ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 442
หลานยู่ร้องไห้พลางเอ่ยออกมา “เสี่ยวซุนอยู่ที่โรงเหล้าเดือนค้างฟ้า ส่วนกุ้ยหยวนนั้น ตอนนี้คงจะอยู่ในป่านอกเมือง”
“โรงเหล้าเดือนค้างฟ้า?” เฉินหลิวหลิ่วกระโดดเข้ามา พุ่งเข้าไปตบลงไปบนใบหน้าของหลานยู่อย่างแรงทั้งสองข้าง “นั่นมันหอโคมเขียว เจ้าบ่าวรับใช้เฒ่าผู้นี้ เพียงแค่ว่าข้าไม่ต้องการเอาชีวิตเจ้า เจ้าถึงกับกล้าทำเยี่ยงนี้ต่อเสี่ยวซุนหรือ?”
หลังจากที่ตบลงไปเสร็จแล้วนั้น ก็เตะออกไปอีกครั้ง
เฉินหลิวหลิ่วเดิมนั้นก็เป็นผู้ที่มีศิลปะการต่อสู้ ลูกเตะนี้ก็ใช้พลังที่มีไปมาก เตะเข้าไปยังหน้าท้องของหลานยู่ หลานยู่นั้นหายใจออกมาไม่ได้ สลบลงไปในที่สุด
มู่หรงจ้วงจ้วงเองทั่วทั้งใบหน้าก็เต็มไปด้วยความโกรธ แต่ว่าในตอนนี้ช่วยคนสำคัญที่สุด เร่งรีบสั่งคนของนางไปยังป่าด้านนอกเมืองหากุ้ยหยวนในทันที ส่วนโรงเหล้าเดือนค้างฟ้า นางคงต้องไปด้วยตนเองสักครา
“จื่ออันทางด้านของโรงเหล้าเดือนค้างฟ้า เจ้าไปด้วยกันกับข้าเถิด” มู่หรงจ้วงจ้วงเอ่ยออกมา
จื่ออันมองดูอารมณ์ของนาง ก็รู้ได้ว่าโรงเหล้าเดือนค้างฟ้านั้นเป็นสถานที่มั่วสุมกัน แม้แต่องค์หญิงใหญ่ในตอนนี้ก็กลัวกังวลเยี่ยงนี้
ก่อนที่จะออกไปนั้น จื่ออันได้เอ่ยสำทับตาวเหล่าต้าอีกครั้ง “ที่นี่คอยจับตาไว้ หากว่าไม่มีคำสั่งจากข้า แม้แต่แมลงตัวเดียวก็ห้ามเข้าไป และก็ห้ามผู้ใดออกมา”
“ตัวนี้เล่าขอรับ?” ตาวเหล่าต้าชี้ไปยังหลานยู่พร้อมเอ่ยถาม
“โยนออกไป!” จื่ออันใช้แววตามาดร้ายมองออกไป
“จะปล่อยนางไปง่าย ๆ เยี่ยงนี้หรือ?” เฉินหลิวหลิ่วไม่อาจจะเชื่อ จึงได้เอ่ยถามจื่ออันออกมา
จื่ออันยิ้มเย็น มองมายังหลานยู่ที่กายยังคงสั่นไหว ทำไมจะปล่อยไปอย่างง่ายดาย? ไม่ ไม่มีทาง
แต่ว่าให้นางได้กลับไปหาฮูหยินผู้เฒ่าเสียก่อน เป็นการเตือนออกไปอย่างจงใจ ทำให้เสือเฒ่านั้นตกอกตกใจ
ตาวเหล่าต้ายกหลานยู่แล้วจึงโยนออกไปทั้งอย่างนั้น หลังจากที่โยนออกไปแล้ว ทาสรับใช้ถึงได้กล้าเข้ามารับนาง และนำนางส่งกลับไปยังเรือนของฮูหยินผู้เฒ่า
ฮูหยินผู้เฒ่าเดิมนั้นคิดว่าจื่ออันเพียงแค่ลงโทษสำหรับความผิดพลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดครั้งใหญ่ ฟังคำที่เซี่ยหว่านเอ๋อมาเอ่ยเล่านั้นยังคิดว่าเกินจริงไป อะไรที่ว่าแขวนแล้วตี อะไรที่ว่ากรีดลงไปบนใบหน้า นางไม่คิดว่าเซี่ยจื่ออันจะกล้าทำเช่นนี้ หลานยู่ถึงอย่างไรก็ยังเป็นคนของนาง
แต่ว่าเมื่อมองเห็นทาสรับใช้ประคองหลานยู่กลับมาแล้ว นางถึงได้รู้ว่าเซี่ยหว่านเอ๋อนั้นนิดเดียวก็ไม่ได้เอ่ยเกินจริงไป
