ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 398
เรื่องนี้สามารถคลี่คลายได้อย่างรวดเร็ว เป็นไปตามที่ทุกคนคาดไว้
เพียงแค่จื่ออันกับเหลียงซื่อไม่เป็นพยานให้ อาศัยเพียงหลักฐานผิวเผินเพียงอย่างเดียว ก็จะเป็นการยากที่จะเอาผิดซีเหมินเสี่ยวเยว่ในคดีวางเพลิงฆ่าคน
แม้ว่าไท่เป่าจะวิเคราะห์คดีนี้แล้ว แต่ว่ากลับไม่เหมือนกับที่เขากล่าวไว้ว่าจะนำรายละเอียดของคดีทั้งหมดที่ได้ไต่ถามไปรายงานต่อทางศาลาว่าการ
เขาไม่ได้จัดการคดีนี้อย่างเต็มที่ และได้สั่งให้คนเรียบเรียงคำให้การในวันนั้นอย่างเป็นระเบียบแล้วส่งให้จิ้นกั๋วกง อีกทั้งยังได้ประทับตราของตนเองด้วย เป็นการเตือนจิ้นกั๋วกงว่านี่จะเป็นโอกาสสุดท้าย และจิ้นกั๋วกงก็ห้ามทำอะไรผิดพลาดอีก
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ไท่เป่าเล่นพรรคเล่นพวก อายุก็มากโขแล้ว ใจก็หาได้แข็งเหมือนเช่นแต่ก่อน เขาที่ได้แต่มองดูชีวิตของทายาทในตระกูลพังพินาศลงเรื่อย ๆ ทำให้เขาหมดแรงกายแรงใจ
อีกทั้งสารลับนี้ ไท่เป่ายังได้สั่งให้คนส่งไปให้เหลียงซื่ออีกหนึ่งฉบับ ในสารนี้ก็กล่าวถึงเหตุเพลิงไหม้ที่จวนมหาเสนาบดีตั้งแต่ต้นจนจบ ล้วนเป็นสิ่งที่เขาสรุปใจความเองทั้งหมด แต่มันก็แม่นยำมาก ๆ
หากเปิดเผยสารลับนี้ ถึงแม้ไม่รู้ว่าจะเอาผิดทางจวนมหาเสนาบดีได้หรือไม่ แต่ก็เพียงพอที่จะให้ชื่อเสียงของพวกเขาพังพินาศย่อยยับลงได้
เพราะว่าคำพูดของขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่มีชื่อเสียงที่สุดของราชสำนักในตอนนั้น และสิ่งที่เขาพูด ก็ล้วนตั้งอยู่บนความเป็นจริง
และสาเหตุที่ส่งมอบให้กับเหลียงซื่อก็เพราะ ไท่เป่ารู้สึกไม่สบายใจและก็เสียใจ เขาคิดว่าตนเองนั้นกระทำการโดยการเห็นแก่พวกพ้อง
และภายในสารลับนี้ก็มีการเขียนมากมาย แต่พูดชัดเจนอยู่เรื่องเดียว นั่นก็คือเรื่องที่มหาเสนาบดีเซี่ยกับฮูหยินผู้เฒ่าได้วางกลอุบายเพื่อที่สังหารเซี่ยจื่ออัน
ไท่เป่าแสดงความเสียใจ โดยการส่งสารลับนี้ให้กับเหลียงซื่อ ความจริงแล้วก็ทำไปเพื่อชดเชยให้เหลียงซื่อด้วย
เดิมทีเรื่องนี้น่าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ เพราะแต่ละคนก็มีความคิดเป็นของตนเอง เรื่องมันถึงจบลงเช่นนี้
ทุกเรื่องเป็นไปอย่างที่จื่ออันคาดไว้ เหลียงซื่อไม่อาจเป็นพยานในเรื่องที่ซีเหมินเสี่ยวเยว่ก่อไว้ได้ เพราะถึงแม้นางจะเกลียดซีเหมินเสี่ยวเยว่ เกลียดจวนกั๋วกง แต่บุตรชายและบุตรสาวของนางก็ยังเป็นคนของจวนกั๋วกง หากจวนกั๋วกงล่มสลายขึ้นมาจริง ๆ อนาคตของพวกเขาก็จะไม่เหลืออะไรเหมือนกัน
