ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 368
ประตูทางเข้ามีคนเข้ามาสองคน หนึ่งคนนั้นเป็นเด็กรับใช้ที่ก่อนหน้านี้อยู่ข้างกายของอ๋องเหลียง อีกผู้หนึ่งนั้นสวมใส่เสื้อผ้าเนื้อหยาบเล็กน้อย ตรงเอวนั้นมีมีดเล่มหนึ่งเหน็บติดเอาไว้ มีคิ้วหนาดวงตากลมโต รูปร่างสูงใหญ่ สวมใส่รองเท้าผ้าหยาบขาดรุ่งริ่งจนนิ้วเท้าโผล่ออกมาสองนิ้ว
จื่ออันเหลือบมองดู ไม่พบว่าบนมือของทั้งสองนั้นมีของขวัญอะไรอยู่
“ตาวเหล่าต้า ยื่นสองมือเจ้าให้คุณหนูใหญ่ดูเร็วเข้า!”
เด็กรับใช้ผู้นั้นจู่ ๆ ก็ดึงมีดออกมาจากเอว “ขอรับ!”
เขาส่งเสียงท้องถิ่นอันเข้มแข็งออกมา แล้วจึงพบว่าเขาค่อย ๆ หมอบนั่งลง ดาบในมือฟันออกไปข้างหน้า ได้ยินเพียงเสียง “โครม” โต๊ะด้านหน้าของอ๋องเหลียงแตกแยกออกเป็นสองส่วน อาหารเช้าบนโต๊ะตกกระจายลงบนพื้น
อ๋องเหลียงเอ่ยเสียงโกรธ “ไม่ได้ให้เจ้ามาผ่าโต๊ะข้าให้แยกออกจากกันเสียหน่อย”
ตาวเหล่าต้านั้นไม่ได้สนใจเขา ย่อตัวลงเก็บอาหารเช้านั้นขึ้นมา ใช้เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งนั้นห่อมัน เผยยิ้มแสดงฟันใหญ่สองซี่ออกมา “สกปรกเสียแล้ว กินไม่ได้ ทั้งหมดนี้ให้ข้าได้หรือไม่?”
“เอาไป เอาไป!” อ๋องเหลียงโบกมือออกไป ใบหน้าหมดความอดทน
จื่ออันเบิกตากวาง “ของขวัญที่ท่านอยากจะให้ข้า ก็คือให้เขาแสดงกระบวนท่าให้ข้าดูงั้นหรือ?”
“ไม่ใช่” อ๋องเหลียงอารมณ์ไม่ดีนัก จึงเรียกตาวเหล่าต้าออกมา “ซาลาเปาทั้งหมดนี้มอบให้แก่เจ้า เข้ามาคารวะเจ้านายคนใหม่ของเจ้า เรียกคุณหนูใหญ่ซะสิ”
“อะไรกัน? เจ้านายคนใหม่?” ตาวเหล่าต้าเลิกคิ้ว จ้องมองยังจื่ออัน เขาวางอาหารเช้าที่ห่ออยู่ในอ้อมแขนลงอย่างระมัดระวังบนโต๊ะ จากนั้นก็เดินไปยังด้านหน้าของจื่ออัน ก่อนจะคุกเข่าลงโขกศรีษะลงสองสามครั้ง “เหล่าต้าคารวะคุณหนูใหญ่ขอรับ”
จื่ออันหน้าผากนั้นปรากฏเส้นสีดำเรียงขึ้นมา “เจ้าก่อเรื่องอะไรขึ้น?”
ดวงตาของตาวเหล่าต้าเบิกโตขึ้นอีก “คุณหนูใหญ่เองก็เป็นคนพื้นเมืองหรือขอรับ? ”
จื่ออันโบกมือ “ไม่ใช่ ข้าไม่ใช่ เจ้า… ”
จื่ออันเงยหน้าขึ้นมองยังอ๋องเหลียง เอ่ยถามออกไปอย่างทำอะไรไม่ถูก “ตกลง ท่านอ๋องมอบเขาให้แก่ข้า หมายความว่าอย่างไรกัน?”
