ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 446

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 446

หูฮวนสี่เองก็ไม่ได้รอช้า พูดว่าจะไปก็ไป

คนงานเมื่อยกน้ำชาเข้ามานั้น พวกนางก็ออกกันไปแล้ว

จื่ออันเดินอยู่ด้านหลัง รู้สึกว่าหูฮวนสี่ผู้นี้ถึงแม้จะเป็นสตรี แต่กลับรู้สึกว่าเปล่งประกายเป็นอย่างมาก การเปล่งประกายประเภทนี้ ราวกับว่าแทรกซึมอยู่ในกิจการค้าขายมานานแล้ว

เป็นดั่งคำที่องค์หญิงได้กล่าวเอาไว้ นางเป็นสตรีมากความสามารถจริงๆ

ทั้งสามคนนั่งรถม้ามาด้วยกันยังโรงเหล้าเดือนค้างฟ้า ในตอนนี้เป็นช่วงที่โรงเหล้าเดือนค้างฟ้ากำลังคึกคัก

ทั้งสามล้วนแต่เป็นสตรี ดังนั้นจึงไม่ได้เดินเข้าทางประตูหลัก แต่เข้าทางประตูด้านข้างเผื่อไปยังตึกหลัก

บ่าวรับใช้นั้นรู้จักหูฮวนสี่ จึงได้เชิญนางเข้ามา

“ไปตามคุณชายใหญ่ของพวกเจ้ามา” หูฮวนสี่เอ่ย

บ่าวรับใช้เอ่ย “ผู้ดูแลใหญ่โปรดรอสักครู่ บ่าวจะไปตามมาเดี๋ยวนี้”

บ่าวรับใช้นั้นแสดงออกถึงความเคารพเป็นอย่างมาก แต่ว่าเมื่อถอยไปจนถึงประตูนั้น จื่ออันกลับได้ยินเขาส่งเสียงไม่พอใจออกมา ค่อนข้างจะดูถูก

นางมองไปยังหูฮวนสี่ พบว่านางนั่งอยู่อย่างเรียบสวย ราวกับว่าไม่ได้เก็บมาใส่ใจแม้แต่น้อย

รอครั้งนี้ รอไปถึงครึ่งชั่วยาม ถึงได้พบกับชายผู้สวมชุดสีแดงเดินเข้ามา

เขาก็คือคุณชายใหญ่หูชิ่งของเรือนรองตระกูลหู

หูซิ่งนั้นไม่รู้จักมู่หรงจ้วงจ้วง ถึงกับตกตะลึงไปกับรูปโฉมของมู่หรงจ้วงจ้วงและจื่ออัน จ้องมองไปอย่างละเอียดรอบหนึ่ง จากนั้นจึงได้ยิ้มเอ่ยกับหูฮวนสี่ “หย๋า น้องสาวต้องการมอบสาวงามสองท่านนี้มาให้กับพี่ชายหรือ? ด้วยความงามของพวกนางแล้ว สามารถเป็นอันดับต้น ๆ ของโรงเหล้าเดือนค้างฟ้าของพวกเราได้เลย”

หูฮวนสี่เอ่ยเสียงราบเรียบ “ใช่แล้ว เจ้าก็ลองถามองค์หญิงดูว่าจะยอมเป็นอับดับต้น ๆ ให้แก่โรงเหล้าเดือนค้างฟ้าของพวกเจ้าหรือไม่”

หูซิ่งสีหน้าเปลี่ยนไป มองอย่างประหลาดใจไปยังจื่ออันและมู่หรงจ้วงจ้วง ไม่ทราบว่าองค์หญิงคือท่านใด

มู่หรงจ้วงจ้วงเอ่ยออกมาอย่างราบเรียบ “เถ้าแก่หู ให้ข้ามาเป็นอันดับต้น ๆ ของเจ้าไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ แต่ว่าเรื่องนี้นั้นท่านคงจะต้องปรึกษากับพี่สะใภ้ของข้าก่อน”

พี่สะใภ้ของนาง มิไม่ใช่หวงไท่โฮ่วของทุกวันนี้หรือ? หูซิ่งตกใจ รีบร้อนเอ่ยออกมา “องค์หญิงประทานอภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ ปากของราษฎรนี้ชอบที่จะพูดจาเลอะเทอะ”

หูฮวนสี่เอ่ย “พอได้แล้ว ไม่พูดเรื่องไร้สาระกันแล้ว ข้าขอถามเจ้า วันนี้โรงเหล้าเดือนค้างฟ้าของพวกเจ้ามีสาวใช้มาใหม่คนหนึ่งใช่หรือไม่? ถูกคนขายเข้ามา”

หูซิ่งเหลือบมองหูฮวนสี่ด้วยความสงสัย แล้วจึงมองไปยังมู่หรงจ้วงจ้วงและจื่ออัน ส่ายศีรษะเอ่ยออกมา “วันนี้? เรื่องนี้ข้ายังไม่รู้เรื่อง เรื่องราวเล็กน้อยเหล่านี้ ข้าไม่ได้สนใจ”

ปากเขาพูดออกมาอย่างนี้ แต่ในใจกลับเอ่ยด่าบุพการีอยู่ วันนี้เมื่อกลับมาแล้วนั้นก็พบเข้ากับหญิงคนหนึ่งเข้า แต่ว่าดูแก่มากแล้ว เป่าจั้วจู่ซื้อกลับมา แต่ว่าสาวน้อยนั้นเขามาก็พบว่ากำลังร้องไห้อยู่ แล้วยังยอมตายไม่ยอมมีชีวิตอยู่ ไม่ใช่โชคร้ายซะทีเดียว ตอนนี้ได้สั่งให้คนคุมขังเอาไว้ หากว่าสั่งสอนไม่ได้แล้ว ก็ค่อยขายไปยังโรงเหล้าอื่น

ดูแล้วสาวใช้คนนี้ช่างเป็นตัวยุ่งยากเสียจริง หูฮวนสี่มาหาจนถึงหน้าประตู อีกทั้งยังนำองค์หญิงมาด้วย

นี้ต่อให้ตายหรือเป็นก็มิอาจยอมรับได้

หูฮวนสี่เอ่ย “เจ้าไม่รู้รึ? ก็ไปลองสอบถามดู”

หูซิ่งส่งเสียงโอ้ออกมาคำนึง หันกลับไปร้องเรียกตะโกนหาคน “เข้ามา ไปถามฮัวเหนียง วันนี้ใช่ไม่ใช่ว่ามีสาวใช้เข้ามาใหม่คนหนึ่ง?”

“ขอรับ!” บ่าวรับใช้ออกไป เพียงแค่ครู่เดียวก็กลับเข้ามา “คุณชายใหญ่ สอบถามแล้วขอรับ ฮัวเหนียงบอกว่าวันนี้ไม่ได้ซื้อสาวใช้เข้ามาขอรับ”

หูซิ่งมองยังหูฮวนสี่ด้วยความเสียใจ “น้องสาว เกรงว่าคงจะหาผิดที่เสียแล้ว โรงเหล้าเดือนค้างฟ้าของพวกเราวันนี้ไม่ได้ซื้อสาวใช้เข้ามา ลองไปหาที่อื่นเถอะ?”

หูฮวนสี่ราวกับเชื่อในคำของเขา “อืม ข้าเพียงแค่ถามไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้ซื้อมาก็ช่างมันเถอะ ใช่แล้ว โรงเหล้าเดือนค้างฟ้าการค้านั้นเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ไม่ดีนัก ตลอดมานี้ไม่ค่อยจะดี” หูซิ่งเมื่อได้ฟังนางเอ่ยถามอย่างนี้ จู่ ๆ ก็รู้สึกได้ถึงสัญญาณบางอย่าง รีบร้อนตอบกลับ

โรงเหล้าเดือนค้างฟ้านี้ก็เป็นหนึ่งในการค้าของตระกูลหู เพราะในตอนต้นนั้นค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ล้วนได้มาจากส่วนกลาง แต่ในส่วนของผลกำไรนั้นเขาไม่ได้ส่งมอบมัน ส่วนใหญ่จะเป็นการขาดทุน ในทุกฤดูที่ทำบัญชีนั้น ล้วนแต่ทำของปลอมขึ้นมา