ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 412
กุ้ยไท่เฟยค่อย ๆ เผยยิ้มออกมา “เสด็จพี่คำพูดนี้ดูแดกดันซะจริง มีอะไรไม่พอใจ? ไหนเลยจะมีความไม่พอใจ? เป็นดั่งคำที่ท่านเอ่ยไว้ หม่อมฉันในตอนนี้สำราญใจอยู่กับความรุ่งโรจน์มั่งคั่งร่ำรวย ใช้ชีวิตอย่างราบรื่น บุตรชายสองคน ผู้หนึ่งเป็นผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ อีกผู้หนึ่งถูกแต่งตั้งให้ไปปกครองเมืองทางตอนใต้ ล้วนแต่ยอดเยี่ยม จะมีอะไรให้ต้องไม่พอใจกันเพคะ?”
หวงไท่โฮ่วกดมือเอาไว้ “พอได้แล้ว ไม่ต้องเอ่ยออกมาแล้ว ไม่ใช่ว่าข้าจะแดกดันเจ้า เป็นเจ้าที่แดกดันข้า บุตรทั้งสองของเจ้าต่างก็ยอดเยี่ยม แต่เจ้ากลับคิดว่าตำแหน่งกุ้ยไท่เฟยนี้ของเจ้ายังไม่ดีพอ ใช่หรือไม่? จะทำอย่างไรถึงจะให้ดีพอ? มิไม่ใช่ว่าให้ข้านำต่ำแหน่งไท่โฮ่วนี้ส่งมอบให้เจ้าถึงจะพอใจ?”
คำพูดของหวงไท่โฮ่ว มีความโกรธอยู่หลายส่วนแล้ว
กุ้ยไท่เฟยลุกขึ้นยืน “เสด็จพี่ไม่พอพระทัยแล้วหรือเพคะ? มีอะไรให้ไม่พอพระทัยกัน? ท่านในตอนนี้สูงส่งยิ่งนัก ในมือนั้นกุมอำนาจสูงสุดเอาไว้ แน่นอนว่าคนภายใต้ทำอะไรออกมาแล้วท่านล้วนแต่มองเป็นเรื่องขบขัน ในปีนั้นไท่หวงไท่โฮ่วยังไม่ออกจากวังไป ท่านก็เหมือนกันไม่ใช่หรือที่ต้องคอยแสดงความเคารพนับถือ? ในตอนนั้นท่านเองไม่ได้มีใจทะเยอทะยานที่จะแทนที่ตำแหน่งของนางหรือ? อย่าได้เอ่ยออกมาว่าไม่มี เอ่ยมาหม่อมฉันเองก็ไม่เชื่อ อีกอย่าง ท่านมักจะเอ่ยออกมาว่าสตรีนั้นมิอาจมีใจทะเยอทะยานได้ หรือว่าไท่หวงไท่โฮ่วในตอนนั้นก็ไม่มีใจคิดทะเยอทะยานหรือ?”
“เจ้าหุบปากได้แล้ว!” หวงไท่โฮ่วโมโห “ใจเจ้าเอาแต่คิดอะไรกัน? ไท่หวงไท่โฮ่วในปีนั้นสนับสนุนให้จักรพรรดิฮุ่ยทรงครองบัลลังก์ มีเจตนาที่ไหนที่จะแทนที่จักรพรรดิฮุ่ยแม้เพียงครึ่ง? หลังจากที่จักรพรรดิฮุ่ยทรงสวรรคตแล้ว จักรพรรดิพระองค์ก่อนจึงได้ครองบัลลังก์ และก็เป็นไท่หวงไท่โฮ่วที่คอยช่วยเหลือ หากว่าไม่มีผู้อาวุโสท่านนี้แล้ว เจ้าก็ไม่มีทางที่จะใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุขอยู่ทุกวันนี้ อย่าลืมเสีย ในปีนั้นที่เจ้าได้รับการแต่งตั้งให้เป็นกุ้ยเฟย ยังคงเป็นท่านผู้อาวุโสผู้นี้ที่แต่งตั้งให้เจ้าด้วยตนเอง”
กุ้ยไท่เฟยยิ้มแดกดัน แม่มดเฒ่านั้นตั้งแต่เริ่มต้นก็ไม่ชอบนาง คอยกดขี่นางเอาไว้ทั้งในที่แจ้งและที่ลับ นางได้รับการแต่งตั้งให้เป็นกุ้ยเฟย เป็นเพราะให้กำเนิดบุตรชายที่มีความสามารถ เป็นฝ่าบาทที่ได้เอ่ยออกมาว่าจะแต่งตั้งให้นางเป็นกุ้ยเฟย เพียงแต่ขอพระราชเสาวนีย์จากนางเพื่อแสดงออกถึงความเคารพที่มีก็เท่านั้น
