ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 506
มู่หรงเจี๋ยมองมายังนาง มีความกังวลอยู่เล็กน้อย “จื่ออัน ที่เจ้าบอกว่าพอจะมีเบาะแสบ้างแล้ว มีเพียงแค่เรื่องนี้หรือ?”
จื่ออันส่ายศีรษะ “ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว ตอนนี้อาการของหวางหยูนับว่าสามารถควบคุมเอาไว้ได้แล้วมิได้มีอาการหนักขึ้น แต่ว่าเป็นเพียงข้อสันนิษฐานยังมิใช่การรักษาร่างกาย อีกทั้งข้ามิอาจที่จะไปฝังเข็มให้แก่คนไข้ทุกรายได้ ปริมาณคนไข้เยอะเกินไปแล้ว”
“เวลาเพียงแค่ครึ่งเดือน เจ้าจะสามารถหาวิธีการได้จริงหรือ?” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยถาม
จื่ออันนั้นเดิมความหวังส่วนใหญ่จะอยู่ทางด้านของหนี่หรง แต่เมื่อวันนี้ออกมาตามหากลับไม่พบเบาะแสใด จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกลังเลขึ้นมา
แต่ว่าในเมื่อหนี่หรงสามารถที่จะรักษาได้ นี่ก็สามารถพิสูจน์ได้ว่าโรคผีดิบนี้สามารถที่จะป้อง ควบคุมและรักษาได้ เพียงแต่วิธีการรักษานั้นยังคงไม่ชัดเจนนัก
เพื่อที่ไม่ให้เขาเป็นกังวล จื่ออันจึงเอ่ยด้วยความเชื่อมั่นอย่างเต็มเปี่ยม “วางใจเถอะ อย่างน้อยตอนนี้ก็เริ่มที่จะมีเบาะแสบ้างแล้ว ดีกว่าตอนต้นมากนัก”
หลังจากที่กลับไปแล้วนั้น จื่ออันก็ได้เริ่มที่จะนำเอาสมุนไพรเหล่านี้มาใช้ผสมกัน ดูว่าสามารถที่จะทำเป็นสมุนไพรพิษขึ้นมาได้หรือไม่
ในขณะเดียวกัน นางก็ยังคงใช้การฝังเข็มรักษาให้แก่หวางหยู อีกทั้งในครั้งนี้ยังเพิ่มการใช้แหวนแห่งจิตวิญญาณเข้าไปด้วย
จื่ออันเริ่มที่จะแน่ใจในเบื้องต้นแล้วว่า เข็มทะยานนอกจากที่จะกระตุ้นอาการภายนอกได้แล้ว ยังจะสามารถกระตุ้นเส้นประสาท และเซลล์ต่าง ๆได้อีก
การรักษาโดยการใช้คลื่นพลังนั้นสามารถช่วยเพิ่มการเผาผลาญขึ้นมาได้ แต่ว่าจะต้องปรับจนเกิดความสมดุล บนกายของหวางหยูนั้นนางกล้าที่จะใช้ แต่กับร่างกายของพี่สะใภ้ใหญ่หวาง และทหารองครักษ์ ยังคงใช้เพียงวิธีเข็มทยาน ไม่ใช้คลื่นพลังรักษา
สถานการณ์ของหวางหยูนั้นเหมือนว่าจะดูคงที่กว่าก่อนหน้านั้นมากนัก แต่ว่าก็ยังคงห่างไกลจะคำว่าดีขึ้นอยู่มากนัก อีกทั้ง หากยังคงรักษาอยู่เยี่ยงนี้ก็ไม่อาจจะพูดได้ว่ารักษาจนดีขึ้นได้นัก ทำได้เพียงแค่บรรเทาอาการกันไปก่อน ลดความรวดเร็วของการแพร่กระจายโรคนี้ลงไป
อย่างน้อยใช้วิธีการเข็มทยานรักษาก็สามารถที่จะช่วยฟื้นฟูตนเองได้ ถึงตอนนี้พี่สะใภ้ใหญ่หวาง และทหารองครักษ์นั้นยังไม่เกิดอาการที่จะกัดคน
วันที่สอง จื่ออันก็จะต้องเข้ายังพื้นที่ภัยพิบัติแล้ว
ก่อนที่จะเข้ายังพื้นที่ภัยพิบัตินั้น ภายในเรือนนี้ก็ดูเหมือนจะครื้นเครงขึ้นมา
