ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 526
“พวกเจ้าจะเชื่อใจข้าสักครั้งไม่ได้หรืออย่างไรกัน?” จื่ออันโมโหเข้าให้แล้ว นางเองก็พอจะรู้หนักเบาเช่นกัน
“เชื่อเจ้า? เจ้าได้รับคำสั่งทหารให้เข้ามา หากว่ารักษาไม่ได้ เจ้าจะต้องตาย เพราะฉะนั้นเจ้าเลยต้องการจะวางยาพิษพวกเขาให้ตาย เพื่อที่จะลดโทษของเจ้าให้เบาลง ใช่หรือไม่?” โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่เอ่ยถามออกมา
จื่ออันมีท่าทีเย็นชา “โหรวเหย๋า ข้าอยู่กับเจ้ามาแล้วกี่วัน เจ้าเคยเห็นข้าไม่พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อรักษาคนเมื่อใดกัน? ข้าวางยาพิษพวกเขาให้ตาย แล้วจะสามารถลดโทษของข้าได้อย่างนั้นหรือ? ไม่ว่าท้ายที่สุดแล้วจะมีคนล้มตายไปเท่าไหร่ ขอเพียงแค่ข้าไม่อาจรักษาโรคนี้ได้ ข้าก็ไม่อาจที่จะรักษาหัวเอาไว้ได้ แล้วข้าจำเป็นต้องทำเช่นนี้อย่างนั้นหรือ?”
แม่ทัพหลี่นึกถึงบุญคุณที่เมื่อครู่นี้นางได้ช่วยชีวิตเอาไว้ หากว่าไม่ใช่นางที่ดึงหลี่เอ้อร์ออกไป เขาคงจะถูกกัดไปนานแล้ว
“เสี้ยนจู่ ครั้งนี้ข้าเชื่อนาง” แม่ทัพหลี่เอ่ยออกมา
โหรวเหย๋ามองไปยังแม่ทัพหลี่ด้วยความไม่เชื่อ “เจ้าเชื่อนาง? นางต้องการจะใช้สารหนูเชียวนะ พวกเราจะมองดูนางวางยาพิษคนเหล่านั้นตายไปหรือ”
“ข้าไม่วางยาพิษ แล้วพวกเขาจะไม่ตายไปอย่างนั้นหรือ?” จื่ออันหันหลังก่อนจะจากไป หากว่ามีเพียงแค่โหรวเหย๋าที่ขัดขวาง นางไม่สนใจ ขอเพียงแค่แม่ทัพหลี่สนับสนุนก็เพียงพอแล้ว เพราะว่าที่แห่งนี้ เขาเป็นคนดูแลรับผิดชอบ หากว่าเขาเห็นด้วยแล้ว ก็จะไม่มีทางที่จะออกคำสั่งให้คนมาขัดขวาง
นางกลับไปยังโถงบรรพบุรุษ ปรับยาต่อไปตามขนาดร่างกายของทั้งสี่คน จากนั้นก็ป้อนเข้าไปด้วยตนเอง
หลังจากที่ทำความสะอาดบาดแผลแล้ว นางใช้มีดเล่มบางขูดลงไปเบา ๆ บนบาดแผล แล้วบีบเอาเลือดออกมา ก่อนหน้านั้นท่านหมอเองก็ทำเช่นนี้มาแล้ว ทว่าจื่ออันทำซ้ำเข้าอีกครั้งหนึ่ง พยายามอย่างที่สุด ที่จะนำเอาเลือดที่อาจจะติดเชื้อเข้าไปบีบออกมาจากร่างกายให้หมด
จื่นอันที่ยืนกรานจะทำตามความตั้งใจของตน นั่นทำให้โหรวเหย๋าผิดหวังเป็นอย่างมาก
อย่างไรก็ตาม ในเมื่อแม่ทัพหลี่เองก็เห็นด้วย นางเองก็ไม่มีวิธีอื่นใดอีก
หลังจากที่จื่ออันทำทุกอย่างจนสำเร็จแล้วนั้น นางจึงเอ่ยออกไปกับจื่ออันอย่างเย็นชาว่า “เจ้าช่างเป็นผู้ที่มีใจอำมหิต ไม่ควรที่จะเข้ามาที่นี่ วันพรุ่งข้าจะไปหาญาติผู้พี่ ให้เขาไล่เจ้าออกไปเสีย”
จื่ออันที่รู้สึกเหนื่อยเป็นอย่างมาก และก็ไม่คิดที่จะต่อปากต่อคำกับนางอีก จึงหมุนกายแล้วก็เดินจากไป
โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่โกรธเสียจนต้องกลับไปยังโถงบรรพบุรุษ นางเคยเรียนวิชาแพทย์มาก่อน และรู้ว่าการใช้สารหนูในตอนนี้นั้นมีน้อยมาก อีกทั้งโดยทั่วไปแล้วก็มักจะไม่มีการพกติดกาย เซี่ยจื่ออันที่พกยาพิษติดตัวเช่นนี้ จุดประสงค์ของนางนั้นเพื่ออะไรกัน?
