่วเอ่ยด้วยความโมโห “ข้าเองก็มิได้ยินยอมที่จะรับไว้หรอก เพียงแต่ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิเป็นผู้ออกคำสั่ง ข้าจะทำอย่างไรได้? อีกทั้งยังดวงตาหลายคู่คอยจ้องมองข้าอยู่ ข้าก็โยนออกไปไม่ได้อยู่ดี”
เหลียงซื่อกัดฟันเอ่ยออกมา “จวนมหาเสนาบดีนี้รังแกคนเกินไปแล้ว ตอนแรกรับปากเงื่อนไขของพวกเราแล้ว ตอนนี้กลับให้เซี่ยจื่ออันเข้ามาก่อเรื่อง”
“จวนมหาเสนาบดีมิได้เกี่ยวข้องด้วย” ซีเหมินเสี่ยวเย่วปกป้องจวนมหาเสนาบดีโดยไม่รู้ตัว “เซี่ยจื่ออันในตอนแรกนั้นแสร้งว่ายอมรับ ถึงตอนท้ายจึงได้ก่อเรื่อง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางก่อเรื่องขึ้น ก่อนหน้านั้นนางได้ยกเลิกงานแต่งและก่อเรื่องขึ้นในงานเลี้ยงวันเกิดของฮูหยินผู้เฒ่ามาแล้ว เพียงแต่ไม่คิดว่าจะกล้าที่จะก่อเรื่องบนหัวข้า”
“อาศัยที่วันนี้มีคนมากมาย จะต้องให้บทเรียนแก่นางบ้าง” เหลียงซื่อเอ่ย
ซีเหมินเสี่ยวเย่วส่ายศีรษะ “วันนี้ยังไม่ต้องลงมือก่อน ทั้งผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิและอ๋องหลี่เองก็อยู่ภายในจวน ฟังคำของเสี่ยวเย่ว พวกเขาทั้งสองคนคอยปกป้องเซี่ยจื่ออันอยู่”
เหลียงซื่อแววตาเป็นประกาย ในใจมีความห่วงใย “ใครให้เจ้าทำให้ผู้อื่นรู้กันเล่า?”
ซีเหมินเสี่ยวเย่วเดิมอยากจะพูดให้เหลียงซื่ออย่าเพิ่งลงมือ แต่ก็นึกถึงปากหน้าอันน่ารำคาญของเซี่ยจื่ออันแล้ว หากอาสะใภ้รองสามารถให้บทเรียนนางได้สักเล็กน้อย คงจะช่วยให้ตนเองได้ระบายความโกรธออกมา
อีกทั้งอุปนิสัยของอาสะใภ้รองในจวนนั้นเป็นผู้ที่เอาแต่ใจร้ายกาจ ไม่มีผู้ใดกล้าล่วงเกิน หากนางไม่ลงมือก็แล้วไป แต่ถ้านางลงมือแล้วเซี่ยจื่ออันจะต้องเสียเปรียบเป็นแน่
เมื่อคิดถึงตรงนี้ นางจึงได้บอกเหลียงซื่อ “อาสะใภ้ระวังสักหน่อยก็พอ อย่าให้ผู้อื่นจับได้ เซี่ยจื่ออันผู้นี้รับมือด้วยไม่ง่าย”
“ข้าเองก็รับมือด้วยไม่ง่าย” เหลียงซื่อสายตาดูเย็นชา กัดฟันเอ่ย
เซี่ยจื่ออันล่วงเกินซีเหมินเสี่ยวเย่วนางนั้นนางไม่ได้สนใจ แต่นางกล้าที่จะทำกับสกุลจิ้นกั๋วกงราวกับว่าไม่ไว้หน้าผู้ใด นี่เป็นการทำผิดต่อข้อห้ามข้อใหญ่ของนาง หากวันนี้ไม่ได้สั่งสอนนางสักครั้ง ภายหน้าต่อหน้าของทุกคนแล้วสกุลจิ้นกั๋วกงยังมีศักดิ์ศรีเหลืออีกหรือ?
