ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 441
ตาวเหล่าต้าได้ฟังคำพูดนางที่ยังคงหยิ่งผยองอยู่ หยิบกริชขึ้นมามองยังจื่ออัน “คุณหนูใหญ่ เชิญท่านเอ่ยสั่งมาได้เลยขอรับ!”
จื่ออันค่อย ๆ นั่งลงอย่างช้า ๆ พลางเอ่ย “เสี่ยวตาว เริ่มจากในหน้าของนาง ค่อย ๆ กรีดลงไป จนกว่านางจะพูดออกมา”
ทาสรับใช้ต่างอยู่ด้านนอกคอยมองดูกันอยู่ หลานยู่ก่อนหน้านั้นภายในจวน ค่อนข้างจะมีหน้ามีตาอยู่บ้าง เริ่มตั้งแต่ที่พ่อบ้านเซี่ยฉวนถูกเผาไหม้จนตายนั้น ทาสรับใช้ในจวนล้วนเป็นนางที่คอยดูแลจัดการ
ถึงแม้ว่าจะเอ่ยว่านางนั้นเย่อหยิ่งแล้วก็บ้าอำนาจ กระทำการโดยพลการ แต่ว่าเพราะนางนั้นเป็นคนของเรือนฮูหยินผู้เฒ่า ใครก็ไม่กล้าที่จะล่วงเกิน ต่อให้มีความโมโหโกรธเกรี้ยวก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยออกมาสักประโยค มาตอนนี้นางโดนทุบตีจนเจ็บช้ำไปทั้งกาย ทุกคนในใจต่างก็กู่ร้องดีใจกันทั่วหน้า
หลานยู่และเซี่ยฉวนมีวิธีกระทำเรื่องต่าง ๆ นั้นไม่เหมือนกัน เซี่ยฉวนเองก็ไม่ใช่สิ่งของบางอย่าง แต่เขาเข้าใจที่จะปฎิบัติต่อทาสรับใช้อย่างเมตตา ดังนั้นต่อให้ทาสรับใช้จะรู้ว่าจิตใจของเขาโหดร้าย แต่กับเขานั้นก็ไม่ได้มีเรื่องร้องเรียนใด
ความทุกข์ทรมานของหลานยู่นั้น ทำให้ผู้คนในใจล้วนยินดี
แต่ว่าเมื่อได้ฟังจื่ออันออกคำสั่งนี้มา ทุกคนอดไม่ได้ที่จะเสียขวัญ คาดไม่ถึงว่าคุณหนูใหญ่จะโหดร้ายได้ถึงเพียงนี้ ก่อนหน้านั้นคนที่เคยดูถูกจื่ออันเอาไว้ ก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป
ตาวเหล่าต้าถือกริชเดินเข้ามา ค่อย ๆ เผยยิ้มออกมา “ป้าหลานยู่ใช่หรือไม่? ข้าล่วงเกินแล้ว!”
กริชในมือเขาค่อย ๆ ลดลง แสงจากกริชส่องแวววาวอยู่ตรงหน้าของหลานยู่
หลานยู่ยังคงไม่ได้สติกลับคืนมา ก็รู้สึกได้ว่าใบหน้าบางส่วนนั้นหนาวเหน็บ จากนั้นก็เจ็บปวดแสบร้อน นางเอื้อมมือขึ้นไปลูบคลำ ทั้งฝ่ามือเต็มไปด้วยเลือด
“ท่านช่างโหดร้ายซะเหลือเกิน สักวันท่านจะต้องโดนกรรมตามสนอง!” หลานยู่ส่งเสียงโมโหออกมา จากนั้นค่อย ๆ ถอยไปหลบด้านหลัง ต้องการที่จะให้เซี่ยหว่านเอ๋อปกป้อง
เซี่ยหว่านเอ๋อคาดไม่ถึงว่าจื่ออันแม้แต่หน้าก็ไม่ไว้ให้นาง ถึงกลับกล้าต่อกรต่อหน้านางทำเยี่ยงนี้กับหลานยู่ นางไม่อาจที่จะระงับความโกรธเกรี้ยวไว้ได้อีกแล้ว “เซี่ยจื่ออัน เจ้าอย่าได้รังแกคนกันเกินไป เพียงเพื่อบ่าวสองคนถึงกับก่อเรื่องสะเทือนฟ้าสะเทือนดินเยี่ยงนี้ จำเป็นด้วยหรือ?”
จื่ออันไม่แม้แต่จะสนใจเซี่ยหว่านเอ๋อเลย ทำเพียงจ้องมองหลานยู่ “จะพูดหรือไม่พูด?”
