ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 443
ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยเสียงเข้ม “หุบปากซะ แล้วก็ไสหัวออกไป คนของทางด้านเซี่ยจื่อหย่วน เจ้าในขณะนี้คนเดียวก็ไม่อาจแตะต้องได้ เจ้าในตอนนี้สนใจเพียงแต่ดูแลรอยแผลบนใบหน้าให้ดีก็พอ รอแต่งให้กับองค์รัชทายาทอย่างเดียวก็พอ ส่วนเรื่องอื่นนั้น แม้แต่เรื่องเดียวก็อย่าได้เข้ามายุ่ง”
เซี่ยหว่านเอ๋อโมโหจนน้ำตาไหลออกมา แต่เป็นเพราะฮูหยินผู้เฒ่ากำลังโกรธ จึงไม่กล้าที่จะโต้แย้ง ทำได้เพียงจากไปอย่างโกรธเคือง
หลานยู่นั้นเดิมยังคงหวังว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะให้ความเป็นธรรมแก่นาง ตอนนี้เมื่อพบว่าฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยออกมาเยี่ยงนี้ เกรงว่าคงจะไม่ไปหาเซี่ยจื่ออันแล้ว
นางในใจทั้งโกรธทั้งตกใจ อีกทั้งวันนี้ยังถูกทุบตีทำร้าย เรื่องนี้หากว่าปล่อยไปแบบนี้ ต่อไปนางในจวนนี้จะมีที่ยืนอีกหรือ?
เมื่อคิดจนถึงจุดนี้ ความโกรธเกลียดในใจนางก็ยิ่งเพิ่มขึ้น ดูแล้วหากจะระบายความโกรธในครั้งนี้ คงจะต้องไปหาคุณหนูรองเสียแล้ว
ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกเหนื่อยล้าจึงเอื้อมมือออกไป ให้ป้าชุ่ยยู่ประคองนางออกไป
เมื่อกลับมายังในห้องเพื่อรอท่านหมอเข้ามา หลานยู่เอ่ยด้วยความโศกเศร้า “ฮูหยินผู้เฒ่าทำไมถึงได้เกรงกลัวนางขนาดนี้? นางทุบตีข้าจนกลายเป็นแบบนี้ ฮูหยินผู้เฒ่ายังไม่กล้าออกหน้าให้ข้า”
“ไม่ใช่ว่าไม่กล้า แต่เป็นเพราะว่าฮูหยินผู้เฒ่ามีแผนการ เจ้าอย่าได้ไปก่อเรื่องก่อราวเข้าอีก ครั้งนี้มีชีวิตรอดกลับมาได้ก็พอแล้ว คุณหนูใหญ่ทุกวันนี้ไม่เหมือนก่อนหน้านั้น นางไม่มีทางแสดงความเมตตาต่อพวกเรา เรื่องราวของเซี่ยฉวนเจ้ายังไม่ได้รับบทเรียนหรือ?” ชุ่ยยู่เอ่ยชี้แนะ
หลานยู่เอ่ยออกมาด้วยความโมโห “เซี่ยฉวนจะเทียบกันกับข้าได้อย่างไรกัน? เขาเป็นเพียงพ่อบ้านคอยดูแลจวน พูดถึงยังไงก็เป็นเพียงแค่ทาสรับใช้”
“พวกเราเองก็เป็นทาสรับใช้เหมือนกัน หลานยู่ ถึงแม้ว่าว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะรักใคร่พวกเราพี่น้อง แต่ว่าเจ้าอย่าได้ลืมไป พวกเราเองก็เป็นทาสรับใช้ บางทีอาจจะเทียบไม่ได้กับเซี่ยฉวนเสียด้วยซ้ำไป” ชุ่ยยู่เอ่ยออกมาอย่างราบเรียบ
หลานยู่ตกตะลึงไปชั่วครู่นึง พูดจาเอ่ยเยาะเย้ยออกมาในทันที “ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าถึงได้พูดจาดูถูกตัวเองอยู่เยี่ยงนี่ ยังจำได้หรือไม่ที่ฮูหยินผู้เฒ่าเคยเอ่ยออกมาประโยคหนึ่ง? นางบอกว่าสถานะของพวกเราถึงแม้จะเป็นทาสรับใช้ แต่ว่าในจวนนั้น หากว่ามีนางอยู่หนึ่งวัน ก็จะไม่มีผู้ใดกล้าจะมองว่าพวกเราเป็นทาสรับใช้ คำพูดนี้นายท่านเองก็ได้ยิน”