“เข้ามา รีบไปเชิญท่านหมอมาเร็ว!” ฮูหยินผู้เฒ่ายังคงปวดใจกับคนของตนเอง เมื่อพบว่าหลานยู่มีสภาพเช่นนี้ ความโกรธโมโหก่อนหน้านั้นล้วนย้ายไปลงที่จื่ออัน
หลานยู่ร้องห่มร้องไห้คุกเข่าลงบนพื้น “ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านจะต้องให้ความเป็นธรรมแก่บ่าวด้วยนะเจ้าคะ”
ชุ่ยยู่ประคองนางขึ้นมา อดกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลไว้เอ่ยออกมา “คุณหนูใหญ่ทำไมถึงได้จิตใจโหดร้ายเยี่ยงนี้? เป็นสตรีที่อายุแค่กี่สิบกว่าปีเท่านั้น ก็โหดร้ายได้ถึงเพียงนี้ ต่อไปหากว่าแต่งเข้าไปยังจวนท่านอ๋องแล้ว จะเพียงใดกัน?”
“แล้วนางเล่า?” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยถามเสียงเข้ม
“บ่าวทนรับการทรมานไม่ไหว แย่แล้ว” หลานยู่ร้องไห้พลางเอ่ยออกมา “ตอนนี้นางและองค์หญิงใหญ่ออกจากจวนไปด้วยกันแล้ว”
“ท่านย่า นางถึงแม้ว่าจะไม่อยู่ แต่ว่าหยวนซื่อและผู้ที่ลงมืออย่างเด็กรับใช้ผู้นั้นก็ยังอยู่” เซี่ยหว่านเอ๋อรีบร้อนเอ่ย
ฮูหยินผู้เฒ่าเงยหน้าขึ้นมองยังเซี่ยหว่านเอ๋อ ทนไม่ไหวที่จะเอ่ยออกมาด้วยความโมโห “เจ้าเองก็ด้วย อยู่ดีไม่ว่าดี ไปทำอะไรนางทำไมกัน? นางไม่ได้มายั่วยุเจ้าก็แล้วไป เจ้ายังจะไปยั่วยุนางอีก นางในตอนนี้นั้นหลุดออกจากตระกูลเราแล้ว ใครคอยยั่วยุ ใครคนนั้นก็จะโชคร้าย”
“ท่านย่า ก็ไม่ใช่เป็นเพราะว่านางองค์รัชทายาทถึงได้ตีตัวออกห่างจากข้าหรือ?” เซี่ยหว่านเอ๋อเอ่ยด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ
นางยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกว่าท่านย่านั้นเริ่มจะขี้ขลาดเสียแล้ว ก่อนหน้านี้นั้นดูมีศักดิ์ศรีน่ายกย่องเพียงใด? มาตอนนี้เพียงจัดการกับจื่ออันถึงกับคอยหดหัวหดหางอยู่
ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยเสียงเย็น “องค์รัชทายาทตีตัวออกห่างจากเจ้า ก็จะต้องมีความผิดของเจ้าปนอยู่ด้านในด้วย วันนั้นเจ้าไม่ควรที่จะร่วมมือกับเหลียงซื่อและซีเหมินเสี่ยวเยว่ อีกทั้งยังจะลากองค์รัชทายาทลงน้ำตามไปด้วย เรื่องราวครั้งนี้ราชครูโมโหเป็นอย่างมาก ก็เลยมากดดันพ่อของเจ้า”
เซี่ยหว่านเอ๋อเมื่อพบว่าฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยถึงนาง และไม่ได้จัดคนให้ไปจับตาวเหล่าต้าและหยวนซื่อ ก็กระทืบเท้าเอ่ยออกมา “ท่านย่า ท่านมิไม่ใช่ว่าเกรงกลัวต่อหยวนซื่อ? หากว่าท่านเกรงกลัวแล้วล่ะก็ ไม่ต้องแตะต้องหยวนซื่อก็ได้ จับตัวเด็กรับใช้มาก็พอ”