“คนผู้นี้สามารถคุ้มครองเจ้านายได้ ใครก็ตามที่กล้าจะแตะต้องผู้ที่ให้ข้าวเขากิน เขาจะสู้กับผู้นั้นจนสุดชีวิต เสด็จอาได้กล่าวเอาไว้ คนผู้นี้ มอบให้แก่เรือนเซี่ยจื่อหย่วนดีที่สุดแล้ว ส่วนกุ้ยหยวนนั้น เมื่อเขากลับมาแล้วก็จะโยกย้ายกุ้ยหยวนเข้าไปในจวน นี้เป็นคำที่เขาเอ่ยเอาไว้”
จื่ออันมองมายังตาวเหล้าต้า “เจ้ายินยอมที่จะติดตามอยู่ข้างกายข้าหรือไม่?”
ตาวเหล่าต้าเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “มีข้าวให้กินหรือไม่?”
“มีสิ ยังมีเนื้ออีกด้วย!” จื่ออันเอ่ยออกมา
ตาวเหล่าต้าส่งเสียงอ่าออกมา เบิกต้ากว้างอีกทั้งยังอ้าปากค้าง จื่ออันมองเห็นมุมปากของเขามีน้ำลายไหลออกมาได้อย่างชัดเจน “ขอรับ ขอรับ”
เหลียงอ๋องเอ่ยอมยิ้ม หากว่ามีความสามารถแล้วล่ะก็ ทุกวันเจ้าจะต้องได้กินเนื้อเป็นแน่!”
ตาวเหล่าต้าจู่ ๆ ก็กระโดดขึ้น พุ่งออกไป เพียงครู่ก็ได้ยิน “ก้องกังวาน” ดังลอยเข้ามา หลังคาราวกับว่าจะค่อย ๆ มีบางสิ่งร่วงหล่นลงมา เริ่มจากฝุ่นละออง จากนั้นก็เป็นเศษกระเบื้อง และต่อไปอีก รู้สึกราวกับว่าเรือนแห่งนี้… กำลังสั่นไหว
อ๋องเหลียงส่งเสียงไม่ค่อยจะดีนักออกมา รีบเร่งวิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว มองไปยังภาพรวมในลานบ้าน ชั่วครู่หนึ่งก็รู้สึกว่าสองขานั้นอ่อนแรงลง หัวใจกำลังมีเลือดไหลหยดลงมา
“ใครให้เจ้ามาตัดต้นไทรอายุพันปีของข้ากัน?” อ๋องเหลียงเต้นราวกับโดนฟ้าผ่าลงมา
“เป็นท่านอ๋องเองที่เอ่ยออกมาเองมิใช่รึ ให้ข้าแสดงความสามารถออกมา” ตาวเหล่าต้าแสดงอาการออกไปอย่างตรงไปตรงมา
จื่ออันเดินออกไป มองเห็นต้นไทรในลานบ้านที่ถึงกับโดนตัดโค่นลงมา ลำต้นล้มลงกดทับลงไปยังหลังคา ทั้งเรือนนี้และต้นไทรนั้นหมดกัน
“เขามิได้ตั้งใจที่จะทำให้เกิดความเสียหาย ท่านอ๋องก็อย่าได้ถือสาหาความอะไรจากเขาเลยนะเจ้าคะ” จื่ออันเริ่มที่ออกอาการปกป้องในข้อผิดพลาดที่เกิดขึ้น
อ๋องเหลียงจ้องมองจื่ออันด้วยความโกรธ “ไม่ได้ตัดต้นไม้บ้านเจ้านี่ แน่นอนว่าเจ้าไม่ถือสา”
ตาวเหล่าต้าเมื่อพบว่าอ๋องเหลียงดุด่าจื่ออันแล้ว คิดก็ไม่ทันได้คิด กระโดดเข้ามาในชั่วขณะนั้น ในมือจับมีดเอาไว้ แล้วฟาดไปทางอ๋องเหลียง ปากก็ร้องตะโกนออกไป “อย่าได้คิดที่จะกล้ารังแกคุณหนูใหญ่ของข้า”
