ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 395
ไฟโทสะผุดขึ้นในดวงตามหาเสนาบดีเซี่ย “หากไม่ใช่เพราะนางทำลายชื่อเสียงของข้า มีหรือที่ข้าจะต้องทำกับนางถึงขนาดนี้?”
“หากไม่ใช่เพราะท่านคิดทำลายทั้งชีวิตของนาง หากไม่ใช่ว่าท่านบีบบังคับนางทีละนิด ๆ นางจะทำกับท่านเช่นนี้หรือ? ท่านไปเสียเถิด เป็นสามีภรรยากันมาสิบเจ็ดปี ข้าไม่เคยกล่าววาจาเช่นนี้กับท่านเลย นี่เป็นครั้งแรก และจะเป็นครั้งสุดท้าย ในฐานะที่เป็นสามีภรรยากันมาสิบเจ็ดปี ข้าอยากจะเตือนท่านเสียหน่อย สร้างคุณงามความดีเพื่อตระกูลเซี่ยของท่านให้เยอะ ๆ อย่าได้ทำสิ่งใดที่เป็นการทำลายชื่อเสียงที่บรรพบุรุษของท่านสั่งสมมาเลย”
เมื่อหยวนซื่อพูดจบ ก็ได้พูดกับแม่นมหยาง “ก่อนที่ข้าจะย้ายออกไปจากเรือนเซี่ยจื่อหย่วน ไม่อนุญาตให้คนของจวนคนใดก็ตามเข้ามารบกวน หากมีใครย่างกรายเข้ามาที่นี่แม้นเพียงหนึ่งก้าว ก็ให้เสี่ยวตาวไล่ออกไปได้เลย”
“เจ้าค่ะ!” แม่นมหยางมองดูหยวนซื่อด้วยสายตาที่ยกย่อง นางยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกว่าการที่นางตัดสินใจติดตามจื่ออันนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว
มหาเสนาบดีเซี่ยมองไปที่จื่ออัน ดวงตาแฝงไปด้วยความโหดร้ายอำมหิต อยู่ภายใต้ฤทธิ์ของสุรา ทำให้เขาไม่ได้ปิดบังความชิงชังเคียดแค้นของตนเองเลย เผยท่าทีให้จื่ออันรู้ว่า เขาต้องการให้นางตาย
ทว่าจื่ออันหาได้เกรงกลัวแม้แต่น้อย มีสถานะเป็นพ่อลูกกัน แต่ทำราวกับว่าต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่มีใครยอมถอยให้กันเลย
ในที่สุดมหาเสนาบดีเซี่ยก็ไม่พูดอะไรต่ออีก เหลือบมองหยวนซื่อด้วยสายตาที่ลึกซึ้งเล็กน้อย แล้วหันหลังเดินจากไป
เขาเดินจากไปอย่างแน่วแน่ ช่วงที่เขาหันหลังกลับนั้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา ไม่เหลือความหวังใด ๆ แม้แต่น้อย
จื่ออันหันกลับมา ยื่นมือไปโอบกอดหยวนซื่อเอาไว้ ซาบซึ้งที่นางออกมาปกป้องตนเองอย่างกล้าหาญ
หยวนซื่อตบหลังนางเบา ๆ กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด “ถ้าข้าเร็วกว่านี้สักหน่อย…”
นางไม่ได้พูดอะไรต่อ ทว่าจื่ออันก็รู้ ถ้านางเข้มแข็งให้เร็วกว่านี้ ลูกสาวของนางก็จะไม่ตาย”
ที่ผ่านมาเป็นเพราะหยวนซื่อหมดกำลังใจ ไม่ใช่การยอมแพ้หรืออดทน เพียงแต่สิ้นหวังกับทุกสิ่งทุกอย่าง แต่นางไม่ได้คำนึงถึงลูกสาวของตนเองเลย ด้วยจุดนี้เอง ชั่วชีวิตนี้ของนางจะไม่ยอมให้อภัยตนเองโดยเด็ดขาด
หยวนซื่อกับมหาเสนาบดีเซี่ยหย่ากันแล้ว ไม่สิ ตอนนี้ควรเรียกนางว่าหยวนฉุ่ยยวี่ นางไม่ใช่หยวนซื่อของใครอีกต่อไปแล้ว
เรื่องที่หยวนซื่อกับมหาเสนาบดีหย่ากัน ทางฝั่งของจวนอ๋องอันรู้ข่าวนี้เร็วมาก
มู่หรงจ้วงจ้วงเป็นคนไปบอกเขาเอง
ในตอนนั้นเขากำลังให้อาหารปลาตะเพียนอยู่ เมื่อได้ยินสิ่งที่จ้วงจ้วงพูด เขาก็เงยหน้าขึ้นมองจ้วงจ้วงเล็กน้อยแล้วกล่าว “อืม”
“อืม?” หมายความว่าอย่างไร?” จ้วงจ้วงเดินไปข้างหน้า “เจ้าวางแผนจะทำอย่างไรต่อ”
อ๋องอันเหลือบมองนางอีกครั้ง “อะไรคือจะทำอย่างไร?”
“ตอนนี้นางเป็นอิสระ หย่าไปแล้ว” มู่หรงจ้วงจ้วงกล่าวอย่างอดไม่ได้
“อืม!” เขาพูดอืมอีกครั้งแล้ว จากนั้นก็หันไปให้อาหารปลาที่อยู่ในทะเลสาบต่อ
“ให้ตายสิ เจ้าสองเด็กน้อยของข้า เจ้าก็แค่พูดสิ่งที่ใจเจ้าต้องการออกมา” มู่หรงจ้วงจ้วงฉวยอาหารปลาที่อยู่ในมือของเขามา แล้วเทอาหารทั้งหมดลงในทะเลสาบ
อ๋องอันมองดูพวกปลาที่แย่งกันกินอาหาร ส่ายหัวแล้วกล่าว “ท่านให้อาหารปลาเช่นนี้ จะให้ข้ารู้สึกอย่างไร?”
“รู้สึกบ้าบออะไรของเจ้า ข้าถามเจ้า เจ้ารอนางมาก็ตั้งหลายปี ตอนนี้นางก็ไม่ใช่ฮูหยินของจวนมหาเสนาบดีแล้ว ตอนนี้นางกลับมาเป็นคุณหนูตระกูลหยวนอีกครั้งหนึ่ง เจ้าตัดสินใจจะทำอย่างไรต่อ? หวงไท่โฮ่วเป็นกังวลเรื่องการอภิเษกของเจ้ามาตั้งกี่ปีกันแล้ว? เจ้าแค่ตอบว่าอืมคำเดียว? เจ้าจะทำให้นางโมโหตายหรืออย่างไร?” จ้วงจ้วงเท้าสะเอวแล้วตะคอก
อ๋องอันเหลือบมองนางด้วยหางตาเล็กน้อย “ทำเหมือนกับเสด็จแม่ไม่เคยเป็นห่วงท่านเลยนะ”
จ้วงจ้วงชะงักไปเล็กน้อย “เรื่องของข้าเกี่ยวอะไรกับเจ้าด้วย? เรื่องที่พูดถึงอยู่ก็คือเรื่องของเจ้า อย่านอกเรื่อง เจ้าจะทำอย่างไร ข้าจะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่ หรือว่าจะให้ข้าเข้าวังไปเข้าเฝ้าหวงไท่โฮ่ว ขอให้นางมีพระราชเสานีย์เรื่องการอภิเษกลงมาดี”
