ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 463
มู่หรงเจี๋ยกล่าวเบา ๆ “การตายของหลานซื่อ ถือเป็นการเตือนฮูหยินผู้เฒ่า หวังว่าช่วงนี้นางจะไม่ลงมือทำอะไรกับเจ้า”
เขาชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มเย้ยหยัน “แต่ว่ามันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ตอนนี้จวนมหาเสนาบดีมาถึงทางตัน เจ้าก็น่าจะรู้ว่าท่านราชครูได้ลงมือกับตระกูลหูแล้ว เซี่ยหว่านเอ๋อต้องการรักษาตำแหน่งพระชายาเอกขององค์รัชทายาทไว้ แต่มันก็ไม่ได้ง่ายดายเช่นนั้น”
“ข้ารู้ คุณหนูใหญ่ของตระกูลหูไม่จำเป็นต้องตอบตกลง” จื่ออันกล่าว
“หูฮวนสี่คนผู้นี้…” มู่หรงเจี๋ยเงยหน้ามองไปนาง “มีส่วนที่คล้ายกับเจ้าอยู่บ้าง”
จื่ออันประหลาดใจเล็กน้อย “มีส่วนที่คล้ายอยู่บ้าง? หน้าตาเหรอเพคะ?”
“ไม่ใช่ แต่เป็นนิสัย อาจจะเป็นเพราะประสบการณ์ เมื่อก่อนนางอยู่ในตระกูลหู ได้รับประสบการณ์ที่ไม่ดี เพราะนางเป็นเพียงเด็กสาวกำพร้าที่ถูกรังแก แต่ไม่นานก็ได้รับความโปรดปรานจากนายท่านผู้เฒ่า ทั้งยังสามารถเข้าไปควบคุมกิจการทั้งหมดของตระกูลหูได้อีกด้วย กลายเป็นผู้หญิงคนแรกที่ร่ำรวยที่สุดในต้าโจว”
จื่ออันรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา “นางเคยได้รับบาดเจ็บไหม?”
มู่หรงเจี๋ยมองไปยังนาง “คำถามนี้ของเจ้า มันมีความนัยอะไรหรือไม่?”
“เอ๋?” จื่ออันมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง
“ก่อนหน้านี้เคยเล่าเรื่องของพี่สามให้เจ้าฟัง เจ้าก็ถามว่าเขาเคยได้รับบาดเจ็บหรือไม่ ครั้งนี้เล่าเรื่องคุณหนูใหญ่ตระกูลหูให้ฟัง เจ้าก็ยังถามว่านางเคยได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า เหตุใดเจ้าถึงสนใจเรื่องการได้รับเจ็บนักเล่า?”
จื่ออันยิ้มแย้มแจ่มใส “หม่อมฉันเป็นหมอ นางเป็นคนที่ร่ำรวย หากนางเคยได้รับบาดเจ็บ หรือว่ามีโรคที่แสดงอาการออกมาภายหลัง บางทีข้าอาจจะได้รับเงินทองมากมายจากนางก็เป็นได้”
“เจ้าคนโลภมาก!” มู่หรงเจี๋ยเหน็บแนมนาง
ทั้งสองคนเข้ากันได้ดี ทำให้จื่ออันรู้สึกได้ถึงความสุขของชีวิต
คุณหนูใหญ่ของตระกูลหูผู้นี้ คุ้มค่าที่จะสังเกตการณ์ และศึกษาจริง ๆ
แต่จื่ออันก็ขำตัวเอง บางทีอาจเป็นเพราะตนเองมีโรคที่เพิ่งจะแสดงอาการออกมา เห็นใครมีนิสัยที่เปลี่ยนไปจากเดิมมาก ก็ล้วนคิดว่าทะลุมิติมาเหมือนกัน
นางหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้เจอคนที่จะมาจากยุคเดียวกัน!
