ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 331
จื่ออันรู้ดี ตอนนี้มิใช่ช่วงที่ดีที่สุดที่ไปหาเซี่ยฉวน แต่ว่าหากกุ้ยหยวนจากเซี่ยจื่อหย่วนไปแล้ว ก็อาจจะเกิดเรื่องขึ้นได้
ได้ข้าวมื้อเดียวก็ถือเป็นพระคุณ นางจดจำไว้ในใจ และกุ้ยหยวนยังเป็นเพราะนางที่มีส่วนร่วมในครั้งนี้ด้วย หากไม่ใช่เพราะซีเหมินเสี่ยวชิ่งต้องการจะจัดการกับนาง ก็คงจะไม่ทำให้ลำบากไปถึงกุ้ยหยวน
ในตอนที่จื่ออันตามหาเซี่ยฉวนเจอนั้น เขากำลังอยู่ในสวนดอกไม้สั่งการให้ทาสรับใช้เคลื่อนย้ายโต๊ะเก้าอี้และจัดวางเครื่องครัว
จื่ออันเข้ามาเอ่ย “เซี่ยฉวน คนในเรือนของข้าไม่เพียงพอ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปให้กุ้ยหยวนมาช่วยงานในเรือนของข้า”
“คุณหนูใหญ่ เรื่องนี้บ่าวมิอาจตัดสินใจได้ขอรับ ท่านควรจะไปหาฮูหยินผู้เฒ่าด้วยตนเองจะดีกว่า ตอนนี้ฮูหยินคนใหม่ยังไม่ได้เริ่มจัดการงานในจวน ภายในจวนจึงมีฮูหยินผู้เฒ่าเป็นผู้ดูแลเป็นการชั่วคราวขอรับ” เป็นดั่งที่จื่ออันคาดการไว้ เซี่ยฉวนไม่ได้ตอบรับ อีกทั้งยังมีท่าทางก้าวร้าวหยิ่งผยอง
จื่ออันจ้องมองมายังเขา จึงเอ่ยออกมา “ข้ามิได้มาขอร้องเจ้า ข้าเพียงแค่มาบอกเจ้าสักคำ กุ้ยหยวนตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจะย้ายไปรับใช้ยังเรือนของข้า และจะไม่รับเงินค่าแรงจากจวนมหาเสนาบดี เป็นข้าที่จะจ่ายให้นางด้วยตนเอง”
เซี่ยฉวนยิ้มแปลกก่อนจะเอ่ยออกมา “คุณหนูใหญ่คำพูดนี้ช่างพูดออกมาได้ราวกับว่าเงินของคุณหนูใหญ่มิใช่เงินของวนมหาเสนาบดี คนของคุณหนูใหญ่ต่างก็เป็นของจวนมหาเสนาบดี ยิ่งมิต้องพูดถึงเรื่องเงินแล้ว”
จื่ออันก็ยิ้มเย็นออกมา แววตาเย็นชา “ใช่รึ? จวนมหาเสนาบดีช่างมีบุณคุณกับข้ามากดั่งขุนเขา รบกวนพ่อบ้านช่วยกลับไปบอกแก่ฮูหยินผู้เฒ่า ขอบคุณฮูหยินผู้เฒ่าและมหาเสนาบดีสำหรับบุญคุณสิบกว่าปีมานี้ แต่ว่ากุ้ยหยวนนั้น ข้าต้องการแน่แล้ว”
เซี่ยฉวนปรบมือให้ ใบหน้าดูหมดหนทาง เอ่ยออกมา “คุณหนูใหญ่ อย่างไรซะท่านก็ไปบอกแก่ฮูหยินผู้เฒ่าจะดีกว่า และอย่ามาพูดว่าบ่าวไม่เห็นแก่หน้าคุณหนูใหญ่ กุ้ยหยวนเป็นทาสรับใช้ในจวน หากเรือนคุณหนูใหญ่ขาดคนแล้ว แน่นอนว่าสามารถโยกย้ายไปใช้งานได้ เพียงแต่ฮูหยินผู้เฒ่าได้มอบอำนาจการโยกย้ายทาสรับใช้ให้แก่บ่าวแล้ว แต่ถ้าหากในจวนเกิดเรื่องเร่งด่วนขึ้น ต้องการใช้คน ยังจะต้องให้กุ้ยหยวนออกมา”
จื่ออันจ้องมองเซี่ยฉวน “เซี่ยฉวน ข้าได้พูดไว้ก่อนหน้าแล้ว เจ้าฟังให้ดี กุ้ยหยวนตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เป็นคนของเซี่ยจื่อหย่วน ใครก็มิอาจเคลื่อนย้ายได้ หากใครกล้าที่จะย้าย อย่าโทษที่ข้าไม่ไว้หน้า”
