ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 362
“ดี เจ้าเข้าไปด้านในห้องกับข้าเถอะ” ฮูหยินผู้เฒ่าลุกขึ้นยืน ผายมือให้ป้าหลานยู่เดินเข้าไปประคองหยวนซื่อ
ป้าหลานยู่เดินเข้ามาก็ตรงเข้าลากแขนของหยวนซื่อ ออกแรงอย่างหยาบคาย หยวนซื่อโดนนางลากจนซวนเซไปมา เกือบจะล้มลงไปกับพื้น
จื่ออันคิดก็ไม่ทันได้คิด ก้าวไปข้างหน้าตบลงบนใบหน้าของป้าหลานยู่ เอ่ยเสียงเข้ม “เจ้าคอยรับใช้อยู่ข้างกายฮูหยินผู้เฒ่ามานานแล้ว ยังกล้าที่จะกระทำการไม่เคารพแก่เจ้านายอีก? หากไม่สั่งสอนเจ้าสักเล็กน้อย วันหน้าเจ้าคงจะลากฮูหยินผู้เฒ่าลงไปบนพื้น?”
หลานยู่โดนตบหน้าเข้าโมโหเป็นอย่างมาก แต่มองเห็นแววตากรุ่นโกรธของจื่ออันแล้ว นางตกใจจนไม่กล้าเถียงออกมา
ฮูหยินผู้เฒ่าหันกลับมา เอ่ยอย่างไม่ชอบใจนัก “เกิดเรื่องอะไรกันขึ้น? จื่ออัน หลานยู่เป็นคนข้างกายของข้า ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่ชอบใจนาง แต่ก็มิอาจลงมือตีนางได้”
จื่ออันลืมตาขึ้นพร้อมเอ่ยออกมา “ฮูหยินผู้เฒ่า หลานสาวแค่ช่วยท่านสั่งสอนนาง นางเมื่อครู่อีกเพียงนิดก็จะดึงจนท่านแม่ล้มลง ผู้ที่รู้ก็จะบอกว่านางประมาทไม่ทันระวัง แต่ผู้ที่ไม่รู้ ก็จะคิดว่าเป็นท่านตั้งใจที่จะให้นางทำร้ายท่านแม่”
ฮูหยินผู้เฒ่าคิ้วค่อย ๆ ขมวดขึ้น นัยน์ตาขุ่นมัวมีแววแห่งความโกรธ แต่กลับแสดงออกมามิได้ มีเพียงแค่น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาอย่างกระด้างกระเดื่อง “พอแล้ว เข้ามาให้หมด”
จื่ออันไหนเลยจะยินยอมให้หยวนซื่อเข้าไปกับนางแต่เพียงผู้เดียว หยุดยืนอยู่ด้านหน้าของหยวนซื่อ “ในเมื่อท่านย่าต้องการที่จะพูดคุยกับท่านแม่ ดวงตาของท่านแม่ไม่ค่อยจะดีนัก หลานสาวเข้าไปด้วยกันจะดีกว่า”
ฮูหยินผู้เฒ่าใช้แววตาดั่งมีดคมจ้องมองจื่ออัน มุมปากที่หย่อนยานค่อย ๆ ยกขึ้น เอ่ยออกมาอย่างแดกดัน “เจ้ากลัวว่าข้าจะทำร้ายแม่ของเจ้างั้นหรือ?”
จื่ออันมองยังนาง “ฮูหยินผู้เฒ่าเป็นคนฉลาด แน่นอนว่าไม่ทำเยี่ยงนี้เป็นแน่ ตอนนี้ท่านแม่ถูกแต่งตั้งให้เป็นตานชิงเสี้ยนจู่ หากนางเกิดเรื่องอะไรขึ้น จวนมหาเสนาบดีก็จะตกอยู่ในการพูดถึงของผู้คนวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คนเป็นแน่ ตอนนี้จวนมหาเสนาบดีดั่งอยู่บนยอดพายุ หากยังมีการยั่วยุให้เกิดข้อผิดพลาดอีกมากมาย ยังจะเลือกช่วงเวลานี้ในการทำร้ายฮูหยินใหญ่ของจวนมหาเสนาบดีอีกหรือ?”
