ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 474
กุ้ยไท่เฟยถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ซือจูนั้นเป็นคนที่ฉลาดหลักแหลม แต่กลับไม่ได้มีใจคิดเห็นเหมือนกันกับข้า นางติดตามข้ามาก็หลายปี ก็พอจะรู้ความคิดของข้า กลับเลือกที่จะหักหลังข้าในตอนสุดท้าย ฉลาดหลักแหลมแล้วมีประโยชน์อันใดกัน? ข้ารอบกายนั้นมีผู้ที่หลักแหลมอยู่มากพอแล้ว ที่ข้าต้องการคือเจ้าต้องจงรักภักดี”
“ข้าจะจงรักภักดีต่อไท่เฟยไม่เป็นสองแน่นอนขอรับ” อาฝูเอ่ยสาบาน
กุ้ยไท่เฟยค่อย ๆ ดื่มชาลงไป แววตาเผยเจตนาออกมา “ข้างกายข้า ขอเพียงผู้ที่จงรักภักดี หากว่าเมื่อใดพบว่าเริ่มเปลี่ยนใจขึ้นมา จุดจบก็จะเป็นเหมือนกับซือจู”
อาฝูนึกถึงซือจูที่ตายอย่างน่าเวทนา ในใจหนาวเหน็บขึ้นมา แต่ก็รู้สึกยินดียิ่งนักที่เห็นความย่อยยับของนาง นางสมควรที่ะได้รับมันแล้ว นางไม่รู้สถานะของตน คิดว่าหากแอบหลบไปพึ่งพาท่านอ๋องแล้วคงดีกว่า อีกทั้งยังคงคิดว่าไท่เฟยจะทำใจฆ่านางไม่ได้
“เจ้ายิ้มอะไรกัน?” กุ้ยไท่เฟยอยู่ ๆ ก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
อาฝูตกตะลึงไป เร่งรีบเก็บคืนสีหน้า “บ่าวเมื่อครู่กำลังคิดถึงเรื่องราวที่ป้าซือจูทำในตอนที่นางยังมีชีวิตอยู่ จึงได้ยิ้มออกมา ขอกุ้ยไท่เฟยทรงประทานอภัยด้วยขอรับ”
เขารู้ว่ากุ้ยไท่เฟยถึงแม้จะจัดการซือจูด้วยการฆ่าทิ้งเสีย แต่ว่ากลับไม่ยอมให้ผู้ใดพูดถึงนางในทางที่ไม่ดีแม้แต่ครึ่งคำ และก็จะไม่ยอมให้ผู้ใดรู้สึกยินดีที่เห็นความย่อยยับของนาง ดังนั้นเขาจึงจำต้องรีบเอ่ยอธิบายออกมา
กุ้ยไท่เฟยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “อาฝู เจ้าทำในเรื่องที่ตนควรจะทำให้ดีเป็นพอ เมื่อไม่มีประโยชน์ คิดอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์”
อาฝูในใจสั่นกลัว “ขอรับ!”
ภายในใจเขานั้นไม่ยินยอม ประโยคนี้ของกุ้ยไท่เฟยเขารู้ความหมายดี เขาเองก็อยากที่จะสูงส่งเหมือนเช่นดั่งซือจู แต่ก็เป็นไปไม่ได้
แต่ว่าถือสิทธิ์อะไรกัน? ซือจูนั้นได้หักหลังนางไปแล้ว นางทำไมถึงได้แต่จดจำแต่ความดีของนาง?
หากว่าจดจำถึงความดีของนาง แล้วทำไมถึงต้องฆ่านางกัน?
