ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 344
“หลังจากที่เพลิงดับลงแล้ว ท่านร่วมกับกรมอาญาตรวจสอบสาเหตุของการเกิดเพลิงไหม้ขึ้น ทุกเบาะแสห้ามมิให้ปล่อยผ่าน ข้าอยากรู้ว่าสาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้เกิดไฟไหม้ขึ้น” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยเสียงดัง
มหาเสนาบดีเซี่ยเบ้มุมปาก เชิญตรวจสอบกันไปเถอะ เปลวเพลิงใหญ่โตขนาดนี้ ร่องรอยอันใดก็ตรวจสอบมิได้ คานนั้นก็วางไว้ข้างบนนานแล้ว เพียงแค่ขยับมันเล็กน้อยเท่านั้น เขาถามอะไรจากปากช่างไม่ได้หรอก
ส่วนน้ำมันเชื้อเพลิงบนพื้นนั้น หลังจากเผาไหม้ไปแล้วก็ไม่มีหลงเหลือแล้ว แม้แต่ร่องรอยต่าง ๆ ก็ไม่มีหลงเหลือไว้ น้ำมันของน้ำมันเชื้อเพลิงชนิดนี้บางเบามาก แต่ว่าความสามารถในการเผาไหม้นั้นแข็งแกร่งนัก แล้วยังถูกน้ำสาดเข้าไปอีก บนพื้นนั้นสกปรกเละเทะ ต่อให้หลงเหลือร่องรอยไว้เพียงเล็กน้อย ก็มิอาจจะพบมันได้
ส่วนเรื่องที่มังกรไฟเกิดอุบัติเหตุที่นี่นั้น ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา เป็นเพราะเหล่าคุณชายเหล่านั้นเล่นสนุกเสียงดังกัน จนทำให้ฝีเท้าของคนเชิดมังกรไฟถูกลากไว้จนไม่มั่นคงนัก บนตัวมังกรไฟมีน้ำมันสนกับน้ำมันเชื้อเพลิง แน่นอนว่าทำให้เกิดการเผาไหม้ขึ้น
มู่เหรงเจี๋ยมองไปยังเปลวเพลิงที่ค่อยมอดลง เพลิงเริ่มมอดลงเป็นเพราะไม่มีอะไรหลงเหลือให้เผาไหม้แล้ว
หลังคาถล่มลงมา ส่งเสียงดังกึกก้อง ฝุ่นตลบอบอวลไปทั่ว ประกายไฟสาดกระเซ็น ในที่แห่งนี้ดูราวกับเป็นนรก
เซียวท่ามองยังเฉินหลิวหลิ่วที่ร้องไห้เสียใจไม่มีที่สิ้นสุด ภายในใจก็รู้สึกแย่ไปด้วย เขาจงใจที่จะมองไปทางมู่หรงเจี๋ย ด้วยอุปนิสัยที่ซื่อตรง จึงไม่รู้ที่จะปลอบเขาอย่างไร ถึงได้เอ่ย “ตอนที่สักการะนางนั้น รินเหล้าให้นางเพิ่มสักหลายแก้วเป็นพอ”
“หุบปาก เซียวท่า!” มู่หรงจ้วงจ้วงเช็ดน้ำตาพร้อมเอ่ยดุ
เซียวท่าอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ แต่ไม่กล้าเอ่ย จนไม่ส่งเสียงออกมาอีก
มู่หรงเจี๋ยเผยใบหน้าน่ากลัวเป็นที่สุด เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในใจเขา ราวกับมันพังทลายลง เหมือนกับเรือนด้านข้างนี้อย่างไรอย่างนั้น เสียงดังกึกก้องกังวาน อะไรสักอย่างก็ไม่มีเหลือ ว่างเปล่า พูดไม่ออกถึงความเศร้าสร้อยนี้
เหมือนจะว่างเปล่า แต่ในอกเขานั้นมีความรู้บางอย่างขึ้น ความรู้สึกที่ว่าค่อย ๆ หดแล้วขยายใหญ่ขึ้น หดแล้วขยายใหญ่ จนสุดท้ายค่อย ๆ กลายเป็นก้อนหิน
เดิมเขาคิดว่า เขาคิดว่าชีวิตเขาคงจะมีบางอย่างที่เปลี่ยนไป ที่แท้เขาเพียงแต่หลงคิดไปเอง
“เกิดอะไรขึ้น? น้ำหมดแล้วรึ?”
