ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 313
จื่ออันเดิมคิดว่ามู่หรงเจี๋ยเมื่อร่วมกินอาหารในงานเลี้ยงตอนเที่ยงเสร็จแล้วก็จะกลับไป คาดไม่ถึงว่าเขากลับอยู่ในศาลาพูดคุยกับเหล่าขุนนางและญาติ
เหล่าสตรีสูงศักดิ์ที่ก่อนหน้านี้คอยรินเหล้าให้กับเขา เกือบครึ่งหนึ่งของร่างตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา เขากลับไม่หลบหลีก
ยังจะพูดว่าไม่ชอบให้สตรีเข้าใกล้ ไร้สาระทั้งนั้น
จื่ออันโกรธเบือนหน้าหนีมาพูดคุยกับมู่หรงจ้วงจ้วง
เซียวท่าในตอนนี้นั้นก็ได้มาถึง เขาเพิ่งจะเข้ามา แม่ทัพเฉินทั้งหลายเร่งรีบพากันล้อมรอบไว้ ทำให้เซียวตกใจกลัว
จื่ออันมองดูแล้วจึงเอ่ยกับเฉินหลิวหลิ่ว “หลิวหลิ่ว เซียวท่าหากถูกทำให้ตกใจ งานแต่งครั้งนี้คงจะต้องยกเลิกแล้ว”
เฉินหลิวหลิ่วกระโดดขึ้นมาโดยทันที อยากจะพุ่งเข้าไปไล่พวกพี่ชายออกไป แต่ว่าตัวเองจะดูดุร้ายเกินไป อาจจะทำให้เซียวท่าตกใจ จึงโผล่ไปหาจ้วงจ้วง
“องค์หญิง ท่านช่วยหม่อมฉันไล่พวกแมลงวันเหล่านั้นออกไปหน่อยเถิดเพคะ”
มู่หรงจ้วงจ้วงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “แม่ทัพเฉินทั้งหลาย พวกท่านทั้งหลายมาช่วยข้าทำอะไรสักหน่อยเถิด”
เหล่าแม่ทัพเฉินดูจะไม่ค่อยสนใจจ้วงจ้วงอย่างชัดเจน มีอะไรที่น่าสนใจไปกว่าการได้พูดคุยกับว่าที่คู่ครองของข้องสาวกัน?
แต่ว่ารับสั่งขององค์หญิงมิอาจที่จะไม่ไปได้
มู่หรงจ้วงจ้วงเหลือบมองไปยังมู่หรงเจี๋ย แล้วก็เหลือบมองไปยังจื่ออัน ยิ้มแล้วเอ่ยกับเหล่าแม่ทัพเฉิน “พวกเจ้าไปช่วยผู้สำเร็จราชการขนย้ายเหล้าเหล่านี้ไปยังจวนของข้า ข้ารับรองว่า เมื่อพวกเจ้ากลับมา เซียวท่ายังคงอยู่ที่นี่ อีกทั้งพวกเจ้าล้อมรอบเซียวท่าทำอะไรกัน? ควรจะให้หลิวหลิ่วได้พูดคุยกับเขาถึงจะถูก”
พี่น้องตระกูลเฉินเอ่ยออกมาพร้อมกัน “พ่ะย่ะค่ะ องค์หญิงตรัสมามีเหตุผล”
หลิวหลิ่วเป็นถึงคนสำคัญ ควรจะให้หลิวหลิ่วได้พูดคุยกับเซียวท่า
ทางด้านฝั่งของมู่หรงเจี๋ย เมื่อพบว่าพี่น้องตระกูลเฉินไปเคลื่อนย้ายเหล้าของเขา ในชั่วขณะนั้นก็ผลักสตรีสูงศักดิ์ที่กำลังรินเหล้าให้เขาอยู่ออกไป แล้วกระโดดออกมา “ทำอะไรกัน? ห้ามขยับ!”