“จริงสิ” จู่ ๆ จื่ออันก็นึกถึงเรื่องที่อ๋องเหลียงผิดปกติขึ้นมาได้ “จู่วันนี้ท่านอ๋องเหลียงก็บอกกับหม่อมฉันว่าไม่ต้องไปรักษาแล้ว อีกทั้งดูท่าทางของเขาแล้วจะโมโหเอาเสียมาก ๆ”
มู่หรงเจี๋ยกล่าวเบา ๆ “อืม เจ้าบอกกับเขาว่า เจ้าสามารถรักษาส่วนนั้นให้เขาได้ใช่ไหม?”
“เขาหยั่งเชิงหม่อมฉัน ดังนั้นหม่อมฉันจึงคิดว่าฮองเฮาพูดกับเขาแล้ว จึงยอมรับไปเพคะ”
มู่หรงเจี๋ยขมวดคิ้ว “เจ้าฉลาดขนาดนี้ ก็น่าจะรู้ว่าเหตุใดเขาถึงโกรธได้ถึงเพียงนั้น”
“เพราะหม่อมฉันเป็นผู้หญิงอย่างนั้นเหรอเพคะ” จื่ออันเอ่ยถาม
มู่หรงเจี๋ยพยักหน้า “นี่คือประการแรก เจ้าคือหมอหญิง ถึงแม้จะมีสถานะเป็นหมอ ทว่าในเวลาเดียวกันก็จะกลายเป็นอาสะใภ้ของเขาในอนาคต เขาจะให้เจ้ารักษาได้อย่างไร ประการที่สอง เรื่องนี้…เป็นความเจ็บปวดที่อยู่ในใจเขา เขาเคยสั่งห้ามไม่ให้ฮองเฮาบอกใคร และเขาเองก็จะไม่ยอมรับการรักษา แต่นึกไม่ถึงเลยว่าฮองเฮาจะให้เจ้ารักษาให้เขา เขาจะยินยอมได้อย่างไร? อีกทั้ง ยังไม่เคยถามความคิดเห็นของเขาเลย”
“ตลอดมาฮองเฮาไม่เคยพูดกับเขาเรื่องนี้เลยเหรอเพคะ”
มู่หรงเจี๋ยกล่าว “เขาอาจจะบอกออกมาตอนที่เขาป่วย ฮองเฮาอยากให้อาการของเขาดีขึ้นเร็ว ๆ ดังนั้นจึงคิดไปเองว่าเขาก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน ฮองเฮารักลูกด้วยใจจริงนั้นไม่ผิด เพียงแต่นางไม่ได้คำนึงถึงความคิดเห็นของเขา โดยเฉพาะเรื่องแบบนี้มันดูทรงเกียรติอย่างนั้นเหรอ? และนอกจากนี้ เขาคิดว่าฮองเฮาเป็นคนบอกเจ้า ไม่ใช่เจ้าตรวจเจอด้วยตัวเอง ดังนั้นเขาจึงโมโห”
จื่ออันรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย ไม่ง่ายเลยที่จะทำให้อ๋องเหลียงเขื่อใจนาง แต่สุดท้ายกลับพังทลายลง
อีกทั้งสิ่งที่นางเป็นกังวลก็คือหากอ๋องเหลียงไม่ยินยอมให้นางรักษาต่อ เกรงว่าฮองเฮาคงจะไม่ปล่อยนางไว้แน่ เพราะนางรู้ความลับของอ๋องเหลียง ฮองเฮาปกป้องบุตรชายอย่างถึงที่สุด เพื่อที่จะช่วยบุตรชายเก็บความลับนี้เอาไว้ ก็คงหนีไม่พ้นการฆ่าคนปิดปาก
นางนึกถึงเรื่องพวกนั้นที่น่ารำคาญในวัง ในใจก็รู้สึกวิตกกังวล นางไม่ต้องการไปยั่วยุพวกนางสนมเหล่านั้นหรือฮองเฮาเลย
จื่ออันกลับมาที่จวนพร้อมกับความไม่สบายใจอย่างเต็มเปี่ยม และไปถามกุ้ยหยวน พอเขาได้ยินว่าจะได้ไปจวนอ๋อง ดูเหมือนเขาจะดีใจมาก
“ไปเฝ้าประตูใช่ไหมขอรับ? ดียิ่งนัก บ่าวเต็มใจที่จะไป”