หูฮวนสี่วันนี้ก็ได้ประกาศขึ้นมา บอกว่าครั้งนี้เซี่ยจื่ออันจะเข้ายังพื้นที่ภัยพิบัตินั้น ยาทั้งหลายที่จำต้องใช้จะมีร้านติ้งเฟิงเป็นผู้ที่รับผิดชอบทั้งหมด ไม่เพียงแต่เท่านี้ หากว่านางสามารถศึกษาหาวิธีรักษาได้นั้น ร้านติ้งเฟิงเองก็จะยอมมอบหนึ่งหมื่นตำลึงให้แก่เซี่ยจื่ออัน เพื่อขอบคุณนางที่ทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อราษฎรของต้าโจว
เมื่อสกุลหูเป็นผู้นำแนวคิดนี้แล้ว ดังนั้นสกุลการค้าต่าง ๆ ก็เริ่มที่จะมีความเห็นชอบไปในแนวทางเดียวกันนี้ จึงเอ่ยได้ว่าแนวคิดเรื่องการประชาสัมพันธ์นี้ในยุคสมัยนี้ก็เริ่มที่จะเกิดขึ้นแล้ว
ด้วยกระแสร้อนแรงที่เกิดขึ้นนั้น ผู้ที่สนับสนุนเซี่ยจื่ออันในตอนนี้ ก็สามารถที่จะรับเอาความดีความชอบได้ทั้งสิ้น
ตระกูลเฉินเองในครั้งนี้ ก็ได้จัดเตรียมแม่ทัพเฉินทั้งสิบสองคอยช่วยดูแลความสงบเรียบร้อย คอยขัดขวางผู้ที่ต้องการจะส่งมอบของขวัญเหล่านั้นไว้ยังหน้าประตู แล้วให้เข้าแถวเข้ามายังด้านใน เมื่อรับของขวัญมาแล้วก็จดบันทึกรายชื่อเอาไว้
เฉินไท่จวินวันนี้ก็มาด้วยตนเอง มองยังภายในสวนที่เต็มไปด้วยของขวัญทั้งหลาย อดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มออกมาจนถึงใบหู
“ห้าห้า?” นางเอ่ยถามจื่ออันออกมา
จื่ออันเผยรอยยิ้มออกมา “ได้อย่างไรกันเล่าเจ้าคะ?”
“หกสี่คงจะได้ใช่หรือไม่? ข้าอุตส่าห์มีน้ำใจมอบลานของเรือนนี้ให้เจ้ายืม และยังออกแรงเสาหลักตระกูลเฉินทั้งสิบสองมาช่วยเจ้าอีก” เหล่าไท่จวินแววตาเผยความฉลาดลึกล้ำออกมา
“บ้านข้าเองก็มีลานบ้านเช่นกัน ก่อนหน้านั้นข้าก็สามารถที่จะอาศัยอยู่ที่จวนหยวนได้เช่นกัน” จื่ออันนั่งลงไป ค่อย ๆ ที่จะเปิดของขวัญออกมา ล้วนแล้วแต่เป็นวัตถุดิบยาราคาแพง ครั้งนี้ที่ส่งวัตถุดิบยาราคาแพงมานั้น ส่วนมากแล้วจะเป็นโรงหมอร้านยาในเมืองหลวง แน่นอนว่า ของร้านค้าอื่น ๆ ก็มีมากมายเช่นกัน เพียงแต่ว่าของที่ส่งมานั้นไม่ใช่วัตถุดิบยาก็เท่านั้น
ทุกคนต่างก็หวังกันว่า วันข้างหน้าเมื่อจื่ออันสามารถที่จะศึกษาวิธีการรักษาออกมาได้แล้วนั้น ก็จะเอ่ยถึงชื่อร้านค้าของตนออกมาด้วย
โรงหมอจึงเป็นสถานที่ที่ร้อนแรงที่สุด โรงหมอมากมายถึงกลับใจกล้าที่เอ่ยถึงข้อเรียกร้องของตนออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน อยากที่จะให้จื่ออันเอ่ยบอกแก่ทุกคนว่า ใช้วัตถุดิบยาของร้านตนในการรักษาจนหายดี
“หนึ่งเก้า ข้าเก้าท่านหนึ่ง” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างง่ายดาย
เหล่าไท่จวินพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง “เจ้านี้ขี้เหนียวเกินไปหรือไม่?”
“เหล่าไท่จวิน ท่านเพียงแค่ออกลานเรือนหลังนี้ ก็สามารถที่จะรับเงินก้อนใหญ่ได้อย่างง่ายดาย การค้าครั้งนี้ ช่างไม่มีต้นทุนใด แต่กำไรมหาศาลเสียจริง”
“ลงแรงไป เราก็ต้องการเงินสิถึงจะถูก” เหล่าไท่จวินเม้มปากออกมา ทำเป็นมองไปยังเสาหลักทั้งสิบสองนายของตระกูลนาง
