ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 473
ฮูหยินผู้เฒ่านั้นไม่ได้รับเอาความดีความชอบ แต่เอ่ยออกมาอย่างสุภาพ “กุ้ยไท่เฟยชื่นชมเกินไปแล้ว เรื่องนี้ไม่ใช่ความชอบของหม่อมฉันเพคะ เพียงแค่หม่อมฉันสั่งคนให้นำผู้ป่วยไปยังหมู่บ้านศิลาเท่านั้น หมู่บ้านศิลาห่างจากเมืองหลวงไม่มากนัก เมื่อเกิดการแพร่ระบาดขึ้นมา เมืองหลวงจำต้องดูแลใส่ใจ”
กุ้ยไท่เฟยพยักหน้าด้วยความโล่งใจ “นำความลำบากมาให้เจ้าแล้ว คิดแผนการนี้ออกมา เมื่อเป็นเยี่ยงนี้แล้ว ราษฎรเองก็จะเป็นเพราะตื่นตระหนกตกใจแล้วก็จะมีใจคิดสงสัยต่อราชวงศ์ต่อผู้ที่มีอำนาจ ในขณะเดียวกันก็สามารถทำให้เซี่ยจื่ออันเสียชีวิตอยู่ในหมู่บ้านศิลาได้ ช่างเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเสียจริง ช่างมีความคิดเป็นเลิศยิ่งนัก ใช่แล้วคนไข้เหล่านี้ เจ้าไปหามาจากที่ใดกัน?”
“ตอนนี้ได้เดินก้าวแรกออกมาแล้ว อันดับต่อไป ก็คือจะทำอย่างไรให้วางแผนให้เซี่ยจื่ออันไปยังหมู่บ้านศิลาได้” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยออกมา แต่กลับจงใจที่จะหลีกเลี่ยงคำถามสุดท้ายของกุ้ยไท่เฟย
กุ้ยไท่เฟยดื่มชาลงไปคำนึง แสร้งทำเป็นว่าไม่รู้ แต่ภายในใจกลับร้องตะโกน เจ้าจิ้งจอกเฒ่า
มุมปากนางยกขึ้น “ข้าวันนี้ได้เข้าวังพบกับหวงไท่โฮ่วแล้ว หวงไท่โฮ่วทรงเอ่ยออกมาด้วยพระองค์เองว่าจะส่งเซี่ยจื่ออันไปยังพื้นที่ภัยพิบัติ แต่ว่านี่เป็นเพียงแค่แนวคิดเท่านั้น นางยังหวังว่าสำนักฮุ้ยหมินและหมอหลวงจะคิดหาวิธีได้”
“ไม่มีผู้ใดที่จะคิดถึงวิธีแก้ไขได้หรอกเพคะ ผู้ป่วยผีดิบเหล่านี้เมื่อถูกแพร่กระจายไปแล้วนั้น จะต้องตายอย่างเดียว” ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มออกมาอย่างได้ใจ
“รอต่อไปอีกเพียงไม่กี่วัน ถึงตอนนั้นข้าจะเข้าไปคุยกับนาง เมื่อหวงไท่โฮ่วเริ่มที่จะใจสั่นไหว เจ้าก็ให้มหาเสนาบดีลงมือได้ทันที” กุ้ยไท่เฟยเอ่ยออกมา
ฮูหยินในมือนั้นหยิบลูกประคำขึ้นมา เอ่ยท่องประโยคนึงออกมา “อมิตาพุทธ ทุกอย่างล้วนแล้วแต่ตามที่กุ้ยไท่เฟยเห็นสมควร”
กุ้ยไท่เฟยหยิบถ้วยชาขึ้นมา จู่ ๆ ก็เหลือบมองยังฮูหยินผู้เฒ่า “เจ้าและข้านั้นมีศัตรูคนเดียวกัน อันดับแรกกำจัดศัตรูผู้นี้เสียก่อน แล้วค่อยเอ่ยถึงการร่วมมือในภายภาคหน้าก็ไม่สายเกินไป แต่ว่า หากว่าเจ้าช่วยเหลือข้าแล้ว เจ้าแปดเมื่อดำเนินการสำเร็จ ข้ารับรองว่าจวนมหาเสนาบดีของพวกเจ้าจะมั่งคั่งรุ่งโรจน์ตลอดไป”
“หม่อมฉันไม่มีข้อโต้แย้งเพคะ ทุกอย่างล้วนแต่ตามพระประสงค์ของกุ้ยไท่เฟย” ฮูหยินผู้เฒ่านั้นหลักแหลมยิ่งนัก นางเอ่ยว่านางฟังคำสั่งของกุ้ยไท่เฟย แต่กลับไม่ได้เอ่ยถึงจวนมหาเสนาบดี
กุ้ยไท่เฟยเองก็ทำราวกับว่าฟังไม่เข้าใจ ยิ้มแล้วเอ่ยออกมา “ฮูหยินผู้เฒ่าช่างเป็นคนที่ตรงไปตรงมาเสียจริง ข้าชื่นชอบยิ่งนัก”
