ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 358
หยวนซื่อกล่าวอย่างสงบนิ่ง “ข้าควรจะไปขอบคุณท่านอ๋อง”
“ใช่แล้ว ดีใจไหมเจ้าคะ?” จื่ออันหวังเป็นอย่างยิ่งว่านางจะยิ้มออกมาด้วยใจจริง เหมือนกับคนทั่ว ๆ ไปยิ้มออกมา
ความจริงก็มีหลายครั้งแล้วที่หยวนซื่อยิ้มออกมา แต่รอยยิ้มของนางนั้นไม่มีความดีใจแม้แต่น้อย มันเหมือนการแสดงออกที่เค้นออกมาจากเนื้อหนัง
หยวนซื่อพยักหน้า “มีความสุข เป็นเสี้ยนจู่จะได้รับรายได้จากที่ดินขององค์จักรพรรดิส่วนหนึ่ง อย่างน้อย ๆ หากต่อไปทางจวนมหาเสนาบดีไม่ให้ค่าใช้จ่ายแก่เรา แต่พวกเราก็ยังสามารถพึ่งพาตนเองได้”
สำหรับหยวนซื่อแล้ว ประโยชน์สูงสุดของการได้เป็นตานชิงเสี้ยนจู่ก็คือได้เงินภาษีจากที่ดิน สามารถทำให้พวกนางสองแม่ลูกทานข้าวได้อิ่มท้อง
ส่วนเรื่องอื่นนั้น ตอนที่นางยังสาวก็ไม่ได้ขวนขวายอยากได้ ตอนนี้ก็ไม่ได้อยากได้เหมือนกัน
สำหรับนางแล้ว ลาภยศสรรเสริญและความมั่งคั่งอยู่ใกล้แค่เอื้อมมาโดยตลอด เพียงแต่สิ่งที่นางต้องการมาตลอดนั้นไม่ใช่สิ่งเหล่านี้
“จื่ออัน” จู่ ๆ หยวนซื่อก็กุมมือของจื่ออันแน่น “เจ้าช่วยข้าสักเรื่องนะ”
“ท่านแม่ มีเรื่องอะไรจะใช้หรือ? ท่านสั่งมาก็พอ” นานครั้งจื่ออันจะเห็นสีหน้าที่เคร่งขรึมของนาง จึงได้รีบจับมือของนางแล้วถาม
หยวนซื่อขมวดคิ้วมีสีหน้าที่เศร้าเล็กน้อย และกล่าวเบา ๆ “เจ้ากับคนในวังตอนนี้ก็ได้ไปมาหาสู่กันบ่อย ๆ จะต้องมีโอกาสได้พบหวงไท่โฮ่ว เจ้าช่วยคุยกับนางได้หรือไม่ ให้นางหาพระชายาให้อ๋องอันสักคน เขาควรจะอภิเษกได้แล้ว”
“หวงไท่โฮ่วต้องหาให้อยู่แล้ว ทว่าอ๋องอันไม่ยินยอมที่จะอภิเษก”
จื่ออันไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้ ความจริงไม่ต้องให้ใครไปบอก นางก็ต้องนึกไว้อยู่แล้ว ทั้งหวงไท่โฮ่วหรือแม้กระทั่งเสด็จแม่ของอ๋องอันเองก็คงต้องเคยเหน็ดเหนื่อยใจเพราะเรื่องนี้อยู่ แต่อ๋องอันนิสัยดื้อรั้น เรื่องที่เขาตัดสินใจไปแล้ว ใครจะกล้าไปเปลี่ยนแปลง?
