ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 458
มหาเสนาบดีเซี่ยรีบเดินออกไปดู ก็เห็นเพียงชิ้นเล็ก ๆกระจัดกระจายไปทั่ว
เซี่ยจื่ออัน เจ้าตายแน่!
เขากัดฟันพูด
เช้าวันรุ่งขึ้น จื่ออันก็แบกกล่องยาออกไปเช่นเคย ราวกับว่าเมื่อคืนนี้หาได้มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นไม่
แต่ว่าก็ถูกมหาเสนาบดีเซี่ยหยุดเอาไว้ที่ด้านหน้าประตูจวน
“เป็นฝีมือเจ้าใช่หรือไม่?” มหาเสนาบดีเซี่ยโกรธจนหน้าเขียวหน้าดำ จ้องไปที่จื่ออันราวกับหมาป่าที่ดุร้าย
จื่ออันเงยหน้าขึ้น ผุดรอยยิ้มบางเบาขึ้นที่ริมฝีปาก “ท่านมหาเสนาบดีจะโยนความผิดให้ข้าอย่างนั้นเหรอเจ้าคะ?”
“ในเมื่อกล้าทำเหตุใดถึงไม่กล้ารับเล่า? เมื่อก่อนเจ้าไม่ได้เป็นคนเช่นนี้” มหาเสนาบดีเซี่ยมองนางอย่างหยามเหยียด
จื่ออันขยับกล่องยาเล็กน้อย “ท่านมหาเสนาบดีกล่าวชมเกินไปแล้ว!”
ความไร้ยางอายนี้ ก็เรียนรู้มาจากพวกเขานี่? จู่ ๆ จื่ออันก็พบว่า ทฤษฎีวันโกหกของหมาป่านั้นมีประโยชน์ ใช่ เป็นฝีมือของนางเอง แต่นางไม่ยอมรับเสียอย่าง แล้วจะทำอะไรนางได้เล่า?
“เซี่ยจื่ออัน เจ้าปิดกั้นทางออกของตนเอง ต่อไปอย่าหาว่าข้าไร้น้ำใจก็แล้วกัน”
จื่ออันยิ้มร่า “พูดเช่นนี้ แสดงว่าที่ผ่านมาท่านมหาเสนาบดีมีน้ำใจต่อข้าสินะ? ใช่แล้ว พูดถึงส่วนของทางเดินกับภูเขาหินจำลอง เมื่อคืนนี้ไม้กับกำแพงก็ถูกคนทำลายไป ท่านมหาเสนาบดีรู้หรือไม่?”
มหาเสนาบดีโมโหเป็นอย่างมาก “ดังนั้น เจ้าเลยแก้แค้น?”
“แก้แค้น?” จื่ออันหัวเราะ แล้วหันหลังจะเดินจากไป “ท่านมหาเสนาบดีคิดว่าเรื่องที่ข้าทำในช่วงนี้คือเรื่องอะไรกันเล่า? ล้วนก็คือสองคำนั้นมิใช่หรือ?”
มหาเสนาบดีเซี่ยมองตามหลังนาง ไหล่ค่อย ๆ ตกลงมา
บุตรสาวคนนี้ ยกใจออกห่างตนเองแล้วจริง ๆ
ศพของหลานยู่ถูกย้ายออกไป ในตอนที่ยกออกมาศพก็เย็นเฉียบแล้ว
นางถูกงูพิษกัดจนตาย ตาไม่หลับ ยังสามารถมองเห็นความหวาดกลัวภายในดวงตาของนางได้
สามารถจินตนาการได้ว่า ก่อนที่นางจะตายจะต้องตกใจอย่างสุดขีดเป็นแน่
แต่ว่าบ่าวรับใช้ในจวนหาได้รู้สึกเวทนานางไม่ นึกถึงทุกการกระทำของนางก่อนที่จะตาย ทุกคนต่างรู้สึกชิงชัง
นอกจากชุ่ยยู่
ชุ่ยยู่คุกเข่าร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าฮูหยินผู้เฒ่า ขอร้องให้นางฝังศพหลานยู่อย่างสมเกียรติ
ฮูหยินผู้เฒ่าทอดถอนหายใจ ใบหน้าซีดขาวมาก นางวางมือที่สั่นลง ราวกับได้ยินว่าต้องโทษประหาร
“ก่อนหน้านี้ข้าให้เจ้าไปหาหมอผี แล้วเจ้าไปหาแล้วหรือยัง?” ฮูหยินผู้เฒ่าขมวดคิ้ว จ้องไปที่ชุ่ยยู่
“ฮูหยินผู้เฒ่า?” ชุ่ยยู่ตกใจเล็กน้อย นึกถึงตอนที่เกิดเพลิงไหม้ ฮูหยินผู้เฒ่าเคยบอกว่าต้องการหาหมอผี แต่ว่าหลังจากนั้นนางก็บอกว่าไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ ไม่ให้นางไปหาแล้ว
ตอนนี้นางคงจะเชื่อแล้วสินะ?
พอฮูหยินผู้เฒ่าหายใจเข้า ก็รู้สึกเจ็บที่หน้าอก “นางคือวิญญาณอาฆาต จะต้องใช่แน่ ๆ มิเช่นนั้นคงจะไม่โหดเหี้ยมอำมหิตได้ถึงเพียงนี้
ชุ่ยชู่เดิมจะเปิดปากพูดว่า นี่คือการต่อสู้กลับของคุณหนูใหญ่ แต่ว่านางรู้ว่าหากพูดออกไป ฮูหยินผู้เฒ่าจะต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแน่ ๆ
ซุ่ยยู่พูดเสียงค่อย “หลังจากเกิดเหตุเพลิงไหม้ ข้าก็แอบไปตามหมอผีมาดู เขากล่าวว่า คุณหนูไม่ได้ถูกผีสิงเจ้าค่ะ”
อันที่จริงแล้วนางไม่เคยไปหาเลย เพราะนางไม่อยากไปหา
เพราะว่านางคิดว่าคุณหนูใหญ่ก็คือวิญญาณอาฆาต หากนางไปตามหมอผีมา คุณหนูใหญ่จะต้องฆ่านางก่อนเป็นแน่
เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงไม่นานมานี้ ทำให้นางรู้สึกหวาดกลัวคุณหนูใหญ่ผู้ที่เคยอ่อนแอคนนี้มาก
นางยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป แม้จะต้องมีชีวิตอยู่อย่างขลาดเขลาก็ตาม