ฮูหยินผู้เฒ่ามองท่าทางของนางที่ราวกับว่ามีแผนการอยู่ในใจแล้วนั้น ภายในใจก็ค่อย ๆ คิดคำนวณ บางทีที่ทั้งสองร่วมมือกันนั้นไม่เพียงแต่ทำร้ายเซี่ยจื่ออัน
มาตอนนี้เซี่ยหว่านเอ๋อเองก็ถูกองค์รัทายาทรังเกียจ หวงไท่โฮ่วเองก็คอยแต่ยืดยื้อไม่ยอมประทานพระราชเสาวนีย์ลงมาเสียที หากว่าองค์รัชทายาทไม่ใช่ผู้ที่สามารถพึ่งพาได้แล้ว ไม่งั้นก็เอาความหวังมาฝากไว้ที่อ๋องหนานหวาย
มีเสด็จแม่เยี่ยงกุ้ยไท่เฟยอยู่ โอกาสที่อ๋องหนานหวายจะสำเร็จลุล่วงนั้นมีไม่น้อยไปกว่าองค์รัชทายาท บวกกับหวงไท่โฮ่วนั้นไม่ค่อยที่จะทรงพอพระทัยในตัวองค์รัชทายาทมากนัก อีกทั้งยังทรงคอยรำลึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างพี่สาวน้องสาวกับกุ้ยไท่เฟยมาตลอด พูดมาแล้ว หากว่ามาพึ่งพิงกุ้ยไท่เฟยสำหรับจวนมหาเสนาบดีแล้ว คงจะมีทางเดินที่ดีมากกว่านี้เป็นแน่
แต่ว่ามาจนถึงตอนนี้ยังคงไม่อาจวางใจได้ ยังคงต้องคอยดูอยู่ ดูว่าหวงไท่โฮ่วจะทรงประทานพระราชเสาวนีย์ลงมาหรือไม่
ฮูหยินผู้เฒ่านั้นจากไปก่อน แต่กุ้ยไท่เฟยกลับไม่รีบร้อนที่จะจากไป
บ่าวรับใช้อาฝูเอ่ยออกมา “กุ้ยไท่เฟยขอรับ ฮูหยินผู้เฒ่าของจวนมหาเสนาบดีผู้นี้ดูเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก ควรที่จะระมัดระวังสักเล็กน้อยนะขอรับ”
กุ้ยไท่เฟยเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “โลกที่วุ่นวายนี้มีไว้เพียงเพื่อแสวงหาผลประโยชน์ คนผู้หนึ่งหากว่าภายในใจเกิดความโลภขึ้นแล้ว ก็สามารถหลอกใช้ได้เป็นแน่”
“แต่ว่านางกับราชครูนั้นได้ร่วมใจกันแล้ว หากว่าวันนี้ร่วมมือกับท่านอีก ก็เป็นเพียงเพราะต้องการจะทำลายเซี่ยจื่ออันเท่านั้น ยังไงเสียพวกเราควรที่จะระวังเอาไว้จะเป็นการดี เตรียมพร้อมรับมือกับนางไว้สักกี่ส่วนก็ไม่ผิดแปลกอันใด”
กุ้ยไท่เฟยเหลือบมองมายังเขา “เจ้าน่ะ จิตใจไม่ได้ใสสะอาดกว่าซือจู ก่อนหน้านี้หากว่าซือจูยังคงอยู่ ไม่มีทางที่จะเอ่ยคำพูดเหล่านี้ออกมาเป็นแน่ เจ้ายังไม่เห็นชัดเจนอีกหรือ? หวงไท่โฮ่วนั้นไม่ได้ชอบเซี่ยหว่านเอ๋อ และยังมองออกอีกว่าฮองเฮานั้นต้องการที่จะเอาชนะเซี่ยหวายจุน ดังนั้นจึงยังรีรอไม่ยอมเห็นด้วยกับงานอภิเษกครั้งนี้เสียที งานอภิเษกถึงแม้ว่าจะเป็นฮองเฮาที่เป็นผู้ประทานลงมา แต่ว่าวันอภิเษกกลับยังไม่ได้กำหนด งานมงคลครั้งนี้จึงไม่มีทางที่จะเกิดขึ้น เมื่อไม่เกิดขึ้น เซี่ยหวายจุนและราชครูจะต้องขัดแย้งกัน เขาใกล้ชิดกับราชครูมานานขนาดนี้ จะต้องรู้เรื่องราวของฝั่งนั้นมากมาย เมื่อมาพึ่งพิงข้าแล้ว จะมีประโยชน์สำหรับข้ามากเพียงใด เจ้ายังคิดไม่เข้าใจอีกหรือ?”
อาฝูเอ่ยสอพลอขึ้นมา “เป็นบ่าวที่โง่งม ไม่ได้คิดมาจนถึงขั้นนี้ บ่าวจริง ๆ แล้วไม่ได้ฉลาดไปกว่าซือจูเลยขอรับ”