“ผู้เป็นนายนั้นยกย่องบ่าวได้ แต่ว่าผู้ที่เป็นบ่าวรับใช้นั้นมิอาจที่จะยกย่องตัวเองได้ จะกลายเป็นการไม่รู้จักชั่งน้ำหนักสถานะของตนเสีย”
“ช่างมันเถอะ ข้าไม่พูดกับเจ้าแล้ว ในเมื่อฮูหยินผู้เฒ่าไม่ยินยอมลงมือ ข้าก็จะไปหาคุณหนูรอง” หลานยู่เอ่ยออกมาด้วยความดื้อดึง เพื่อที่จะปกป้องศักดิ์ศรีของตนแล้ว นางจะต้องระบายความโกรธแค้นในครั้งนี้
ชุ่ยยู่เอ่ยเตือนเสียงเข้ม “เจ้าอย่าได้ไปยั่วยุนางอีกได้หรือไม่? ข้าบอกแล้วว่าฮูหยินผู้เฒ่าทีแผนการที่จะจัดการกับนาง เจ้าหากว่าทำลายแผนการของฮูหยินผู้เฒ่าลง ฮูหยินผู้เฒ่าเองก็คงจะไม่ปลอยเจ้าไว้”
“ข้าไม่เชื่อว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะมีแผนการอะไร ตั้งแต่ที่ล้มเลิกงานแต่งงานในครั้งนั้น ฮูหยินผู้เฒ่าเองก็ถูกนางกดขี่ควบคุมมาโดยตลอด ถูกบีบบังคับให้ยอมรับความพ่ายแพ้มาไม่รู้กี่ครั้ง หากว่าพวกเรายังคงคอยเก็บมือเอาไว้ในแขนเสื้อแล้วคอยดูอยู่ข้างสนามแบบนี้ เซี่ยจื่ออันคนชั้นต่ำผู้นั้นจะยังมิอาจฉี่รดหัวฮูหยินผู้เฒ่าได้อีกหรือ? ชุ่ยยู่ มิใช่เพื่อข้า ก็เพื่อฮูหยินผู้เฒ่า เจ้าควรที่จะช่วยเหลือข้า”
ชุ่ยยู่ส่ายศรีษะ “ไม่ ข้าไม่มีทางที่จะช่วยเจ้า คำของฮูหยินผู้เฒ่าข้าไม่มีทางที่จะฝ่าฝืน นางเอ่ยไว้แล้วว่าอย่าได้ไปยั่วยุคนของเซี่ยจื่อหย่วน ข้าก็จะไม่มีทางไป”
“ข้าไม่ได้ให้เจ้าไปยั่วยุเสียหน่อย” หลานยู่ดึงนางเข้ามา “เจ้าไปหาคุณหนูรอง…”
ป้าชุ่ยยู่เมื่อได้ฟังคำประโยคนี้ ก็ส่ายศีรษะ “ไม่ หลานยู่ ข้าขอเตือนเจ้า อย่าได้ทำเยี่ยงนี้เป็นอันขาด”
หลานยู่เอ่ยออกมาด้วยความโมโห “ดี เจ้าไม่ยอมช่วยข้า เจ้าก็ไสหัวออกไป พี่สาวน้องสาวนี้เป็นไม่เป็นก็ช่างมัน เห็นข้าโดนผู้อื่นรังแกจนเป็นเยี่ยงนี้แล้ว เจ้าก็ไม่ยอมที่จะช่วยข้าอีก พี่สาวน้องสาวนี้ยังจะมีความหมายอะไรอีก?”
ชุ่ยยู่รู้ว่านางนั้นกำลังลุ่มหลงอยู่ลึก ๆ ถอนหายใจเอ่ยออกมา “ข้าจะออกไปดูว่าท่านหมอมาแล้วหรือยัง”
หลานยู่พบว่าตนเองนั้นพูดออกมาจนถึงขนาดนี้แล้ว นางยังจะไม่ยอมช่วยเหลือตนอีก อดไม่ได้ที่จะโมโหเกรี้ยวกราด พุ่งไปยังด้านหลังของนางด้วยความโกรธพลางเอ่ย “ชุ่ยยู่ ข้าในวันนี้ก็คือเจ้าในวันพรุ่งนี้ เจ้าดูเอาไว้เถอะ ถึงเวลานั้นแล้วข้าก็จะไม่สนใจเจ้าเหมือนกัน”
ชุ่ยยู่ส่งเสียงลอยมาจากไกล ๆ “หากว่ามีวันนั้นขึ้นจริง เจ้าเองก็คอยชี้แนะข้าดี ๆ ด้วย อย่าได้ประเมินค่าของตนเองสูงเกินไป หรือว่าไปเชิญท่านหมอมาให้ข้า”
หลานยู่โมโหมาดร้าย ออกแรงทุบไปยังกาน้ำชา เอ่ยเสียงเย็น “เจ้าไม่ยอมช่วยข้า ข้าก็จะไม่เหลือหนทางแล้วหรือ?”