เซี่ยฉวนกลับยิ้มกว้างขึ้นมา “คุณหนูใหญ่ อ่า เซี่ยจื่อหย่วนของท่านไม่ช้าก็จะเป็นของฮูหยินคนใหม่แล้วมิใช่หรือ กุ้ยหยวนย้ายไปเซี่ยจื่อหย่วน วันข้างหน้าก็ยังต้องดูแลรับใช้ฮูหยินอยู่ดี”
มองใบหน้าของเซี่ยฉวนที่ยิ้มกว้างอย่างบ้าคลั่ง จื่ออันถูหมัดของตนชกออกไป ชกไปอย่างแรง เซี่ยฉวนมองเห็นนางจะชกออกมาตั้งแต่ต้น ถอยหลังออกไปก้าวนึง กำลังคิดที่จะยิ้มเย็นเอ่ยหัวเราะเยาะออกมา กลับรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา ตอนที่เขาถอยหลังออกไปนั้น เว้นระยะพอดีที่จะให้จื่ออันเตะออกไป
จื่ออันหมุนตัว เอ่ยประโยคเย็นชาทิ้งไว้ “เซี่ยฉวน หัวของเจ้าคงจะเก็บไว้ที่คอเป็นการชั่วคราวก่อน ข้าค่อยมารับไป”
เซี่ยฉวนแผ่ความโกรธเกลียดออกมา ลืมที่จะสนใจความเจ็บปวด และเอ่ยตอบอย่างเย็นชาไปประโยคนึง “ดี ข้าก็จะรอคุณหนูใหญ่ เพียงแต่ว่า กุ้ยหยวนมิอาจที่จะมอบให้คุณหนูใหญ่ได้ สัญญาขายตัวยังอยู่ที่ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านมีความสามารถก็ไปเอามา”
จื่ออันรู้ว่าทาสรับใช้ในจวนต่างก็มีสัญญาขายตัว สัญญาขายตัวนี้ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายของต้าโจว มีสัญญาขายตัวนี้เพียงวันเดียว กุ้ยหยวนก็ยังเป็นคนของจวนมหาเสนาบดี ยังต้องรับคำสั่งจากจวนมหาเสนาบดีอยู่
แต่ว่านางมิอาจที่จะปล่อยกุ้ยหยวนให้ตกอยู่ในมือของพวกเขาได้ สัญญาขายตัวแผ่นนี้นั้น ขโมยมาก็ดี เอามาก็ดี ล้วนต้องเอากลับมาให้ได้
“ทำไมถึงได้หน้าบูดหน้าบึ้ง ใครทำให้เจ้าโกรธกัน?” เฉินหลิวหลิ่วเมื่อพบว่าใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเข้ามา จึงได้เอ่ยถาม
“ไม่มีอะไร แค่มีคนที่อาศัยบารมีของนายมารังแกผู้อื่น” จื่ออันเงียบไปครู่นึง นางมองไปรอบด้าน “ท่านอ๋องและเซียวท่าเล่า?”
“บอกว่าจะไปเดินเล่นกันในสวนดอกไม้กันสักครู่ พวกเขาวันนี้ทั้งวันดูแปลก ๆ เอาแต่เดินทางนี้มองดูทางนั้น ราวกับว่ากำลังหาอะไรกันอยู่” เฉินหลิวหลิ่วเอ่ย
จื่ออันนึกขึ้นได้ที่ซูชิงเคยพูดถึงไว้ก่อนหน้านี้ เรื่องเซี่ยหวายจุนและเกาะวิปลาส หรือว่าพวกเขากำลังสงสัยว่าจวนมหาเสนาบดีแอบซ่อนคนบ้าผู้นั้นเอาไว้?
แต่ว่านางไม่เข้าใจจริง ๆ ว่า เซี่ยหวายจุนนำคนบ้าผู้นี้กลับมาทำไมกัน? หรือว่าเขารู้ตั้งแต่ต้นแล้วว่าคนบ้านี้มีอาการป่วยจะกัดคน?
“ใช่แล้ว ช่วงเวลาอาหารเย็นมีการเต้นระบำมังกรไฟ เจ้ารู้เรื่องนี้หรือไม่?” เฉินหลิวหลิ่วเอ่ยอย่างตื่นเต้นยินดี