พี่ใหญ่เฉินเอ่ย “ท่านอ๋อง องค์หญิงรับสั่งให้ขนย้ายเหล้าเหล่านี้ไปยังจวนขององค์หญิงก่อนพ่ะย่ะค่ะ”
มู่หรงเจี๋ยมองไปยังมู่หรงจ้วงจ้วง มู่หรงจ้วงจ้วงยกมือขึ้น “ขนไปให้หมด”
มู่หรงเจี๋ยร้อนใจ “อย่าเพิ่งขยับก่อน!”
เขาก้าวเข้าไปหาแล้วพูดอย่างโมโหว่า “ท่านอาเล็ก ท่านก่อกวนอะไรกัน? เคลื่อนย้ายเหล้าของข้าทำไมกัน?”
มู่หรงจ้วงจ้วงเอื้อมมือไปตบเก้าอี้ข้างกายตน “เห็นเจ้าถูกล้อมรอบด้วยสาวงามจนจมหาไปทั้งร่าง ไม่ย้ายเหล้าของเจ้า เจ้าจะมาได้หรือ?”
มู่หรงเจี๋ยนั่งลง “คำพูดนี้ของท่านพูดไม่ถูกต้อง ผู้อื่นจิตใจดีมอบเหล้าให้แก่ข้า ข้าเพียงแต่แสดงออกถึงมารยาท จำต้องพูดคุยกับผู้อื่นสักกี่ประโยคไม่ใช่หรือ?”
“มีเหล้าก็โดนหลอกล่อจนสูญความนึกคิด จะต้องมีสักวัน เจ้าจะตายอยู่กับกระบอกเหล้าของเจ้าเป็นแน่” จ้วงจ้วงเอ่ยเสียงเย็น
มู่หรงเจี๋ยโดนจ้วงจ้วงเอ่ยออกมาไม่กี่คำ รีบร้อนถามจื่ออัน “เจ้าฟ้องหรือ?”
จื่ออันกรอกตาขาว “ข้าดูว่างงานขนาดนั้นหรือ ไม่สู้นั่งลงดื่มชาสักถ้วยดีกว่า”
พูดจบ ในมือก็มีชาอยู่ถ้วยนึง หันศีรษะมองไปที่อื่น
มู่หรงเจี๋ยแค่นเสียง “หรือว่าเจ้าโกรธซะแล้ว? เมื่อครู่พบว่าข้าถูกล้อมไว้ก็ไม่เข้าไปช่วย คู่หมั้นแบบนี้ช่างไร้ความสามารถ” พูดจบใบหน้าเขาราวเปลี่ยนเป็นยิ้มฮาฮาเอ่ยกับจ้วงจ้วง “เหล้านี้ย้ายไปยังจวนองค์หญิงก็ดีเหมือนกัน พรุ่งนี้ข้าค่อยไปย้ายกลับมา”
“เจ้าหน้าไม่อาย!” มู่หรงจ้วงจ้วงเอ่ยออกมา
ทางด้านของเซียวท่านั้นได้ถอยหลังเดินเข้ามา นั่งลงเช็ดเหงื่ออกจากหน้าผาก “จวนเฉินนี้ช่างทำให้คนตกใจซะจริง พี่น้องตระกูลเฉินจะทำให้ขุ่นเคืองไม่ได้”
เฉินหลิวหลิ่วเดินเข้ามา ค่อย ๆ รินน้ำชาให้กับเขา “ใช่แล้ว แม่ทัพใหญ่พูดถูกแล้ว พวกเขาช่างดูน่าตกใจ ข้าอยู่ที่จวนก็มักจะโดนกดขี่รังแก”
เซียวท่ามองเฉินหลิวหลิ่วแวบหนึ่งเห็นอกเห็นใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ “สาวน้อย มิน่าเจ้าถึงได้อยากแต่งงาน ทั้งยังย้ายมาอยู่ที่จวนมหาเสนาบดีอีก หากเป็นผู้ใดก็อยู่ในจวนเฉินไม่ได้หรอก”
