ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 360
แต่ว่าเด็กรับใช้ก็คือคนที่ได้รับบาดเจ็บแล้วก็ควรจะลาพักได้
“ฮูหยินผู้เฒ่าต้องการพบข้าใช่หรือไม่?” จื่ออันอดทนต่อการจดจ้องอย่างเหิมเกริมของป้าหลานยู่แล้วกล่าวถาม
ป้าหลานยู่กลอกตา และกล่าวออกมาอย่างไม่รีบร้อน “คนที่ฮูหยินผู้เฒ่าต้องการพบก็คือฮูหยินใหญ่ แต่ว่านายท่านก็ต้องการพูดคุยกับท่านเสียหน่อย”
“เสี่ยวซุน เชิญฮูหยินออกมา” จื่ออันหันกลับไปสั่ง
เสี่ยวซุนรับคำสั่งแล้วเดินเข้าไปด้านใน สักพักก็พยุงหยวนซื่อออกมา
ป้าหลานยู่หัวเราะอย่างมีชัย แล้วมองไปที่จื่ออัน “คุณหนูใหญ่ เมื่อครู่นี้ถ้าให้ความร่วมมือเรื่องก็คงจะจบไปแล้วจริงหรือไม่? จำเป็นต้องไปเสียเวลากับบ่าวพวกนี้ด้วยหรือ? นี่ไม่ใช่เรื่องที่เจ้านายใจดีควรจะทำ เชิญเจ้าค่ะ!”
จื่ออันพยุงหยวนซื่อเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าป้าหลานยู่ นางยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ป้าหลานยู่จึงยิ้มเย้ยหยัน “เป็นอะไรไป? คุณหนูใหญ่จะตบบ่าวอย่างนั้นหรือเจ้าคะ?”
จื่ออันปล่อยมือจากหยวนซื่อทันที แล้วโผเข้าไปบีบคอป้าหลานยู่ และผลักนางไปชิดขอบกำแพงที่ล้อมเรือน
ดวงตาของนางดุร้าย ราวกับจะกลืนกินชีวิตของป้าหลานยู่ไปอย่างไรอย่างนั้น แต่ว่าป้าหลานยู่ไม่กลัวเลยสักนิดและยังคงยิ้มเยาะเย้ยต่อไป “คุณหนูใหญ่ หากต้องการลงมือกับบ่าวอย่างโหดร้ายจะต้องออกแรงให้มากกว่านี้สักหน่อย หากบ่าวตายไปแล้ว คุณหนูใหญ่ก็หนีไม่พ้นหรอก ฆ่าคนอย่างไร้เหตุผล แม้ว่าคนที่คอยค้ำจุนคุณหนูใหญ่อยู่จะยิ่งใหญ่เพียงใด ท่านก็ยังต้องอยู่ในคุกสองสามปี”
จื่ออันพอได้ยินคำพูดนี้ ก็ยิ้มออกมาอย่างจริงจัง ปล่อยมือออกจากคอนาง แล้วกวาดเล็บไปทั่วแก้มของนาง “ป้าหลานยู่พูดเรื่องตลกแล้ว ข้าจะฆ่าคนได้อย่างไร? ถึงแม้อยากจะฆ่าคน ก็ไม่อาจกระทำการอย่างประเจิดประเจ้อได้ ก็เหมือนกับเซี่ยฉวนอย่างไรเล่า ตายไปอย่างน่าสงสัย ก็ไม่เห็นว่าจะมีภัยมาถึงตัวข้า”
พูดจบ นิ้วของจื่ออันก็วนไปที่รอบคางของนาง แล้วจิกเล็บลงไปอย่างแรง จนมีรอยปรากฎให้เห็น
ป้าหลานยู่รู้สึกเจ็บปวด ผลักมือของนางออกไป และพูดอย่างโมโห “ท่านเป็นฆ่าเซี่ยฉวนเหรอ?”
