ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 396
พูดจบ นางก็จะไป
ทว่าอ๋องอันได้ยื่นมือไปจับนางไว้ ใบหน้าที่หล่อเหลาดูค่อนข้างจะรำคาญเล็กน้อย “ท่านอย่าไปนะ”
จ้วงจ้วงมองไปที่นาง “เช่นนั้นเจ้าบอกมาว่าเจ้าวางแผนจะทำอย่างไรต่อไป?”
อ๋องอันปล่อยมือนาง ขมวดคิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“มีอะไรที่ไม่รู้หรือ? แล้วความเด็ดเดี่ยวอย่างชายชาตินักรบในสนามรบของเจ้าเล่า? นำมันออกมาใช้เพื่อพิชิตใจนางอันเป็นที่รักของเจ้าสิ” จ้วงจ้วงกล่าวกระตุ้นเขา
อ๋องอันส่ายหัว “ตั้งแต่ตอนเล็ก ๆ สิ่งที่ข้าอยากได้ ข้าก็จะพยายามต่อสู้เพื่อให้ได้มันมา เพื่อให้บรรลุเป้าหมายแล้ว ข้าจะไม่ลังเลที่จะทำทุกสิ่งทุกอย่างอย่างสุดกำลัง แต่ว่า เสด็จอา ท่านก็น่าจะรู้ว่า มีบางคนที่ท่านจะต้องคอยปกป้องอย่างค่อยเป็นค่อยไป คำนึงถึงทุก ๆ ความรู้สึกของนาง แล้วท่านคิดว่าตอนนี้นางจะเปิดใจยอมรับความสัมพันธ์ครั้งใหม่หรือไม่เล่า?”
“เจ้ายังไม่เคยลองเลย เหตุใดถึงคิดว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ บางทีนางอาจจะยอมรับเจ้าก็เป็นได้?”
อ๋องอันมองไปที่จ้วงจ้วง ดวงตาสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด “ข้ารู้จักนางดี เฉกเช่นที่ข้ารู้จักตนเอง เสด็จอา ข้ารอนางมาเนิ่นนานหลายปีแล้ว ในระหว่างที่ข้ารอ ก็ไม่เคยคิดว่าตนเองจะสามารถรอได้ ดังนั้น ข้าจึงไม่ลังเลที่จะให้เวลานางอีกสักหน่อย เพื่อให้นางได้เดินออกมาจากหมอกควันของจวนมหาเสนาบดีได้อย่างแท้จริง แต่ว่าข้าก็สามารถไปบอกกับนางได้ว่า ข้ายังคงรอนางอยู่เหมือนเดิม ทว่าครั้งนี้ไม่ใช่การรอให้นางมีอิสระ แต่เป็นการรอให้นางเปิดใจยอมรับชีวิตใหม่”
จ้วงจ้วงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “เดิมทีข้าคิดว่าเจ้าจะรีบไปหานาง มีคนจำนวนไม่น้อยที่หวังให้พวกเจ้าสมหวังกัน”
“เชื่อข้าเถิด ไม่มีใครร้อนใจไปมากกว่าข้าอีกแล้ว” อ๋องอันเอื้อมมือไปตบบ่านางเล็กน้อย นัยน์ตายังคงเป็นประกาย “แต่มันก็คุ้มค่า เพราะคนบางคนก็ควรค่าให้ท่านรอทั้งชีวิต”
จ้วงจ้วงแทบจะหันหน้ากลับไปทันที มีน้ำตาเอ่ออยู่ที่หางตา นางไม่มีคนแบบนั้นให้รอหรอก แม้ว่านางจะเคยรักคน ๆ หนึ่งมากก็ตาม รักจนขาดความนับถือตนเอง แต่ว่าในที่สุดแล้ว นางก็ได้แต่มองเขาแต่งกับสาวใช้คนสนิทของนางไป
วันที่พวกเขาแต่งงานกัน สาวใช้แต่งออกไปจากจวนองค์หญิง นางมองดูเขาที่ขี่ม้าขาวมา ท่วงท่าองอาจสง่างาม ใบหน้าหมดจด เหมือนดั่งที่นางฝันไว้
แต่ทว่าเขาไม่ได้มาสู่ขอนาง แต่กลับมาสู่ขอสาวใช้ของนางไป
หลังจากวันนั้น นางจึงไม่ยอมให้ตนเองเมาอีกเลย เพราะรู้ว่าหลังจากที่นางเมาไปแล้ว ก็จะคิดถึงคน ๆ หนึ่งอย่างบ้าคลั่ง นางแบกรับความรู้สึกคิดถึงเช่นนั้นไว้ไม่ไหวจริง ๆ และก็แบกรับความเจ็บปวดนี้ไม่ได้อีกแล้ว
ที่ข้อมือมีรอยแผลอยู่เล็กน้อย ซึ่งเกิดจากตอนที่นางอดทนไม่ไหวจึงใช้มีดกรีดลงไป เพื่อไม่ให้ใจตนเองฟุ้งซ่าน
เจ้าสองมีความสุขดี เขาจึงสามารถรอได้ และรอจวบจนถึงทุกวันนี้ ดังนั้นเหตุใดเขาถึงต้องรีบร้อนด้วยเล่า? ในเมื่อเขาเต็มใจที่จะใช้ทั้งชีวิตเพื่อปกป้องผู้หญิงคนหนึ่งอยู่แล้ว จึงไม่ได้สนใจเรื่องเวลา
อ๋องอันยื่นมือออกไป ลูบผมจ้วงจ้วงเล็กน้อย จากนั้นก็กล่าวอย่างแผ่วเบา “เสด็จอา ท่านควรปล่อยวางได้แล้ว”
“ปล่อยวางนานแล้ว” น้ำเสียงของจ้วงจ้วง ราวกับหัวใจของนางได้แตกสลาย
“หากปล่อยวางแล้ว หลายปีมานี้ท่านคงไม่เที่ยวเล่นเช่นนี้หรอก” อ๋องอันถอนหายใจเบา ๆ เขาเป็นห่วงอาของเขาจริง ๆ และก็รู้สึกโมโหคนผู้นั้นด้วย
“ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา มีบางคน…” จ้วงจ้วงเงยหน้าขึ้น มองดู น้ำในทะเลสาบที่กระเพื่อมเล็กน้อย “เจ้าต้องใช้ทั้งชีวิตถึงจะรู้ว่ามีวาสนาเพียงได้พานพบ แต่หาได้เคียงคู่กันไม่ จากนั้นเจ้าก็ต้องปล่อยวาง เพราะว่าเจ้าจะตายแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนต้องปล่อยไป”
“บางครั้ง ข้าก็อยากฆ่าเขาจริง ๆ” อ๋องอันมองดูใบหน้าที่เผยให้เห็นถึงใจที่แตกสลายและเศร้าหมองของมู่หรงจ้วงจ้วง แล้วกัดฟันพูด
มู่หรงจ้วงจ้วงเงยหน้าขึ้น ยิ้มเศร้า “ดี งั้นเจ้าช่วยไปฆ่าเขาให้ข้าที จากนั้นข้าก็ตายได้แล้ว”
“เหลวไหล!” อ๋องอันดุนาง
มู่หรงจ้วงจ้วงกุมหน้าอก ยิ้มอย่างคนที่ไม่มีความรู้สึก แต่น้ำตากลับไหลลงมา แล้วถอนหายใจยาว “ใช่ ข้ากำลังพูดจาเหลวไหล”
แต่หากตายไปแล้ว ใจก็จะไม่รู้สึกเจ็บปวดอีก
