ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 448
มู่หรงจ้วงจ้วงมองมายังนาง “พอได้แล้ว เจ้าช่วยข้าอย่างนี้ มีข้อเรียกร้องอย่างไร?”
หูฮวนสี่ร้องตะโกนว่าราวกับถูกใส่ร้าย “องค์หญิงนี้ไม่ใช่ว่าเป็นการเข้าใจหม่อมฉันผิดไปแล้วหรือเพคะ? เพียงแค่ใช้โอกาสที่มีสั่งสอนผู้อื่นไปพร้อมกัน”
“ไม่พูดออกมาใช่หรือไม่? ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะคิดเสียว่าเจ้าใช้โอกาสที่มีสั่งสอนผู้อื่นไปพร้อมกันเสียจริง ๆ” มู่หรงจ้วงจ้วงมองไปทางด้านข้าง เอ่ยออกมาอย่างโกรธเคือง
หูฮวนสี่ยิ้มออกมา “ปิดบังองค์หญิงไม่ได้จริง ๆ”
นางปรับเปลี่ยนท่าที “เป็นเยี่ยงนี้เพคะ ราชครูนั้นช่วงนี้ชอบไปมาหาสู่มีลับลมคนในกันกับนายท่าน และเหมือนกับตั้งใจจะมาสู่ขอแทนองค์รัชทายาท”
“สู่ขอ? ไม่ใช่ว่ามีผู้ที่เลือกไว้ให้เป็นพระชายาแล้วหรือ? บุตรสาวของจวนมหาเสนาบดีเซี่ยหว่านเอ๋อ ฮองเอาเองก็ทรงประทานพระราชเสาวนีย์มาแล้ว” มู่หรงจ้วงจ้วงเอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจ
“เซี่ยหว่านเอ๋อเป็นพระชายาขององค์รัชทายาท แต่ว่าเหลียงตี้และเหลียงหยวนนั้นก็ยังคงได้อยู่มิใช่หรือเพคะ” หูฮวนสี่เอ่ยออกมาอย่างราบเรียบ
จื่ออันและมู่หรงจ้วงจ้วงมองสบตากัน ฮองเฮาและราชครูช่างคิดวางแผนไว้อย่างละเอียดรอบคอบเสียจริง
อันดับแรกคือให้เซี่ยหว่านเอ๋อเป็นพระชายาเอกขององค์รัชทายาท ยึดครองอำนาจในราชสำนักเอาไว้ จากนั้นจึงสู่ขอหูฮวนสี่เพื่อเป็นเหลียงตี้ ดังนั้นทั้งอำนาจทรัพย์สินล้วนมีครบ มีตระกูลหูที่เป็นดั่งขุมทรัพย์ที่ยิ่งใหญ่ พวกเขาต้องการจะทำอะไรมีที่ไม่ได้บ้างหรือ?
มู่หรงจ้วงจ้วงเผยยิ้มแล้วจึงเอ่ยออกมา “เป็นเหลียงตี้ขององค์รัชทายาทก็ดีเหมือนกัน วันข้างหน้าองค์รัชทายาทขึ้นครองบัลลังค์แล้ว พระชายาองค์รัชทายาทเป็นฮองเฮา เจ้าที่เป็นเหลียงตี้ก็คงจะไม่เพียงแค่เท่านี้ อาจจะได้รับแต่งตั้งให้เป็นเฟย คลอดพระโอรสออกมาก็จะได้เป็นกุ้ยเฟยแล้ว”
“พอเถอะเพคะ ท่านก็อย่าได้เอ่ยเสียดสีหม่อมฉันเลยเพคะ กุ้ยเฟยนี้ก็ดี เหลียงตี้ก็ดีใครที่รับได้ก็รับไป แต่ข้าหูฮวนสี่ไม่เสียดาย”
จื่ออันค่อย ๆ ยิ้มออกมา “แต่ว่าเมื่อโดนฮองเฮาและราชครูจับจ้องแล้ว ย่อมถอนตัวไม่ง่ายนัก”
“มิได้” หูฮวนสี่เผยอริมฝีปากขึ้น “พอดีกับที่พวกท่านมาหาถึงหน้าประตู ข้าก็เลยมีที่พึ่งพิงแล้ว”
“เจ้าก็ช่างหน้าไม่อายเสียจริง สาวใช้เพียงคนเดียวนำมาแลกเปลี่ยนกับการที่ให้ข้าช่วยเหลือเรื่องใหญ่ขนาดนี้” มู่หรงจ้วงจ้วงสูดลมหายใจเข้าไป
หูฮวนสี่ยิ้มแล้วเอ่ยออกมา “ก็เป็นคนที่ทำการค้านี่เพคะ ยากที่จะต้องหน้าไม่อายขนาดนี้ องค์หญิงคุ้นชินเป็นพอเพคะ”
มู่หรงจ้วงจ้วงหันหน้ามองมายังจื่ออัน “ดูหนังหน้าหนาของนางเปรียบกับเจ้าแล้ว ไม่มีอะไรจะเลวร้ายไปกว่าที่เป็นอยู่แล้ว
ครั้งนี้เปลี่ยนเป็นจื่ออันที่ต้องร้องตะโกนว่าถูกใส่ร้ายซะแล้ว “ข้าเมื่อไรกันที่หนังหน้าหนา?”
“เจ้าคิดว่าเมื่อไหร่กันเล่า?” มู่หรงจ้วงจ้วงสูดอากาศเข้าไป
จื่ออันครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ได้ นางจริง ๆ แล้วก็หนังหน้าหนาที่เกาะติดที่พึ่งพิงอันยิ่งใหญ่ทั้งหลายเอาไว้ แต่ว่ามีเส้นสายทำไมถึงจะไม่ใช้กัน? นี้ไม่ใช่เรื่องดี ๆ หรอกหรือ? ต่อให้เป็นเพียงสตรีที่โดดเดี่ยว ก็ยังต้องการผู้ที่คอยช่วยเหลือ มนุษย์เรานั้นอาศัยอยู่รวมกันในกลุ่มสังคม เรื่องราวมากมายนั้น เพียงแค่คนคนเดียวไม่สามารถจะทำสำเร็จได้ เส้นสายนั้นก็ใช้ความสามารถของตนแย่งชิงมา
หรือจะพูดอีกอย่างหนึ่ง ผู้ที่มีเส้นสายนั้นก็คือผู้ที่มีความสามารถเป็นที่ประจักษ์
เมื่อพบว่าจื่ออันไม่มีคำพูดใดที่จะเอ่ยออกมา มู่หรงจ้วงจ้วงจึงได้เอ่ยออกมา “มีเพียงตัวข้าที่โง่งมนัก ในราชวงศ์ต้าโจวของพวกเรา หญิงสาวกว่าครึ่งโดนชายหนุ่มหยอกล้อเล่นเพียงเพราะมือนั้นกุมหัวใจเอาไว้ แต่ว่าข้านั้นกลับพวกเจ้าสตรีทั้งสองหลอกใช้อีก แต่ก็ช่างมันเถอะ ใครใชให้ข้าใจอ่อนกัน?”
“ท่านเองก็ไม่ใช่ได้มองเห็นเป็นเหตุการณ์ที่น่าสนุกไม่ใช่หรือ?” จื่ออันนึกขึ้นได้ถึงคำของเฉินหลิวหลิ่ว ไม่เพียงแต่ทั้งน่าโมโหอีกทั้งยังน่าตลกขบขันไปพร้อมกัน
“อย่างนั้นก็ใช่ ไม่เสียเปรียบ!” มู่หรงจ้วงจ้วงเอ่ยออกมาอย่างฉะฉาน
