ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 337
ในตอนที่ฮูหยินผู้เฒ่ามิได้สนใจนั้น เหล่าไท่จวินได้รีบเร่งใส่ผงยาลงไปในถ้วยเหล้าของจื่ออัน จากนั้นจึงเอาเหล้าจากถ้วยของตนเทลงไปในถ้วยของจื่ออัน เอ่ย “ข้าดื่มเหล้ามิค่อยได้ เจ้าดื่มเถอะ เลี่ยงมิให้สิ้นเปลืองเหล้าชั้นดีของจวนมหาเสนาบดี”
เหล่าไท่จวินใส่ยานั้นการกระทำค่อนข้างจะว่องไว ไม่เหมือนหญิงชราอายุเจ็ดสิบแปดแม้เพียงนิด เพียงแค่ชั่วระยะสะบัดแขนเสื้อเท่านั้น ผงยาก็ตกลงไปในถ้วยของจื่ออัน
หลังจากที่นางเทเหล้าลงไปนั้น เหลือบมองสีเหล้าในถ้วยอยู่ครู่นึง จากนั้นก็พูดออกมาราวกับว่าไม่เหมาะสม “มิต้องแล้ว ข้าเหมือนจะมีไอเล็กน้อย เจ้าก็อย่าได้ดื่มเหล้าของข้าเลย”
พูดจบ ก็นำเหล้าขึ้นมาดมชั่วครู่ จากนั้นจึงเททิ้ง
แต่ว่าเพียงแค่ครู่เดียว จื่ออันเห็นว่าเหล้าในถ้วยนั้นเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอ่อน
ในถ้วยมีเหล้าเดิมตกค้างอยู่หนึ่งสองหยด เหล่าไท่จวินใส่ยาลงไปในเหล้าแล้วเทเหล้าออกไป คงต้องการจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วคือยาอะไร
ผงยาตัวนี้นั้น คงจะเป็นผงยาทดสอบสารพิษ
“ไท่จวินเมื่อก่อนดื่มเหล้าได้เยอะนัก ทำไมมาคราวนี้แม้แต่แก้วเดียวก็ดื่มมิได้ซะแล้ว?” ไท่เฟยเอ่ยถาม
ไท่จวินเอ่ยยิ้มยิ้ม “ตอนนี้มิได้แล้ว แก่แล้ว เพียงแค่ดมเอาพอได้ ก่อนหน้าเคยติดเหล้ามาเยอะ”
เฉินหลิวหลิ่วไม่ได้รู้ความใน “แต่ว่า ท่านย่าในจวนก็ยังดื่มเยอะอยู่นะเจ้าคะ”
“หุบปาก เจ้าจะรู้ จะเข้าใจอะไรกัน? ที่นี้เป็นเหล้าดีนัก ย่าดื่มในจวนนั้นเป็นเพียงเหล้ามีดไหม้ หากดื่มเหล้าชั้นเลิศจนคุ้นเคยแล้ว กลับไปดื่มเหล้าพวกนั้นไม่ได้จะทำเยี่ยงไรกัน?” เฉินไท่จวินเหลือบมองไปทางเฉินหลิวหลิ่ว
เฉินหลิวหลิ่วชะงักงันครู่นึง ก้มหน้าลงกินต่อไป
นางและท่านย่านั้นมีสัญญากันอยู่อย่างหนึ่ง หากใช้คำท่านย่ามาอธิบายแล้ว นางทั้งสองพูดจาไม่ได้ผ่านการอบรมที่เข้มงวดนัก หากไม่เหมาะสม พวกนางจะต้องช่วยกันควบคุม หากอีกฝ่ายเอ่ยออกมาไม่ถูกต้องแล้วมิรู้ตัว อีกฝ่ายนึงจะต้องเหลือบมองกัน อย่างนี้ฝ่ายที่เป็นคนเอ่ยออกมาก็จะต้องเงียบปากลง
ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้องนัก เฉินไท่จวินก่อนหน้านั้นไม่ได้เป็นคนที่มากเรื่องนัก หรือว่านางพบร่องรอยบางอย่างแล้ว?
