ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 483
จื่ออันครุ่นคิดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
ถ้าไปก็ต้องถูกฮูหยินผู้เฒ่ากับกุ้ยไท่เฟยสกัดจับกลางทางแน่ หากตกอยู่ในเงื้อมมือของพวกนาง แล้วก็ย่อมจะต้องเดือดร้อนอย่างเลี่ยงไม่ได้
หากไม่ไป ก็เหมือนกับสัตว์ที่ติดกับดัก ท้ายที่สุดแล้วก็ต้องถูกลากตัวออกไปอยู่ดี
จะไปก็ไม่ได้ จะอยู่ก็ไม่ได้ มีหนทางใดที่สามารถไปต่อได้บ้าง?
“รู้ที่ตั้งที่พวกนางใช้ซุ่มโจมตีไหม?”จื่ออันกล่าวถาม
เฉินหลิวหลิ่วส่ายหัว “เจ้าไม่ต้องคิดอะไรหรอก พอเจ้าออกจากเมืองหลวงไปก็จะมีคนแอบติดตามเจ้าไปแล้ว ไม่ว่าเจ้าจะไปทางทิศไหน ก็จะถูกคนสกัดจับอยู่ดี”
จื่ออันขมวดคิ้ว หากเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นก็มีเพียงเส้นทางเดียวที่จะไปได้ นั่นก็คือศึกษาหาสูตรยาที่จะใช้รักษาโรคผีดิบ
หรือว่านี่จะเป็นความตั้งใจจริงของเหล่าไท่จวิน? แต่ว่าเหตุใดเหล่าไท่จวินถึงได้มั่นใจว่านางจะสามารถพัฒนาสูตรยาออกมาได้กันนะ?
ขนาดตัวนางเองยังไม่มั่นใจเลย ไม่ใช่สิ ไม่ใช่แค่ไม่มั่นใจ แต่นางไม่มีความมั่นใจสักนิดเลยต่างหาก
“เจ้าจงใจยั่วโมโหเซียวท่า ก็เพื่อไม่ให้เขาส่งตัวข้าออกจากเมืองหลวงใช่ไหม? เจ้ามีที่อื่นให้ไปอีกหรือไม่?” จื่ออันกล่าวถาม
“ใช่ ใกล้ ๆ ประตูเมือง ตระกูลของเรามีเรือนอยู่หลังหนึ่ง ใกล้กำแพงเมืองมาก เจ้าสามารถพักอยู่ที่นั่นได้ชั่วคราว ข้าไปกับเจ้าได้ หลังจากถึงที่นั่นแล้ว เจ้าก็ค่อย ๆ คิดหาหนทางดูก็แล้วกัน หากหมดหนทางแล้ว พี่ชายของข้าจะล่อคนพวกนั้นไป แล้วพวกเราก็รีบออกไปกัน”
“จะล่อพวกเขาอย่างไร? หากข้าเดาไม่ผิด เพียงแค่ก้าวเท้าออกจากประตูจวนมหาเสนาบดี พวกเขาก็จะติดตามข้าออกไปแล้ว พอข้าออกจากเมืองหลวงไป พวกเขาก็จะตามมาทัน”
“เรื่องนี้เจ้าวางใจได้ พวกเขาจะรู้แค่ว่าเจ้าพักอยู่ในเรือนของตระกูลเฉินเท่านั้น แต่หากพวกเราจะต้องไป พวกเขาก็จะไม่รู้” เฉินหลิวหลิ่วกล่าวอย่างมีแผนอยู่แล้วในใจ
จื่ออันก็คิดว่าเป็นวิธีการเดียว ตอนนี้นางไม่อยากออกจากเมืองหลวงจริง ๆ หากสามารถหลบซ่อนตัวได้ และค่อย ๆ คิดหาหนทาง ไม่แน่อาจจะเจอทางออกสักทาง
“ดี ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะไปกับเจ้า!” จื่ออันพูดพลาง เปิดประตูสั่งแม่นมหยางพลาง “ท่านกับท่านแม่พักอยู่ที่นี่ต่อไป ข้าจะพาตาวเหล่าต้ากับเสี่ยวซุนไปด้วย ท่านอยู่ได้ใช่ไหม?”
ที่ว่าอยู่ได้ใช่ไหมนั้นหมายความว่า ในช่วงระยะเวลาอันสั้นนี้จะไม่ถูกคนของจวนมหาเสนาบดีมาก่อเรื่องรังแกใด ๆ
แม่นมหยางกล่าว “ท่านวางใจเถิด มีพานตานอยู่ที่นี่ แม้ว่าเขาจะไม่ข้องเกี่ยวอันใดกับเรื่องภายในจวน ทว่าเขาก็ไม่อาจให้ใครมารังแกฮูหยินได้เช่นกัน
“เช่นนั้นก็ต้องฝากท่านช่วยดูแลท่านแม่กับกุ้ยหยวนด้วยนะ ใบสั่งยาของกุ้ยหยวนข้าเขียนเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ท่านแค่ไปซื้อยาตามใบสั่งนั้น แล้วนำไปให้กุ้ยหยวนก็พอแล้ว!”
“รับทราบเจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่รอบคอบทุกเรื่องจริง ๆ” แม่นมหยางไม่รู้ว่าจื่ออันกับเฉินหลิวหลิ่วพูดอะไรกัน แต่นางก็แน่ใจได้ว่าจะต้องเป็นเรื่องแผนการแน่ ๆ ดังนั้นนางจึงไม่ถามอะไรมาก
จื่ออันพาตาวเหล่าต้ากับเสี่ยวซุนออกไปจากจวนมหาเสนาบดี ไร้ซึ่งผู้ใดมาถามไถ่ว่าพวกเขาจะไปที่ไหนกัน
ทว่าพอนางเพิ่งจะออกไป ก็มีคนไปรายงานฮูหยินผู้เฒ่าแล้ว และเวลานั้นมหาเสนาบดีเซี่ยก็อยู่ที่นั่นด้วย
“ฮูหยินผู้เฒ่า คุณหนูใหญ่กับคุณหนูตระกูลเฉินได้ออกไปแล้ว”
รอยยิ้มที่ดูมีเลศนัยผุดขึ้นที่มุมปากของฮูหยินผู้เฒ่าเล็กน้อย “นางหนีไม่รอดแน่”
มหาเสนาบดีเซี่ยกล่าว “ท่านแม่ พรุ่งนี้ควรลงมือหรือไม่?”
“ไม่ต้องรีบร้อน ให้นางซ่อนตัวอยู่สักสองวัน ให้สถานการณ์ตึงเครียดมากขึ้นแล้วค่อยพูดกัน” ฮูหยินผู้เฒ่ากล่าว
มหาเสนาบดีเซี่ยมีท่าทีกังวลเล็กน้อย “แต่ว่า หากเรื่องมันเกิดขึ้น แล้วหยุดมันไม่ได้ เกรงว่าขนาดพวกเราก็คงจะหมดหนทางควบคุมได้”
“เจ้าวางใจเถิด ข้ามีวิธี ตอนนี้มีสถานที่แพร่โรคผีดิบอยู่สี่แห่ง ถึงเวลานั้นเมื่อฆ่าเซี่ยจื่ออันแล้ว ก็ค่อยทำให้สถานการณ์ยุ่งเหยิงอีกครั้ง พวกขุนนางจะกดดันให้ผู้สำเร็จราชการออกคำสั่งให้สังหารคนที่น่าสัยว่าจะติดเชื้อ เมื่อเป็นเช่นนี้ ราชครูเหลียงก็จะใช้โอกาสนี้ประณามความอำมหิตเลือดเย็นของเขา”