“เจ้าช่างมีการคาดคะเนไว้อย่างละเอียด ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้ายังจะกลัวอะไรกัน?” ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มเย็น
จื่ออันพูดอย่างไม่ปิดบัง “ข้ากลัวว่าจะมีบ่าวรับใช้บางคนรับใช้อย่างไม่ระมัดระวัง ทำให้นางต้องลำบาก”
ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยออกมาอย่างไม่แยแส “ดูท่าแล้ว ภายในใจของคุณหนูใหญ่ ย่าและพ่อของเจ้าเป็นราวดั่งหายนะ อดไม่ได้ที่จะทำให้ผู้อื่นเห็นว่าน่าผิดหวังและเจ็บปวดใจยิ่งนัก”
“แค่นี้ก็ผิดหวังและเจ็บปวดใจแล้วรึ?” จื่ออันหัวเราะออกมา ดวงตาคมเข้มไม่ลดละ “เทียบกับหลานสาวแล้ว ท่านย่าคงจะไม่รู้ว่าอะไรคือความผิดหวังและเจ็บปวดที่แท้จริง”
ฮูหยินผู้เฒ่าส่ายศีรษะ “ดี ในเมื่อเจ้าอยากจะเข้ามาก็เข้ามาเถอะ แต่หากว่าเจ้ายังอยากที่จะให้กุ้ยหยวนอยู่ที่เซี่ยจื่อหย่วนของเจ้าต่อไปแล้ว ทางที่ดีที่สุดคือให้ข้าและท่านแม่ของเจ้าพูดคุยกันสักกี่ประโยค ข้ารับรองกับเจ้าว่า จะไม่ทำร้ายนางแน่นอน”
หยวนซื่อจึงส่งเสียงเอ่ยออกมา “จื่ออัน ไม่ต้องกังวลไปกับแม่ คาดว่ามหาเสนาบดีเซี่ยและฮูหยินคนใหม่เองก็คงมีเรื่องจะคุยกับเจ้า พวกเรานั่งลงแล้วพูดคุยกันดี ๆ เถอะ อย่างไรเสีย พวกเราก็ยังเป็นครอบครัวเดียวกัน!”
ประโยคสุดท้ายของหยวนซื่อ เหมือนจะยิ้มอ่อนก่อนเอ่ยออกมา คำพูดแดกดันที่เอ่ยออกมาไม่ได้
จื่ออันเมื่อพบว่าหยวนซื่อเอ่ยออกมาเยี่ยงนี้ ก็คิดว่าฮูหยินผู้เฒ่าชั่วขณะนี้คงจะไม่กล้าลงมือ จึงเอ่ย “เจ้าค่ะ ในเมื่อเป็นเยี่ยงนี้แล้ว พวกเราครอบครัวเดียวต่างก็นั่งลงพูดคุยกันเถอะ!”
พูดจบ นางจึงใช้สายตาอันเยือกเย็นมองไปยังหลานยู่ หลานยู่ครั้งนี้มิกล้าจะทำอันใด เดินเข้ามาประคองหยวนซื่อเข้าไปในห้องอย่างระมัดระวัง
จื่ออันมองไปยังมหาเสนาบดีเซี่ยและซีเหมินเสี่ยวเยว่ ทั้งสองนั่งอยู่ที่สูงในห้องโถง ช่างดูท่าทางสูงส่งเสียจริง
“นั่งลงเถอะ!” มหาเสนาบดีเซี่ยเอื้อมมือออกมาชี้ไปยังเก้าอี้ทางด้านซ้ายอย่างเฉยเมย
จื่ออันนั่งลงแล้ว มองสบตาอย่างไม่ปิดบังความรังเกียจ “ไม่ทราบว่าท่านมหาเสนาบดีเรียกหาข้า มีเรื่องอันใดกัน？”
มหาเสนาบดีเซี่ยสูดลมหายใจเข้าลึก “ตอนนี้แม้แต่คำว่าพ่อก็มิยอมส่งเสียงเรียกสักคำ”
จื่ออันหมุนแหวนในมือ พยายามระงับความโกรธเกลียดในใจ “เพียงแค่คำเรียกเท่านั้น ท่านมหาเสนาบดีอย่าได้ใส่ใจ”
