ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 384

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 384

“อืม จริงอย่างที่เจ้าเล่ามาก็มีความเป็นไปได้ จากนั้นฮูหยินรองก็ได้ไปขอให้คุณหนูรองของจวนมหาเสนาบดีช่วยจัดการกับคุณหนูใหญ่เซี่ยจื่ออัน ซึ่งเจ้าเองก็ไม่เห็นด้วยใช่หรือไม่?” ไท่เป่าเอ่ยถาม

ซีเหมินเสี่ยวเยว่พยักหน้าอย่างมึน ๆ “ใช่เจ้าค่ะ ข้าไม่เห็นด้วย”

แต่ว่า พอพูดจบ นางก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนหน้านี้นางได้พูดถึงเรื่องนี้ไปหรือไม่?

นางมองไปที่มหาเสนาบดีเซี่ยอย่างขอความช่วยเหลือ แต่สีหน้าของเขาแลดูไม่ได้เลย คนฉลาดอย่างเขา ย่อมรู้อยู่แล้วว่าที่ไท่เป่าค่อย ๆ ถามทีละนิด เพื่อให้นางเผยพิรุธออกมา

หากนางพูดผิดแม้นเพียงประโยคเดียว มันก็จะยิ่งทำให้นางเผยข้อผิดพลาดออกมามากขึ้น อีกทั้งสิ่งที่นางเล่าออกมาก็ยิ่งจะไม่มีความน่าเชื่อถือ

อีกอย่าง เขาเชื่อว่าวันนี้ไท่เป่าไม่ได้ถูกกดดันให้ไต่ถาม ไท่เป่าเคยดำรงตำแหน่งเป็นถึงสมุหราชเลขาธิการ เจ้ากรมอาญาคนปัจจุบันก็เคยเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา ตอนนี้ทางกรมอาญาก็ได้ตรวจสอบคดีของจวนมหาเสนาบดีร่วมกับจิงจ้าวหยิ่นแห่งศาลาว่าการ ไม่รู้ว่าเจ้ากรมอาญาผู้นั้นได้ขอให้ไท่เป่าช่วยหรือไม่?

เป็นอย่างที่คาดไว้ สีหน้าของไท่เป่าเปลี่ยนไปในทันที นิ่วหน้ามองไปที่ซีเหมินเสี่ยวเยว่ด้วยดวงตาที่แสนเย็นเยียบ “คำพูดของเจ้าทั้งก่อนและหลังที่พูดออกมาสองรอบ ได้เผยพิรุธหกจุดที่น่าสงสัย ให้ข้านับให้เจ้าฟังดีหรือไม่?”

ซีเหมินเสี่ยวเยว่นึกไม่ถึงว่าสีหน้าของไท่เป่าจะเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน นางจึงยิ่งรู้สึกตื่นตระหนก “มีอะไรที่น่าสงสัยหรือเจ้าคะ? ไม่มีหรอกเจ้าค่ะ ที่ข้าเล่ามาทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องจริง ซึ่งก็อาจจะมีเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ข้าหลงลืมไปบ้าง”

“จุดที่หนึ่ง เจ้าบอกว่าเดิมทีเจ้าก็ไม่ได้ถือสาอะไรที่เซี่ยจื่ออันไม่เคารพเจ้า ทว่าภายหลังเจ้าบอกว่ารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ซึ่งคำพูดของเจ้าก่อนหลังไม่ตรงกัน จึงดูไม่น่าเชื่อถือ”

“จุดที่สอง ทีแรกเจ้าเล่าว่าได้ไปบ่นให้ฮูหยินรองฟัง แต่ว่า ในตอนหลังเจ้ากลับบอกว่าไม่ทราบว่าฮูหยินรองไปรู้เรื่องที่เซี่ยจื่ออันไม่ให้ความเคารพเจ้ามาจากไหน แต่แล้วหลังจากนั้น เจ้ากลับมาบอกอีกครั้งว่าเจ้าได้กลับไปบ่นให้นางฟัง คำพูดในตอนแรกไม่สอดคล้องกับคำพูดในตอนหลัง เจ้าเองยังไม่รู้เลยใช่ไหมว่าเล่าเรื่องโกหกอันใดไปบ้าง?”