นางผิดหวังมากจริง ๆ ก่อนหน้านี้ยังเคยชื่นชมนางด้วย
นางไม่ใช่ว่าจะไม่เชื่อเรื่องการใช้สารหนูเป็นยา แต่ว่าโรคระบาดเช่นนี้ใช้สารหนูแล้วมีประโยชน์อันใดกัน? อีกอย่าง ขนาดที่นางใช้มันมากจนเกินไป และก็ไม่ได้มีการผสมเข้ากับยาชนิดอื่น ให้เพียงแค่สารหนูอย่างเดียวเท่านั้น
นางมองไปยังคนที่โดนกัดด้วยความเศร้าเสียใจ พิษจะแพร่ออกไปจนพวกเขาตายไป
แต่ว่ารอจนถึงฟ้าสว่างของวันพรุ่งนี้ ทั้งสี่คนนี้ก็ไม่ได้มีอาการของพิษแพร่กระจายจนตายไป เพียงแต่อยู่ในอาการสลบไสล บางคนก็มีอาการจากการใช้สารหนูเข้าไปปรากฏออกมา แต่ก็ไม่ได้นับว่ามีอาการหนัก
จื่ออันคืนนี้ก็ไม่ได้นอนหลับ เอาแต่นั่งอยู่ด้านนอกตลอดเวลา
คืนวันนี้เป็นความผิดพลาดอย่างหนึ่ง นางควรยืนหยัดในความคิดเห็นของนาง ไม่ยอมให้หลูซื่อเข้าไป
นางเป็นหมอ และเป็นแพทย์ทหารมาหลายปี รู้ว่าเมื่อไหร่ที่มีการจัดตั้งเขตโรคระบาด ก็จำต้องมีการขีดเส้นบรรทัดล่างเอาไว้ และเส้นบรรทัดล่างนี้จะต้องอยู่เหนือกว่าใจที่อ่อนแอ
ครุ่นคิดทบทวนอยู่เพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น เมื่อคิดทบทวนจนเสร็จแล้ว นางก็เริ่มที่จะหยิบสมุดบันทึกออกมาจากกล่องยา
หลังจากที่บันทึกเรื่องราวในคืนนี้ไปจนเสร็จแล้ว ก็นำปริมาณของสารหนูเขียนลงไป
ในตอนที่ฟ้าสว่างนั้น โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่ก็ออกมานั่งข้างกายของนาง แล้วเอ่ยเสียงเบา “ขอโทษด้วยที่ข้าสงสัยเจ้า”
จื่ออันถือสมุดบันทึกเอาไว้ เอ่ยออกมาน้ำเสียงเรียบเฉย โดยที่ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา “ไม่เป็นอันใด”
โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่เอ่ยถามออกมา “เจ้าใช้ปริมาณที่มากถึงเพียงนี้ ไม่ได้รู้สึกกังวลเลยแม้แต่น้อยจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?”
จื่ออันนำสมุบันทึกส่งให้กับนาง “ก่อนที่ข้าจะมายังพื้นที่ภัยพิบัติ ก็เริ่มลงมือรักษาผู้ป่วยโรคผีดิบแล้ว ข้าไม่ได้ใช้สารหนูไปโดยที่ไม่มีเหตุผล มีคนหนึ่งที่เคยถูกกัดเข้าไป ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่มีอาการใดออกมา คนผู้นี้คือ หนี่หรง”
“หนี่หรง?” โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่ตกตะลึงขึ้นมา “เขาถูกกัดมาก่อน แต่ไม่มีอาการ?”
