ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 475
มุมทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองหลวงนั้น มีถนนอยู่เส้นหนึ่งชื่อว่าถนนฟู่กุ้ย
ถนนฟู่กุ้ยนั้นตั้งตามชื่อ เพราะว่าล้วนแต่เป็นที่อยู่ของตระกูลที่มั่งคั่งร่ำรวย แน่นอนว่าที่นี่มิใช่ที่อยู่อันสูงส่งนัก แต่เป็นเพียงเรือนพักตากอากาศเท่านั้น
ซีเหมินเสี่ยวเยว่เองที่นี้ก็มีเรือนพักตากอากาศอยู่หลังหนึ่ง หลังจากที่นางถูกปลดแล้วนั้น ก็ได้มาอยู่ที่นี้เป็นการชั่วคราว
เกี้ยวสีน้ำเงินคันนึงหยุดอยู่ตรงหน้าประตูเรือนพักตากอากาศ ชายผู้หนึ่งที่สวมเสื้อคลุมแน่นปิดบังกาย ก้มศรีษะเข้ามายังในลานเรือนพักตากอากาศ
ภรรยาที่ถูกทอดทิ้งนั้นมีไม่มากนัก ดังนั้นกำแพงที่ล้อมรอบเรือนพักตากอากาศแห่งนี้จึงสูงยิ่งนัก คนนอกจึงมิอาจที่จะสอดส่องได้
ซีเหมินเสี่ยวเยว่ตั้งแต่เช้าก็ออกมารอแล้ว เมื่อพบว่าเขาเข้ามา รีบร้อนเข้ามาต้อนรับ ช่วยเขาถอดเสื้อคลุมออกมา “ลำบากท่านแล้ว อากาศเยี่ยงนี้ยังต้องสวมเสื้อคลุดปิดบังกายมาอีก”
ชายคนนั้นเอื้อมมือออกมาลูบไล้ยังแก้มนางเบา ๆ “ไม่เป็นอะไรมากนัก เพื่อเจ้าแล้ว อย่าได้เอ่ยว่าร้อน ต่อให้ร้อนจนตายใจข้าก็พร้อมยินยอม”
ซีเหมินเสี่ยวเยว่ใบหน้าแดงขึ้นมา เขินอายเป็นอย่างมาก “คนโกหก”
“โกหกเจ้าทำอะไรกัน?”
“มหาเสนาบดีผู้สง่างาม มาที่นี่เพียงเพื่อจะพูดจาหว่านล้อมหญิงสาว ข้าไม่เชื่อท่านหรอก” ซีเหมินเสี่ยวเยว่ยิ้มเขินอาย แล้วจึงได้หมุนกายเข้าไป
ผู้ที่มานั้นก็คือมหาเสนาบดีเซี่ย หลังจากที่ปลดซีเหมินเสี่ยวเยว่แล้ว พวกเขาก็ได้แอบพบกันเป็นการส่วนตัวที่เรือนพักตากอากาศแห่งนี้ตลอดมา
เขาเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว คว้าเอวกอดซีเหมินเสี่ยวเยว่เอาไว้ ส่งเสียงหัวเราะออกมา “ไม่เชื่อข้าใช่หรือไม่? ดูว่าข้าวันนี้จะจัดการกับเจ้าอย่างไร”
“อย่า ปล่อยข้าลงเถอะ” ซีเหมินเสี่ยวเยว่ร้องด้วยความตกใจ ใบหน้ากลับแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มหวานราวกับน้ำผึ้ง
ประตูห้องทางปีกถูกเตะเปิดออก แล้วก็ปิดลงอย่างรวดเร็ว สาวใช้ด้านนอกยืนอยู่ไกล ๆ แต่ก็ยังได้ยินเสียงจากในห้องลอยออกมา เสียงที่ทำให้ผู้อื่นหน้าแดงหูแดงขึ้นมา
ผ่านไปนานนัก ทุกอย่างภายในห้องจึงได้เงียบสงบลง
“เมื่อไหร่กัน ข้าถึงไม่ต้องคอยแอบหลบ ๆ ซ่อน ๆ เยี่ยงนี้?” ซีเหมินเสี่ยวเยว่กอดผ้าห่มเอาไว้ นำศีรษะซบลงไปในอ้อมแขนของมหาเสนาบดีเซี่ย เอ่ยถามด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ
มหาเสนาบดีเซี่ยเอื้อมมือไปลูบยังผมของนาง “ใกล้แล้ว ใกล้แล้ว”
เขาเชยคางนางขึ้นมา เอ่ยถาม “เจ้าได้พูดกับท่านปู่กั๋วกงแล้วหรือไม่?”