“จุดที่สาม ในขณะที่เจ้าเล่าถึงเรื่องในงานเลี้ยง เรื่องจานชามตะเกียบที่ถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบ แขกเหรื่อเข้างานมาอย่างไร แม้กระทั่งเรื่องที่ฮูหยินรองนั่งอยู่ตรงมุมด้านซ้ายเจ้ายังรู้ ราวกับว่าเจ้าเห็นด้วยตาของตนเอง ทว่าในคืนนั้นเจ้าหาได้อยู่ในงานเลี้ยงไม่ เจ้าอยู่ในเรือนหอ อีกทั้งเหตุเพลิงไหม้ครั้งนั้น เจ้าเองก็ได้รับบาดเจ็บ คนที่เตรียมการเรื่องทุกอย่างคือเซี่ยฉวนที่ถูกไฟครอกตายอยู่ในเรือนด้านข้าง พูดให้ชัดเจนขึ้นก็คือ เจ้าได้สั่งการให้คนคอยจับตาดูทุกคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนี้”

ซีเหมินเสี่ยวเยว่รีบอธิบาย “ใช่เจ้าค่ะ ข้าได้ให้คนคอยสังเกตการณ์อยู่ แต่ว่ามันเป็นเรื่องปกติมิใช่หรือเจ้าคะ? โดยเฉพาะอย่างยิ่งแล้วผู้ที่นั่งตรงโต๊ะนั้นก็มีซุยไท่เฟยกับเหล่าไท่จวินนั่งอยู่ด้วย ข้าต้องมั่นใจได้ว่าแขกที่มานั้นได้ทานอาหารกันอย่างมีความสุข”

“อืม เช่นนั้นเจ้าก็ยอมรับแล้วใช่ไหมว่าเจ้าได้สั่งให้คนคอยสังเกตการณ์อยู่ภายนอก?” ดวงตาของไท่เป่าแผ่รังสีความเยือกเย็นออกมาเล็กน้อย

“ใช่…ใช่เจ้าค่ะ” ซีเหมินเสี่ยวเยว่จำต้องยอมรับในจุดนี้

ไท่เป่ากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ในเมื่อเจ้าสั่งให้คนคอยดูคนที่นั่งอยู่โต๊ะนี้ เช่นนั้น ก็ต้องสังเกตเห็นตอนที่อาสะใภ้รองของเจ้ากับคุณหนูใหญ่จากไปว่ามีคนรีบร้อนมาเก็บจอกสุราของพวกนางไป”

ซีเหมินเสี่ยวเยว่รู้สึกสับสน เรื่องนี้ ใครจะไปรู้ได้เล่า?

“เรื่องนี้ เมื่อมีคนลุกออกจากโต๊ะไป แล้วมีการเก็บจอกสุราออกไปก็ถือเป็นเรื่องปกติมิใช่หรือเจ้าคะ” ซีเหมินเสี่ยวเยว่ที่กำลังอธิบาย บริเวณหน้าผากของนางก็มีเหงื่อออกมามาก

นางรีบเหลือบมองไปที่ฮูหยินผู้เฒ่า ซึ่งฮูหยินผู้เฒ่ามีสีหน้าที่ดูคร่ำเครียดมาก ดวงตามืดหม่นเหมือนคนสิ้นหวัง

สองคำถามนี้ มันคือหลุมพรางชัด ๆ น่าโมโหที่ซีเหมินเสี่ยวเยว่ผู้นี้มองไม่ออก แถมยังจะยอมรับอย่างโง่เขลาอีก

ไท่เป่าถามต่อไป “ถ้าการเก็บจอกสุราเป็นเรื่องปกติ แต่ว่าคนของเจ้าก็ต้องเห็นว่าตอนที่อาสะใภ้รองเจ้าออกไป ได้มีคนช่วยประคองนางแล้ว พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ นางเริ่มที่จะวิงเวียนศีรษะแล้ว ใช่หรือไม่?”

ซีเหมินเสี่ยวเยว่ส่ายหัว และปาดเหงื่อบนหน้าผาก “ในส่วนนี้ข้าเองก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ”