ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 447
หูฮวนสี่ได้ฟังคำนี้ จึงขมวดคิ้วแล้วเอ่ยออกมา “ข้ารับช่วงต่อดูแลติ้งเฟิงมาได้หนึ่งปีแล้ว ในหนึ่งปีนี้ ต่อให้ไม่มีกำไรหรือไม่มีหวังในกิจการใด ข้าก็จะหยุดมันเสีย หากว่าโรงเหล้าเดือนค้างฟ้าจนถึงตอนนี้ยังไม่มีกำไร แต่กลับขาดทุนมาโดยตลอด ถ้าอย่างนั้นกิจการนี้ก็คงไม่จำเป็นที่จะต้องดำเนินต่อไป ข้าจะให้คนเข้ามาตรวจสอบบัญชี ท่านส่งไปยังห้องบัญชี อีกไม่กี่วันข้าจะให้คนเข้ามารับไป”
หูซิ่งคาดไม่ถึงว่าหูฮวนสี่จะเอ่ยออกมาเยี่ยงนี้ เขาเอ่ยออกมาว่าไม่มีกำไรนั้นเป็นเพราะว่ากลัวจะต้องแบ่งส่วนแบ่งไปให้ส่วนกลาง
เพราะว่านายท่านนั้นมีข้อบังคับอยู่ หากว่าเป็นกิจการที่ส่วนกลางออกเงินเปิดให้นั้น ล้วนจะต้องนำกำไรห้าส่วนส่งคืนให้แก่ส่วนกลาง หลายปีมานี้เขารายงานนายท่านมาโดยตลอดว่าโรงเหล้าเดือนค้างฟ้านั้นไม่ได้ทำเงินนัก นายท่านถึงแม้ว่าจะไม่เชื่อ แต่ว่าก็ทำเป็นว่าเป็นการชดเชยให้แก่เรือนรองไปเสีย บวกกับเขาเองก็ไม่อาจเข้ามาตรวจสอบที่โรงเหล้าเดือนค้างฟ้าได้ จึงได้แสร้งทำเป็นคนโง่ไปเสีย
แต่ว่านี่คือหูฮวนสี่ไม่ใช่นายท่าน หลังที่นางดูแลร้านติ้งเฟิงแล้วนั้น นางลงมืออย่างโหดเหี้ยมเฉียบขาดนัก หากว่าเป็นกิจการที่ไม่มีกำไรแล้ว นางก็จะลงมือฟันดาบจนแตกหักกันไป
จื่ออันมุมปากยกยิ้มขึ้น จริง ๆ แล้วเริ่มตั้งแต่ตอนที่หูซิ่งไม่ยอมรับว่าวันนี้ได้ซื้อสาวน้อยเข้ามา นางก็รู้ได้ว่าเขากำลังโกหกอยู่
คนผู้หนึ่งหากว่ากำลังโกหกแล้วนั้น ต่อให้คำโกหกนี้เอ่ยออกมาได้สวยงามเพียงใด แต่ว่าการแสดงออกทางใบหน้าและภาษากายนั้นจะขายเขาออกมา จื่ออันเคยเรียนมาทางด้านจิตวิทยา ดังนั้นเพียงแวบเดียวนางก็มองออกว่าหูซิ่งกำลังโกหกออกมา
เขาไม่ยอมรับ หูฮวนสี่ไม่ได้แสดงออกมาว่าสงสัย อีกทั้งยังเชื่อในคำพูดของเขาในทันที แต่ว่าอีกเพียงแค่ครู่เดียวก็เปลี่ยนหัวข้อ หากต้องการจะปิดกิจการโรงเหล้าเดือนค้างฟ้า สำหรับหูซิ่งแล้วนั้น เป็นการตัดสินที่ร้ายแรงยิ่งนัก
ดังนั้นเขาเองก็ไม่กล้าที่จะตอบรับคำของหูฮวนสี่ แต่กลับนำเข้าหัวข้อสนทนาเดิมอย่างว่าง่าย “ใช่แล้ว น้องสาว เจ้าว่าตามหาสาวใช้นางหนึ่งนั้น สาวใช้คนนี้เป็นคนของตระกูลใดกัน?”
จื่ออันถึงตอนนี้ถึงได้ส่งเสียงออกมา “คุณชายใหญ่ สาวใช้คนนี้เป็นของข้าเองเจ้าค่ะ มีคนบอกมาว่าเห็นนางถูกขายเข้ามายังโรงเหล้าเดือนค้างฟ้า”
“ท่านคือ?” หูซิ่งมองมายังจื่ออัน พิจารณานางอีกครั้ง นางถึงแม้ว่าจะนั่งอยู่ที่นี่โดยไม่ส่งเสียงออกมา แต่ว่าแรงกดดันนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าองค์หญิงใหญ่และคนชั้นต่ำผู้นั้น
“ข้าชื่อว่าเซี่ยจื่ออัน”
เซี่ยจื่ออัน?
หูซิ่งสำหรับชื่อนี้นั้นไม่แปลกใจแม้แต่นิด หรือจะบอกว่าทั่วทั้งเมืองหลวงนั้น ผู้คนต่างไม่ประหลาดใจในว่าที่พระชายาของผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ บุตรสาวของจวนมหาเสนาบดี ผู้ที่ล้มเลิกงานแต่งงานกับอ๋องเหลียงแต่กลับไม่โดนลงโทษ อีกทั้งยังได้รับความพึงพอใจจากผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิ
ได้ยินมาว่ายังรู้วิชาการแพทย์ เหมือนกันคนชั้นต่ำของครอบครัวพวกเขา ก่อนหน้านี้นั้นไม่มีผู้ใดให้ความสนใจสาวน้อยคนนี้ แต่จู่ ๆ ก็เปลี่ยนไปเป็นเข้าใจในทุกเรื่องไป
เรื่องนี้ช่างแปลกประหลาดนัก ช่วงนี้ทำไมสตรีเหล่านี้ถึงได้ค่อย ๆ โผล่ขึ้นมา?
“ที่แท้ก็เป็นบุตรีของจวนมหาเสนาบดี เสียมารยาทแล้ว เสียมารยาทเสียแล้ว!” หูซิ่งภายนอกนั้นยิ้มออกมา แต่เนื้อแท้นั้นไม่ได้ยิ้มพร้อมกับเอ่ย
“คุณชายใหญ่พูดเกินไปแล้ว” จื่ออันเมื่อรู้ถึงแผนการของหูฮวนสี่แล้วนั้น ก็ไม่ได้ร้อนรน นั่งลงอย่างสงบรอหูซิ่งนำคนมาส่งมอบ
หูซิ่งเอ่ยถาม “คุณหนูใหญ่เซี่ยเมื่อครู่เอ่ยออกมา มีคนมองเห็นด้วยตาของตนเองว่าสาวน้อยผู้นั้นถูกขายเข้ามายังโรงเหล้าเดือนค้างฟ้า? คนผู้นี้อาจจะมองผิดไปหรือไม่?”
จื่ออันส่ายศีรษะ “น่าจะไม่ผิดแล้ว เพราะว่าคนที่ขายนางมานั้นเป็นคนเอ่ยออกมาเอง พูดไปก็ไม่กลัวคุณชายจะเห็นเป็นเรื่องขบขัน สาวใช้ผู้นี้นั้นล่วงเกินข้า ข้าก็เลยเอ่ยด้วยความโกรธออกมาว่าจะขายนางทิ้งเสีย ถูกผู้ดูแลจวนได้ยินเข้า นางจึงคิดว่าข้าต้องการจะขายนางจริง ๆ จัดสินใจโดยพละการนำนางมายังโรงเหล้าเดือนค้างฟ้า”
จื่ออันเมื่อเอ่ยออกมาอย่างนี้ ก็หมายความว่าจะแจ้งให้แก่หูซิ่งได้ทราบไปพร้อมกัน ขายเสี่ยวซุนไปนั้นเป็นความผิดของนาง กับโรงเหล้าเดือนค้างฟ้านั้นไม่เกี่ยวข้องกัน หากว่านำคนออกมา ก็ไม่มีเรื่องอันใด
หูซิ่งเมื่อได้ฟังคำนี้แล้ว จึงยิ้มออกมา “ที่แท้ก็เป็นเยี่ยงนี้ ในเมื่อยืนยันว่าได้ขายเข้ามายังโรงเหล้าเดือนค้างฟ้าแล้ว มีมากมายที่ฮัวเหนียงไม่รู้ชัดแจ้ง นางทำงานทั้งนอกทั้งใน กลัวว่าจะไม่ทันได้สังเกตถึงเรื่องเล็ก ๆ นี้ ถ้าไม่อย่างงั้น ข้าออกไปสอบถามจากผู้อื่น”
จื่ออันเผยยิ้มออกมา “งั้นก็รบกวนคุณชายใหญ่แล้ว เป็นเพราะข้าคุ้นเคยกับสาวใช้ผู้นี้คอยอยู่ข้างกายรับใช้ เปลี่ยนเป็นผู้อื่นก็ไม่คุ้นเคย จึงได้มารบกวนคุณชายใหญ่”
“มิได้เป็นการรบกวน คุณหนูใหญ่อย่าได้เกรงใจ โปรดรอข้าสักครู่ เชิญดื่มชากันก่อน” พูดจบ เขาก็ได้คำนับมู่หรงจ้วงจ้วงแล้วออกไป
ประตูปิดลงแล้ว หูฮวนสี่ยิ้มเย็นเอ่ยออกมา “โรงเหล้าเดือนค้างฟ้านั้นข้าไม่เห็นด้วยที่จะให้เก็บไว้มาโดยตลอด ควรจะปิดไปตั้งนานแล้ว”