จื่ออันมองไปยังนาง มุมปากยังคงยกขึ้นเผยรอยยิ้มเย้ยหยันที่ดูมืดมน จ้องไปที่ป้าหลานยู่ที่กำลังรู้สึกหวาดหวั่น “ข้าเคยพูดเหรอว่าข้าเป็นคนฆ่าเขา? ก็เห็นอยู่ว่าเซี่ยฉวนถูกไฟครอกตาย”
ป้าหลานยู่เริ่มรู้สึกว่านางน่ากลัวขึ้นมาบ้างแล้ว นางเหมือนกับผีจริง ๆ เป็นวิญญาณพยาบาทอันแสนชั่วร้าย
นางนึกถึงคำพูดของป้าชุ่ยยู่ นางบอกว่าเซี่ยจื่ออันในตอนนี้แตกต่างจากเมื่อก่อนมาก เป็นไปได้ว่าจะถูกผีร้ายสิงอยู่ หากเป็นจริงดังนั้น คนที่ยืนอยู่เบื้องหน้านาง ก็เป็นวิญญาณชั่วร้ายมิใช่หรือ?
ไม่ นางไม่เชื่อเรื่องไร้สาระพวกนี้หรอก พลังอำนาจของนางเป็นเพียงเรื่องเลื่อนลอยที่ใช้หลอกผู้อื่นเท่านั้น แม้ว่านางจะมีผู้สำเร็จราชการคอยช่วยเหลืออยู่ก็ตาม แต่ว่าตอนนี้นางก็ยังไม่ใช่พระชายาเอกของผู้สำเร็จราชการ ต่อไปนางจะเป็นได้หรือไม่นั้น ก็ยังเป็นเรื่องที่ยากจะคาดเดา
ตราบใดที่นางยังอยู่ในจวนนี้แม้นเพียงหนึ่งวัน อย่างไรเสียก็ต้องปฏิบัติตามกฎของจวนนี้
อีกอย่าง แม้แต่องค์จักรพรรดิในตอนนี้ ก็ไม่อาจมาแทรกแซงเรื่องของขุนนางชั้นผู้ใหญ่ได้
พอนึกถึงจุดนี้ หลังของนางก็เหยียดตรงแล้วกล่าวอย่างเย็นชา “คุณหนูใหญ่ เชิญเจ้าค่ะ!”
จื่ออันพยุงหยวนซื่อเดินไป แน่นอนว่าเสี่ยวซุนกับแม่นมหยางก็ตามไปด้วย
ป้าหลานยู่หันกลับมาเหลือบมองแม่นมหยางเล็กน้อย “ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้ให้พวกท่านตามไปด้วย รีบกลับไปพักผ่อนเถิด อย่าไปยุ่งเรื่องของผู้อื่นเลย”
แม่นมหยางกล่าวอย่างเรียบเฉย “ทุกเรื่องของคุณหนูใหญ่ ข้าต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยว ก็เพราะข้าต้องดูแลนาง
ป้าหลานยู่ขมวดคิ้ว “แม่นมหยาง ท่านเป็นคนข้างกายของฮองเฮา คุณหนูรองของเราเป็นว่าที่พระชายาเอกขององค์รัชทายาท ท่านควรรู้ว่าใครคือเจ้านายของท่านจะดีกว่า”
แม่นมหยางมีสีหน้าไม่ยินดียินร้ายและกล่าวออกไป “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ ข้ารู้ดีว่าเจ้านายของข้าคือใคร ฮองเฮาให้ข้าออกจากวังมาคอยรับใช้คุณหนูใหญ่ เช่นนั้น ตอนนี้คุณหนูใหญ่ก็คือเจ้านายของข้า หากมีใครจะรังแกนาง สำหรับข้าแล้วไม่ถือว่าเป็นการไปยุ่มย่าม”
“ไม่รู้จักแยกแยะถูกผิด ช้าเร็วก็ต้องตาย แถมยังจะตายอย่างไร้สาเหตุอีก” ป้าหลานยู่ถอนหายใจแรง หันหลังเดินเข้าไป