“พูดแล้ว ท่านปู่จะเอ่ยออกมาในตอนที่ว่าราชการในครั้งถัดไป วางใจเถอะ เซี่ยจื่ออันนั้นแน่นอนแล้วว่าจะต้องไปยังพื้นที่ภัยพิบัติ” ซีเหมินเสี่ยวเยว่เอ่ยด้วยความโกรธเย็นชา
“ถ้าอย่างนั้นก็ดี ขอเพียงแค่ให้นางตาย ข้าก็จะสามารถแต่งเจ้าเข้าจวนได้อย่างผ่าเผย” มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยอย่างเย็นชา
“ท่านจะทำตามสัญญาจริง ๆ ใช่หรือไม่?” ซีเหมินเสี่ยวเยว่มองมายังเขาอย่างมึนงง ภายในใจนั้นมีเพียงแต่ความว่างเปล่า
“แน่นอน” มหาเสนาบดีเซี่ยกดเบา ๆ ลงไปยังริมฝีปากของนาง แววตาดูลุ่มหลง “แต่งกับเจ้า เป็นความฝันที่ข้าใฝ่หา ข้าได้นำเรื่องน่าอับอายของครอบครัวข้าเอ่ยกับเจ้าไปหมดแล้ว เมื่อเซี่ยจื่ออันตายไปแล้ว ข้าก็จะไม่มีบุตรธิดา รอเจ้าเข้าจวนมาคลอดลูกชายตัวอ้วนพีให้ข้าสักคน ต่อไปก็ให้รับช่วงต่อดูแลกิจการของจวนมหาเสนาบดี”
ซีเหมินเสี่ยวเยว่เอ่ยออกมาด้วยความเขินอาย “หน้าไม่อาย”
“ไม่อยากคลอดใช่หรือไม่?” มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยยิ้มเยาะ “ถ้าอย่างนั้นข้าคงต้องหาหญิงสาวนางอื่นคลอดให้ข้าเสียแล้ว?”
“ท่านกล้าหรือ?” ซีเหมินเสี่ยวเยว่นั่งลงไปในทันที “ท่านหากว่ากล้าที่จะไปหาหญิงสาวนางอื่นมาคลอดลูกให้ ข้าจะฆ่านางเสีย”
มหาเสนาบดีเซี่ยจับมือทั้งคู่ของนางเอาไว้ จ้องมองมายังนาง “เด็กโง่ มีแค่เจ้าเพียงคนเดียวก็พอแล้ว”
ซีเหมินเสี่ยวเยว่เมื่อได้ฟังประโยคนี้ เอ่ยออกมาด้วยความดีใจ “ท่านหากว่าดีกับข้า จะให้ทำอะไรเพื่อท่านข้าก็ยินยอมทั้งนั้น”
มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยออกมา “เด็กโง่ จะยอมตัดใจให้เจ้าทำเพื่อข้าได้อย่างไรกัน? ครั้งนี้นั้นมันจำเป็นถึงได้ให้เจ้าไปพูดกับท่านปู่กั๋วกงสักคำ รอจนเรื่องนี้สำเร็จลงแล้ว สิ่งเดียวที่เจ้าจะต้องทำก็คือคอยดูแลแต่งตัวให้สวยงาม รอข้าแต่งเจ้าเข้าจวน และครั้งนี้ไม่ใช่ภรรยารองหรืออนุภรรยาอีกต่อไป แต่เป็นฮูหยินของจวนมหาเสนาบดีของข้าอย่างถูกต้อง”
ซีเหมินเสี่ยวเยว่ซบลงไปยังหน้าอกของเขา ไม่ได้เอ่ยอันใดออกมา
นางมิใช่คนโง่ นางรู้ว่าชายผู้นี้กำลังหลอกใช้นางอยู่ แต่ว่านางไม่ได้ใส่ใจ ขอเพียงแค่เขาทำตามคำสัญญา แต่งนางเข้าจวนก็พอ