เซี่ยฉวนกลับมารายงาน “ฮูหยินผู้เฒ่า ตามหาทั่วทั้งจวนแล้วขอรับ กลับไม่พบคุณหนูรอง สอบถามผู้คุ้มกันจวน บอกว่าเห็นนางและองค์รัชทายาทออกไปพร้อมกันขอรับ”
ฮูหยินผู้เฒ่าอดไม่ได้ที่จะโมโห “ผู้คุ้มกันทำไมถึงไม่ได้ห้ามนางไว้? ยังต้องส่งของขวัญกลับให้จวนกั๋วกงอีก”
ชุยไท่เฟยเอ่ย “ช่างเถอะ องค์รัชทายาทมีความสุขสำคัญที่สุด เกรงว่าจะลากนางออกไปเที่ยวเล่นซะแล้ว ให้คุณหนูใหญ่เป็นผู้ส่งของขวัญตอบกลับก็เหมือนกัน”
ฮูหยินผู้เฒ่ามองไปที่จื่ออัน เหมือนกับจะไม่ยินยอมนัก “นางมิได้โขกหัวคำนับน้ำชา ให้นางมอบของขวัญตอบกลับคงจะไม่ค่อยเหมาะสมนัก”
ชุยไท่เฟยเอ่ย “นี้มีอะไรสำคัญกัน? ก็เพียงแค่พิธีการเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย”
ฮูหยินผู้เฒ่าคิดอยู่ครู่นึง “รออีกสักครู่เถอะ”
พูดจบ นางจึงออกคำสั่งเซี่ยฉวนอีกครั้ง “เจ้าสั่งคนรอดูที่หน้าประตู หากคุณหนูรองกลับมาแล้วให้รีบไปยังเรือนด้านข้างจัดเตรียมของขวัญส่งกลับ”
มู่หรงจ้วงจ้วงยื่นใบหน้า “เรื่องนี้ให้ผู้อื่นทำไม่ได้รึ? จำเป็นต้องรอให้นางกลับมาเท่านั้น? จื่ออันเองก็เป็นคนของจวนมหาเสนาบดีเช่นกัน”
ฮูหยินผู้เฒ่าได้ฟังคำของมู่หรงจ้วงจ้วง ก็ลังเลมองแล้วมองอีกไปยังเหลียงซื่อ แล้วจึงมองจื่ออันพร้อมเอ่ย “กลับไป เจ้าไปกับฮูหยินรองยังเรือนด้านข้างจัดการกับของขวัญตอบกลับเถอะ”
จื่ออันมิได้ขมวดคิ้ว “เจ้าค่ะ!”
ในเรือนด้านข้างนั้น จะมีอะไรรอนางและเหลียงซื่ออยู่?
กำลังพูดคุยกันอยู่ ด้านหน้าก็มีเสียงกลองและฆ้องดังขึ้น ฝูงชนชั่วขณะนั้นก็ลุกขึ้นยืน พบเพียงมังกรไฟตัวยาวหนึ่งตัวบินพุ่งเข้ามาจากประตูจวนมหาเสนาบดี เปลวเพลิงพุ่งขึ้นท้องฟ้า ประกายไฟที่มาพร้อมกันกับน้ำมันสนระเบิดออก ดูสวยสดและน่าตกตะลึงจนพูดไม่ออก
เมื่อมีตัวแรกเข้ามาแล้วนั้น ตัวต่อไปก็ตามเข้ามา ติดต่อกันจนครบแปดตัว มังกรไฟผ่านเข้ามาทางด้านงานเลี้ยง ไปข้างหน้าเรื่อยๆ แสงไฟดูสะดุดตาไปถึงที่ใดผู้คนก็มองไปจนถึงที่นั่น ผู้ที่เชิดมังกรอยู่นั้นใช้ไม้ยาว ระหว่างทางไปข้างหน้านั้นใช้ท่าทางการเต้น จื่ออันคิดว่าเหมือนราวกับการเต้นแท็ป
เฉินหลิวหลิ่วตื่นเต้นพร้อมเอ่ยออกมา “เป็นมังกรไฟแปดตัวน่าดูมากจริง ๆ ข้าอยากจะไปดู”
นางเอ่ยออกมา พร้อมทั้งวิ่งออกไปโดยทันที
ไม่ใช่แค่นาง ยังมีเหล่าคุณหนูคุณชายทั้งหลายต่างวิ่งตามไปทางด้านหลังของมังกรไฟ ในงานชั่วครู่หนึ่งก็รื่นเริงขึ้นมา
จื่ออันมองยังประกายเพลิงสูงนั้น ในใจนั้นรู้สึกสั่นไหว ระบำมังกรไฟนี้นั้นน่าชมยิ่งนัก มังกรไฟแต่ละตัวเคลื่อนไหวราวกับมังกรเลื้อยขดจริง ๆ บินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และเป็นดั่งคำของซูชิง เพิ่มน้ำมันตะเกียงชนิดพิเศษแล้ว ถึงแม้ว่าประกายเพลิงจะระเบิดออกมา แต่ก็ไม่ได้สาดออกมา เพียงแค่เพิ่มประกายสว่างสดใสเข้าไปเท่านั้น
