ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 485
เฉินหลิวหลิ่วส่งจดหมายให้หูฮวนสี่แล้ว
นางอ่านจดหมาย พับแล้วก็วางไว้บนโต๊ะ เงยหน้ามองเฉินหลิวหลิ่ว “เซี่ยจื่ออันมั่นใจเหรอว่าจะจัดการกับโรคผีดิบนี้ได้?”
เฉินหลิวหลิ่วกล่าว “เรื่องนี้ข้าไม่รู้ นางไม่ได้บอก”
หูฮวนสี่พยักหน้า “ดี เจ้ากลับไปบอกนาง ข้าช่วยนางได้ แต่ก็ต้องขอให้นางทำตามในจดหมายนี้ด้วย ใช้ความดีความชอบที่ได้รับในครั้งนี้เพื่อช่วยข้า”
“เจ้าวางใจเถิด นางทำได้แน่นอน” เฉินหลิวหลิ่วกล่าว
หูฮวนสี่เหลือบมองนางเล็กน้อย “จดหมายฉบับนี้ เจ้าอ่านแล้วเหรอ?”
“เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้!” เฉินหลิวหลิ่วกล่าวอย่างโมโห “ข้าจะแอบอ่านจดหมายของพวกเจ้าได้อย่างไร?”
“จดหมายเคยถูกเปิดมาก่อน” หูฮวนสี่นั่งพิงบนเก้าอี้ไม้โบราณ ดวงตาฉายแววความหลักแหลม
เฉินหลิวหลิ่วกล่าวอย่างประหลาดใจ “จริงเหรอ? ถูกเปิดมาก่อน? ข้าไม่ได้ทันได้สังเกต”
หูฮวนสี่จ้องนางอยู่สักพัก “หลานสาวของเฉินไท่จวินใช่หรือไม่? อืม ข้าไว้ใจเหล่าไท่จวินได้ ก็ย่อมจะไว้ใจหลานสาวของนางได้เช่นกัน”
เฉินหลิวหลิ่วกล่าวอืมอย่างสุภาพ “เช่นนั้นข้าจะกลับไปแจ้งจื่ออัน ว่าการสมคบคิดกันของพวกเจ้าก็เป็นไปตามนี้”
หูฮวนสี่ยิ้มขึ้นมา “สมคบคิดกัน? ดีมาก ข้าล่ะชอบสำนวนนี้เสียจริง”
เฉินหลิวหลิ่วคิดว่าหูฮวนสี่ผู้นี้เป็นคนที่ลึกซึ้งยากจะหยั่งถึง จึงไม่ต้องการพูดคุยอะไรกับนางมาก และมักจะรู้สึกว่าดวงตาคู่นั้นของนางสามารถมองทะลุเข้าไปในจิตใจของคนได้ “เช่นนั้นข้าก็ขอตัวกลับก่อน”
“กลับดี ๆ นะ!” หูฮวนสี่หยิบจดหมายนั่นขึ้นมาอีกครั้ง และเปิดอ่านอีกรอบ จากนั้นก็ปิดตาลงอย่างช้า ๆ
“เด็ก ๆ!”
ผู้ช่วยคนหนึ่งเดินเข้ามา “คุณหนูใหญ่!”
“นัดหมายองค์รัชทายาทให้ข้าหน่อย ดูว่าวันนี้เขาพอจะมีเวลามาที่เรือนสืออ้ายหย่วนหรือไม่”
“คุณหนูใหญ่ต้องการนัดเจอกับองค์รัชทายาท?” ผู้ช่วยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“ไปทำตามคำสั่งของข้าก็พอ จากนั้นเรื่องที่ข้าเชิญองค์รัชทายาท ทำอย่างไรก็ได้ให้เซี่ยหว่านเอ๋อคุณหนูรองของจวนมหาเสนาบดีล่วงรู้ด้วย” หูฮวนสี่กล่าวเบา ๆ
ผู้ช่วยมีท่าทีที่ดูลังเลเล็กน้อย “คุณหนูใหญ่ มันไม่คุ้มที่จะไปมีเรื่องกับทางจวนมหาเสนาบดีหรอกนะขอรับ”
หูฮวนสี่หมุนพู่กันที่ไม่ได้จุ่มหมึกในมือ “ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ข้าให้เจ้ามาแซกแซงเรื่องที่ข้าต้องการจะทำ? ไปซะ”
“ขอรับ?” ผู้ช่วยทำได้เพียงแค่เดินจากไป
ไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องสกปรกพวกนี้ แต่มันก็เป็นทางออกที่ดีมากทางหนึ่งมิใช่หรือ?
นางหยิบจดหมายขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็จุดไฟเผาจดหมายทิ้ง
เราทุกคนล้วนมีเคราะห์กรรม พบเจอกันโดยบังเอิญจำเป็นต้องรู้จักกันมาก่อนด้วยเหรอ?
ภายในสนามหญ้าของตระกูลเฉิน
ตาวเหล่าต้ากลับมาจากการไปเดินสำรวจ เขาก็บอกกับจื่ออัน “มีคนจำนวนมากอยู่รอบทิศทางคอยจับตาดูพวกเราอยู่”
จื่ออันกล่าวเบา ๆ “ไม่ต้องสนใจพวกเขาก็พอ”
ตาวเหล่าต้าเห็นตำรากองพะเนินอยู่บนโต๊ะของจื่ออันมากมายหลายเล่ม ทว่าเขาอ่านไม่ออกเลยสักตัว “คุณหนูใหญ่ เนื้อหาในตำราเหล่านี้สนุกมากขนาดนั้นเชียวหรือ?”
จื่ออันเงยหน้าขึ้นจากการอ่านตำรา แล้วขยี้ตา “ถ้าอ่านแล้วเข้าใจก็สนุก แต่ถ้าไม่เข้าใจก็ไม่สนุกหรอกนะ”
ตำราแพทย์เหล่านี้ล้วนซื้อจากที่นี่ ไม่ได้มีความล้ำหน้าใด ๆ อีกทั้งสิ่งที่บันทึกในตำรา ล้วนเป็นอะไรที่เป็นพื้นฐานมาก ๆ ไม่ได้ช่วยอะไรนางได้เลย
ตาวเหล่าต้ากล่าว “หากคุณหนูใหญ่อยากรักษาโรคผีดิบ เหตุใดไม่เอาคนที่เป็นโรคนี้กลับมาสังเกตอาการดูสักคนเล่า? อ่านตำราไปก็ไร้ประโยชน์ อีกทั้งโรคนี้ก็ยังไม่เคยได้ยินว่ามีคนเคยเป็นมาก่อนอีกด้วย”