หลานยู่หดตัวลง แต่ก็ยังคงปากแข็งอยู่เช่นเคย “ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่รู้ หากว่าเจ้ามีความสามารถ ก็ไปตามหาเอาเอง เจ้าวันนี้ทำร้ายข้า ฮูหยินผู้เฒ่าจะต้องไม่ปล่อยเจ้าไปแน่”
“ทำหรือไม่ทำร้ายเจ้า ฮูหยินผู้เฒ่าของเจ้าก็ไม่มีทางปล่อยข้าไป” จืออันยกมือขึ้น หมายความว่าให้ตาวเหล่าต้าลงมือต่อไป
ตาวเหล่าต้าก้าวขึ้นมาดึงหลานยู่เอาไว้ในคราเดียว จับนางลากออกมา
เซี่ยหว่านเอ๋อใช้ขาเดียวเตะออกไป ปากก็เอ่ยด่าออกมา “เจ้าสุนัขรับใช้ ต่อหน้าคุณหนูเยี่ยงข้าก็กล้าที่จะกำเริบเสิบสานเช่นนี้หรือ? ไม่ต้องการชีวิตแล้วหรือเจ้า”
ตาวเหล่าต้าเบี่ยงตัวหลับไปด้านข้าง แล้วจึงปล่อยหลานยู่ลง และจับแขนของเซี่ยหว่านเอ๋อลากนางออกไปทิ้งไว้ในลานด้านนอกเรือน
ตาวเหล่าต้านั้นเป็นคนที่ไม่ได้คิดถึงชนชั้นวรรณะ เขารู้เพียงแต่ว่าผู้ที่ให้ข้าวเขากินผู้นั้น ในเมื่อเซี่ยหว่านเอ๋อขัดขวางเขาในการทำตามคำสั่งของจื่ออันแล้ว เขาก็ไม่ออมมือเห็นแก่ความสัมพันธ์ใด
เซี่ยหว่านเอ๋อโมโหจนใบหน้าเขียวคล้ำ ทั้งชีวิตนี้นางไม่เคยโดนบ่าวรับใช้คนใดกระทำต่อนางเยี่ยงนี้ ขณะนั้นก็กระโดดขึ้นมา ชี้ไปยังเหล่าผู้คุมกฎของบ้านเอ่ยอย่างเกรี้ยวกราด “พวกเจ้าตาบอดกันหรือไร? แต่ละคนยืนดูข้าโดนผู้อื่นรังแก จับเขาออกมา ข้าอยากจะรู้ซะจริง ๆ ว่าศีรษะเขาจะแข็งสักแค่ไหนกัน”
เหล่าผู้คุมกฎของบ้านไม่กล้าที่จะท้าทายคำสั่งของเซี่ยหว่านเอ๋อ ทำได้เพียงเข้าไปอย่างไม่เต็มใจ จื่ออันแววตาเยือกเย็นเหลือบมอง เอ่ยเสียงเข้ม “ออกไป!”
ใบหน้านางเย็นชา มีความยิ่งใหญ่อยู่ภายในตัว บวกกับองค์หญิงใหญ่เองก็ทรงประทับอยู่ เพียงชั่วครู่หนึ่งใครก็ไม่กล้าที่จะเข้าไป
เซี่ยหว่านเอ๋อกระทืบเท้า “ดี พวกเจ้ารอก่อน ข้าจะไปตามท่านย่าให้มาเดี่ยวนี้”
อีกด้านหนึ่ง ตาวเหล่าต้าก็กรีดมีดลงไปบนใบหน้าของหลานยู่อีกครั้ง สีแดงสดของเลือดไหลอาบแก้มลงมา พูดไม่ออกถึงความน่ากลัวสยดสยอง
ในตอนที่หลานยู่กำลังร้องไห้โหยหวนอยู่นั้น จื่ออันได้เอ่ยออกมาเสียงเย็น “เสี่ยวตาว ตัดนิ้วมือของนางออกมา!”
หลานยู่ตกใจจนตัวสั่น ถึงแม้ว่าคุณหนูรองจะไปหาฮูหยินผู้เฒ่าแล้ว แต่ว่ารอจนฮูหยินผู้เฒ่ามาถึง เกรงว่าชีวิตนางก็จะไม่มีแล้ว
“ข้าพูด ข้าพูดแล้ว!” หลานยู่ในที่สุดก็ยอมเปิดปาก ร้องไห้ตะโกนออกมา
จื่ออันเผยรัศมีเย็นชาออกมา “พูด!”