และหลังจากที่ฮูหยินผู้เฒ่าได้กลับไปแล้วนั้น ก็ได้ปรึกษาหารือกับมหาเสนาบดีเซี่ยอย่างละเอียด
“ทางด้านของกุ้ยไท่เฟย ก็เป็นทางออกที่ดีเช่นกัน แต่ว่าพวกเรานั้นได้ลงแรงไปมากแล้วกับองค์รัชทายาท หากว่าในตอนนี้มากลับลำไปพึ่งพิงกุ้ยไท่เฟย มันไม่คุ้มค่า” มหาเสนาบดีเซี่ยแสดงออกมาว่าไม่เห็นด้วย
ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ย “ไม่ใช่ว่าให้เจ้าแอบไปพึ่งพิงในตอนนี้ แต่ว่าให้เจ้าลองมองว่าผู้ใดดีกว่ากัน ทั้งสองฝ่ายในชั่วขณะนี้มิอาจจะล่วงเกินได้ ถึงแม้ว่าตอนนี้จุดมุ่งหมายของทั้งสองฝ่ายจะไม่เหมือนกัน แต่ว่าผลลัพท์นั้นกลับเหมือนกัน ราชครูนั้นต้องการที่จะทำให้ราษฎรมีใจหวาดหวั่น กุ้ยไท่เฟยนั้นต้องการที่จะฆ่าเซี่ยจื่ออัน นี่ก็เป็นจุดมุ่งหมายของพวกเราเช่นกัน อย่างน้อยพวกเราที่กระทำเรื่องกันอยู่ในตอนนี้ ทั้งสองต่างล้วนแต่มิอาจล่วงเกินได้”
มหาเสนาบดีเซี่ยส่งเสียงอืมออกมา “ถ้าอย่างนั้นก็ดูกันไปก่อน อย่างน้อย หากว่าเซี่ยหว่านเอ๋อสามารถที่จะแต่งให้แก่องค์รัชทายาทได้ ถ้าอย่างนั้นข้าก็ได้เป็นกั๋วจิ้วแล้ว รวมกับตำแหน่งมหาเสนาบดี ก็เหนือไปกว่าราชครูแล้ว”
“ไม่อาจที่จะคิดเยี่ยงนี้ได้ ตำแหน่งกั๋วจิ้วนี้สุดท้ายแล้วก็เป็นเพียงแค่จินตนาการเท่านั้น พวกเราได้ต้องการเพียงแค่ชื่อเสียงในจินตนาการ ไม่มีอำนาจ ทุกอย่างล้วนแต่เป็นของปลอม ตำแหน่งมหาเสนาบดีของเจ้าในตอนนี้ใกล้ที่จะโดนผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิกำจัดอยู่แล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นแล้ว ก็คงจะไม่ถึงกับต้องเดินมาถึงจุดนี้กัน ลูกชายข้า เจ้าจำเอาไว้ ตระกูลเซี่ยของพวกเรานั้นอ่อนแอยิ่งนัก ไม่มีอำนาจเพียงพอ ต้องการที่พึ่งพิงที่ยิ่งใหญ่ฝังรากลึกถึงจะยืนได้อย่างมั่นคง ผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดิและกุ้ยไท่เฟยอย่างไรเสียก็เป็นแม่ลูกกัน เขาจะต้องหลีกเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับกุ้ยไท่เฟยอยู่บ้าง ทุกอย่างก็จะคล่องตัวขึ้น เพราะฉะนั้น หากว่าติดตามกุ้ยไท่เฟยแล้ว สถานการณ์ของพวกเราจะต้องดีกว่าติดตามราชครูเป็นแน่”
มหาเสนาบดีเซี่ยเมื่อพบวาสมารดาของตนเปลี่ยนความคิดแล้ว จึงได้เอ่ย “ได้ขอรับ ลูกจะลองคิดไตร่ตรองดู”
“ที่สำคัญที่สุดคือ” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยออกมาเรียบเฉยว่า “พวกเราก็ไม่ต้องมาคอยพึ่งพาคนนอกอย่างเซี่ยหว่านเอ๋ออีก ความอัปยศนี้ที่เจ้าอดทนอยู่ ในขณะเดียวกันก็สร้างความอัปยศให้แก่ข้าเช่นกัน”
มหาเสนาบดีเซี่ยเมื่อได้ฟังมาจนถึงจุดนี้ ก็กำหมัดแน่น ไม่ผิด เรื่องนี้สำหรับเขาแล้ว เป็นความอัปยศอย่างหนึ่ง