อีกทั้งตอนนี้ซีเหมินเสี่ยวชิ่งก็ยังอยู่ในคุก หากมีเรื่องของจวนกจิ้นกั๋วกงเข้ามาเกี่ยวพันอีก อนาคตก็น่าเป็นห่วง
นี่คือความเห็นแก่ตัวของผู้เป็นแม่ที่ต้องทำเพื่อลูก
บีบบังคับให้มหาเสนาบดีเซี่ยหย่ากับซีเหมินเสี่ยวเยว่ นี่เป็นการแก้แค้นที่ดีที่สุดแล้ว
เหลียงซื่อก็แค่แสดงความหยาบคายและไร้เหตุผลออกมาให้คนอื่นเห็นเท่านั้น สุดท้ายแล้วนางก็ยังใจอ่อนให้กับทางจวนกั๋วกงอยู่ดี
เหลียงซื่อไม่พูดอันใด จื่ออันรู้ว่าถึงแม้จะพูดอะไรออกไปก็ไม่เกิดผลอันใดอยู่ดี ในเมื่อไม่อาจแน่ใจได้ว่าจะเอาผิดมหาเสนาบดีเซี่ยกับฮูหยินผู้เฒ่าได้อย่างแน่นอนแล้ว นางก็ไม่จำเป็นที่จะต้องไปดิ้นรนให้เปลืองแรง เปลืองเวลาโดยเปล่าประโยชน์
ที่เรือนเซี่ยจื่อหย่วน
ตอนนี้เฉินหลิวหลิ่วรู้สึกเบื่อหน่ายเป็นอย่างมาก เป็นเพราะเซียวท่ากับมู่หรงเจี๋ยได้ออกจากเมืองหลวงไปแล้ว
“หนี่หรงไม่เป็นอะไรแล้ว แต่พอถามก็ไม่บอกว่าเซียวท่าไปที่ไหน เจ้าช่วยบอกหน่อยว่าเขากับท่านอ๋องไปที่ไหนกันแล้ว? เหตุใดถึงยังไม่กลับมา?” เฉินหลิวหลิ่วเท้าคางถามจื่ออัน
จื่อตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง “เขาทิ้งงานราชการเพื่อออกไปข้างนอกเพียงไม่กี่วัน แน่นอนว่าจะต้องเป็นเรื่องด่วน เจ้าก็รอหน่อยเถิด พวกเขาไปไม่กี่วันหรอกน่า”
เฉินหลิวหลิ่วมีสีหน้าที่แลดูเป็นกังวล “กล่าวเช่นนี้ก็ไม่ผิด แต่ว่าข้าไม่เหมือนกับเจ้าหรอกนะ จื่ออัน ข้าเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว”
เดิมทีจื่ออันก็อยากที่จะพูดกับนางว่า บางครั้งพรหมลิขิตก็เหมือนอยู่ในเงื้อมมือของเราเอง แต่ว่าพอนึกถึงเรื่องที่ตนเองทะลุมิติเข้ามา อีกทั้งความจริงที่ต้องเผชิญในยุคโบราณนี่อีก พูดออกไปก็คงกลายเป็นเรื่องตลก
“ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น มีความมั่นใจในตนเองหน่อย” จื่ออันปลอบใจนาง พลางมือก็วาดภาพไปพลาง
เฉินหลิวหลิ่วเดินเข้ามาใกล้ “เจ้ากำลังวาดสิ่งใดอยู่กันแน่? ตั้งแต่ข้าเข้ามาเจ้าก็เอาแต่วาดภาพมาโดยตลอด โอ้ ให้ตายเถอะ เจ้านี่มันน่าไม่อายจริง ๆ ทำไมถึงวาดรูปบุรุษที่ไม่สวมใส่เสื้อผ้าเช่นนั้นเล่า? ข้าอยากจะบ้าตาย ให้ข้าดูหน่อย ข้าอยากจะดู”
“หุบปาก เจ้าอย่าโหวกเหวกโวยวายไป” จื่ออันแทบอยากจะปิดปากไม่มีหูรูดของนางเสียจริง