ด้านหลังจู่ ๆ ก็มีเสียงร้องน่ารักดังขึ้น มาพร้อมกับน้ำเสียงอันประหลาดใจ
มู่หรงเจี๋ยหันหน้าไปอย่างกะทันหัน เห็นจื่ออันในมือนั้นประคองนกสองตัวเข้ามา นกกะพือปีกอยู่ในอุ้งมือของนาง สีหน้าท่าทางของนางดูน่ารัก ราวกับว่าไม่รู้ว่าเกิดเรื่องราวอะไรขึ้น
หากว่าไม่ใช่เป็นเพราะว่านางเปลี่ยนเสื้อผ้า หากมิใช่เพราะว่ามวยผมของนางมีรอยไหม้อยู่เล็กน้อยแล้ว มู่หรงเจี๋ยเองก็คงจะคิดว่านางไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์เพลิงไหม้ครั้งนี้
ผู้คนต่างตกตะลึงไป สีหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าและมหาเสนาบดีเซี่ยเพียงครู่ก็เปลี่ยนไปจนดูไม่ได้ มิอาจเชื่อได้ว่านางยังมีชีวิตเดินออกมาได้อย่างง่ายดาย
จื่ออันวางลูกนกลง เดินไปยังด้านหน้ามู่หรงเจี๋ยแล้วมองเขา “ท่านอ๋อง ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมเพคะ? หน้าท่านดำหมดแล้ว ท่านเสี่ยงชีวิตขนาดนี้ ช่วยใครกันหรือ? ผู้ใดอยู่ในเรือนกันเพคะ？”
“คนโง่!” จู่ ๆ มู่หรงเจี๋ยก็ราวกับว่าบ้าไปในชั่วขณะหนึ่ง เสียงนั้นอีกเพียงนิดก็จะทำให้หูของจื่ออันนั้นหนวกเอาได้ ดวงตาที่โกรธของเขาจ้องมองมายังนาง โกรธจนแทบจะจับนางโยนลงบนพื้นแล้วกระทืบลงไปอีกสักหลายครั้ง “ไม่เห็นว่าข้ากำลังช่วยดับเพลิงหรือ? ด้านในใครจะรู้ว่ามีผู้ใดอยู่? เป็นใครที่ไม่ควรช่วยบ้าง?”
“เอ่อ…” จื่ออันถอยหลังออกไปอีกก้าว แสดงออกราวกับตกใจ เฉินหลิวหลิ่วกอดนางไว้ เอ่ยทั้งยังร้องไห้ “จื่ออันเจ้าทำให้ท่านอ๋องตกใจแล้ว ท่านอ๋องคิดว่าเจ้าอยู่ข้างใน เขาพุ่งเข้าไปช่วยเจ้า อีกเพียงนิดก็จะตายอยู่ด้านในแล้ว”
“อ๋า” จื่ออันมองมู่หรงเจี๋ยด้วยความประหลาดใจ “ท่านอ๋องคิดว่าข้าอยู่ด้านใน? ข้าจะอยู่ด้านในได้อย่างไร? ข้าและฮูหยินรองไปยังเซี่ยจื่อหย่วนมา”
“อะไรนะ?” มหาเสนาบดีเซี่ยตกใจ เอ่ยถามอย่างเสียมารยาท “เจ้าและฮูหยินรองไปยังเซี่ยจื่อหย่วนมา?”
“ใช่แล้วเจ้าค่ะ ฮูหยินร่างกายไม่ค่อยสบายนัก ข้าจึงให้นางพักผ่อนอยู่ที่เซี่ยจื่อหย่วนครู่หนึ่ง เมื่อนางพักผ่อนดีแล้วข้าจึงได้กลับมา ใช่แล้ว ตอนที่ข้าเดินกลับมานั้น เหมือนว่ามองเห็นเรือนหอเองก็เกิดไฟไหม้ขึ้น” จื่ออันเอ่ยถึงด้านเรือนหอ ฝูงชนจึงได้มองกลับไป พบว่าทางด้านนั้นก็เกิดเป็นเปลวเพลิงม้วนเป็นควันดำแล้วจริง ๆ
มหาเสนาบดีเซี่ยอกแทบจะระเบิด เอ่ยคำรามด้วยความโมโห “รีบไปดับเพลิงเร็วเข้า!”