วันที่เป็นนางที่เลือก คำสั่ง กฎเกณฑ์ พิธีการ คำเตือน แม่มดเฒ่าใช้คำสั่งนี้มาเตือนนางต้องเคารพต่อกฎเกณฑ์พิธีการ
ช่างน่าขบขัน ตัวนางเองนั้นเป็นผู้ที่ไม่ใส่ใจต่อกฎเกณฑ์พิธีการใด กลับมีคำเตือนนี้มาให้นาง
“ไม่ต้องเอ่ยอะไรออกมาแล้ว เสด็จพี่ให้หม่อมฉันทำอะไรก็จะทำเช่นนั้น แค่เห็นด้วยต่อการอภิเษกของพวกเขาไม่ใช่หรือ? หม่อมฉันเห็นด้วย”
หวงไท่โฮ่วรู้ดีว่านางไม่พอใจ แต่ว่าในเมื่อนางเห็นด้วยแล้ว ต่อไปก็ค่อย ๆ แก้ไขปัญหาข้ออื่น “ดี อีกครู่หนึ่งพวกเขาก็จะเข้าวังมาแล้ว เจ้าเก็บเขี้ยวเล็บของเจ้าเอาไว้ หากว่ามีสิ่งใดที่ไม่พอใจ พุ่งเป้ามาหาข้าเป็นพอ”
มู่หรงเจี๋ยและเซี่ยจื่ออันเพิ่งจะเข้ามาถึงวังหลวง ฝนก็เริ่มจะซาลง
แม่นมหยางตรงไปยังวังของฮองเฮา จื่ออันและมู่หรงเจี๋ยถือร่มกระดาษน้ำมันเอาไว้ ไปยังวังของไท่โฮ่ว
เข้ามาถึงยังวัง หลังจากที่ทำความเคารพกันแล้ว หวงไท่โฮ่วมองมายังมู่หรงเจี๋ย นางเอื้อมมือออกไปเรียกเขาเข้ามา “เข้ามานั่งข้าง ๆ ข้านี่”
มู่หรงเจี๋ยยิ้มแล้วจึงนั่งลง “หญิงชราผู้นี้ ไม่ได้พบกันเพียงแวบเดียว ดูยิ่งเยาว์วัยขึ้นนัก”
“เจ้าคนปากหวาน!” หวงไท่โฮ่วเอ่ยออกไปพร้อมเอื้อมมือไปตีเขา “แม้แต่เสด็จแม่ก็กล้าที่จะนำมาล้อเล่นซะแล้ว?”
จื่ออันค่อนข้างที่จะประหลาดใจเมื่อได้ฟังพวกเขาโต้ตอบกัน ก่อนหน้านี้แม้จะเคยได้ยินว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองไม่เลวนัก แต่ไม่เคยคิดว่าจะใช้คำพูดกันเยี่ยงนี้ ความรู้สึกนี้ดูแล้วคงจะไม่ธรรมดา
นางเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย มองไปยังกุ้ยไท่เฟยที่อยู่ข้างกายหวงไท่โฮ่ว พบใบหน้าของนางนั้นช่างเย็นชา ในมือหมุนคลึงถ้วยชา ทำท่าทางไม่ค่อยจะใส่ใจ
จื่ออันย่อกายคำนับ “หม่อนฉันเซี่ยจื่ออัน ถวายพระพรกุ้ยไท่เฟย”
กุ้ยไท่เฟยค่อย ๆ เบือนหน้าหนี เอ่ยกับป้าซือจูที่อยู่ข้างกาย “ชาเย็นชืดแล้ว ไปเปลี่ยนมาใหม่เถอะ”
นางจงใจที่จะไม่พูดคุยกันกับจื่ออัน ป้าซือจูยกน้ำชาเข้ามาอย่างเงียบ ๆ
หวงไท่โฮ่วเมื่อพบเห็นเข้า จึงได้เอ่ย “จื่ออัน นั่งลงเถอะ มานั่งกับข้านี้ ไม่ต้องสนใจมารยาทแล้ว”
จื่ออันยืดเอวขึ้น “ขอบพระทัยไท่โฮ่วเพคะ”
จื่ออันมองหาที่นั่งแล้วจึงนั่งลง นางหลับตาลง แล้วก้มหน้าเพราะอาย เขินอาย