ใบหน้าของหยวนซื่อแลดูโศกเศร้า “ข้าเพียงไม่ต้องการให้เขาต้องโดดเดี่ยวตลอดชีวิต ขนาดคนที่คอยเคียงข้างถามสารทุกข์สุขดิบสักคนยังไม่มี ไม่ใช่เพราะสวรรค์ไม่ยุติธรรมต่อเขา แต่เป็นข้าหยวนฉุ่ยยวี่คนนี้ที่เป็นคนทำร้ายเขา”
จื่ออันกล่าวเบา ๆ “ท่านแม่ มันไม่เกี่ยวอันใดกับท่านเลยนะเจ้าคะ ท่านกับเขาไม่เคยเริ่มต้นกันด้วยซ้ำ ท่านไม่ได้ทำให้เขาผิดหวัง ที่เขาเลือกที่จะไม่อภิเษก บางทีอาจจะทำเพื่อท่าน แต่ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ท่านต้องการให้เป็น ท่านก็ไม่เคยกล่าวอะไรที่ทำให้เขาเข้าใจผิด ไม่กี่ปีมานี้ เขาก็ปลีกตัวอยู่ห่างจากท่าน ไม่ต้องการรบกวนท่าน และไม่ต้องการให้ท่านแบกรับเรื่องที่เกิดขึ้นไว้ สิ่งที่ท่านต้องทำก็คือร่วมมือกับเขาทำเหมือนเรื่องทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้น”
“ไม่ได้ จื่ออัน ไม่มีผู้ใดที่จะสามารถรักใครอย่างสุดหัวใจไปได้ตลอดชีวิต ความรักสามารถจางหายไปได้ ข้าก็เคยมีความรู้สึกรักให้แก่เซี่ยหวายจุน มองถึงอนาคตที่มีร่วมกับเขา แต่ว่าพอมาถึงตอนนี้ ความร้กอันโชติช่วงนั้นได้ดับลงแล้ว หาไม่เจอแม้แต่ร่องรอย”
นางกุมมือของจื่ออันไว้แน่น จากนั้นก็กล่าวต่อไป “ดังนั้น เพียงแค่เขาพบผู้หญิงสักคน ซึ่งเป็นผู้หญิงที่ดีพอ เขาก็อาจจะตกหลุมรักนาง ปัญหาในตอนนี้ก็คือเขาปิดกั้นหัวใจตนเอง และยึดถือสัญญาที่ตนเป็นผู้ตั้งขึ้นมาเองอย่างเคร่งครัดว่าจะไม่อภิเษกชั่วชีวิต เพียงแค่มีคนช่วยเขาให้ก้าวออกมาได้ เขาก็จะสามารถมีชีวิตคู่ที่สวยงามสมบูรณแบบได้ นี่เป็นสิ่งที่เขาสมควรจะได้รับ เขาควรคู่กับผู้หญิงที่ดีที่สุด”
จื่ออันเห็นความกระตือรือร้นบนใบหน้าของนางที่รีบอยากให้อ๋องอันมีความสุข เพราะนางคิดว่าเป็นความผิดพลาดของนาง และไม่อยากทำร้ายอ๋องอันไปตลอดชีวิต
คนที่มีความโลภในจิตใจแม้เพียงน้อยนิด จะต้องรีบคว้าราชนิกุลผู้สูงส่งคนนี้ไว้อย่างแน่นอน
แต่ว่าหยวนซื่อไม่มี ใจของนางนั้นช่างงดงามและบริสุทธิ์จริง ๆ หลังจากผ่านเรื่องราวมามากมาย ยังสามารถรักษาหัวใจที่ดีงามนี้ไว้ได้ จื่ออันรู้สึกสงสารนางเสียจริง
เพียงแต่ ไม่ว่าจะหาผู้หญิงแบบไหนมาให้อ๋องอันก็ตาม ในใจเขาก็จะมีเพียงผู้หญิงเพียงคนเดียวเท่านั้น ยากที่จะยอมรับผู้อื่นได้
สถานการณ์ที่หยวนซื่อยกขึ้นมาพูดก็คือ นางผิดหวังกับเซี่ยหวายจุน จึงตัดขาดความสัมพันธ์ นางไม่รักเขาแล้ว
แต่ว่าอ๋องอันไม่ได้ผิดหวังกับนาง ด้วยเหตุนี้จึงไม่อาจตัดสัมพันธ์ได้ และยิ่งไม่อาจเลิกรักหรือจะให้ไปรักหญิงอื่นได้
“ข้าจะทำอย่างสุดความสามารถ แต่ก็ไม่กล้ารับประกันนะเจ้าคะ” จื่ออันกล่าวปลอบโยนนางเบา ๆ
หยวนซื่อค่อย ๆ ปล่อยมือนาง “ได้ พยายามให้เต็มที่นะ”
น้ำเสียงของนางนั้นฟังดูโหวงเหวงไร้เรี่ยวแรงอย่างอธิบายไม่ถูก นางอยากจะทำอะไรเพื่อเขาบ้าง เพื่อตอบแทนที่เขาคอยปกป้องนาง
สิ่งที่นางให้ได้ เขาไม่ต้องการ แต่สิ่งที่เขาต้องการ นางกลับให้ไม่ได้
