ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 529
ซูชิงได้ออกคำสั่งให้คนออกไปค้นหา จึงพบว่าเซียวท่าเองก็ไม่รู้ว่าไปที่ใด
เมื่อสอบถามไปยังเด็กรับใช้ของเซียวท่า เขาก็บอกว่าก่อนที่เซียวท่าจะหายตัวไปนั้น เซี่ยจื่ออันก็มาหาเขา
ซูชิงรู้สึกว่าเรื่องราวเริ่มที่จะซับซ้อนขึ้น นี่ไม่ได้หมายความว่าเซี่ยจื่ออันและเซียวท่าหายไปพร้อมกันหรอกหรือ?
อาจจะเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้น หรือไม่ก็ทั้งสองอาจจะไม่รู้ว่าไปที่ใด
ทว่ามีความเป็นไปได้อย่างนั้นหรือ?
และเพื่อไม่ให้มู่หรงเจี๋ยตื่นตระหนก ซูชิงจึงได้สั่งคนให้ไปค้นหาภายในเมืองหลวงรอบหนึ่ง อีกทั้งยังให้คนไปตามหานอกเมืองอีกด้วย แม้แต่เรือนเล็กตามชานเมืองก็ยังไป แต่ทว่าก็ไม่พบเซี่ยจื่ออันและเซียวท่า
ทางเลือกสุดท้าย ซูชิงคงต้องไปหาเฉินหลิวหลิ่ว เฉินหลิวหลิ่วเองก็บอกว่าไม่ได้พบกับจื่ออัน
จากนั้นก็ไปหาจ้วงจ้วง ช่วงระยะนี้จ้วงจ้วงใช้ชีวิตอยู่อย่างสันโดษ ปิดประตูไม่พบแขก จื่ออันเองก็เคยมาหา
เมื่อได้ยินซูชิงบอกว่า จื่ออันและเซียวท่าหายไป นางจึงเป็นกังวลขึ้นมา “ตามหาทั่วแล้วหรือ?”
“หาทั่วแล้ว วันนี้ตามหากันทั้งวันแล้ว แต่ก็ไม่พบทั้งสองคน”
จ้วงจ้วงขมวดคิ้วขึ้นมา “หากว่านางไม่ได้อยู่ในพื้นที่ภัยพิบัติ แล้วจะไปอยู่ที่ใดกัน? นางได้รับคำสั่งทหารมา ยังมีอีก มิใช่ว่าองค์รัชทายาทไปเยี่ยมพื้นที่ภัยพิบัติมามิใช่หรือ? เขาพบจื่ออันแล้วหรือไม่?”
“ไม่พบ โหรวเหย๋าบอกว่าในตอนที่องค์รัชทายาทมานั้น จื่ออันเพิ่งจะออกไปพอดี” ซูชิงเอ่ย
จ้วงจ้วงลุกขึ้นยืน ท่าทีดูเคร่งขรึม “เช่นนี้ก็แย่แล้ว นี่เป็นเรื่องเมื่อสองสามวันก่อนหน้านั้นแล้วกระมัง? ทางด้านราชครูเหลียงยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดอีกหรือ?”
“เป็นเรื่องสองสามวันก่อนหน้านั้น ทางด้านของราชครูเหลียงเองก็ไม่ได้เอ่ยอันใดออกมา และก็ไม่ได้ส่งคนเข้าไปอีก”
“เช่นนั้นก็เป็นเพราะว่าเขามีคนอยู่ในพื้นที่ภัยพิบัติ ทุกคำพูดและความเคลื่อนไหวของจื่ออันล้วนแต่แจ้งเขาไปจนหมดแน่ ซูชิง จื่ออันหายตัวไปตอนนี้ ไม่ใช่เรื่องดีแน่ จะต้องถูกพวกเขาสร้างเรื่องเข้าให้แล้ว”
ซูชิงพยักหน้า ถอนหายใจออกมา “ข้ารู้ เรื่องนี้ท่านอ๋องยังไม่รู้”
“เจ้ารีบไปบอกท่านอ๋องเสีย ข้าจะไปยังพื้นที่ภัยพิบัติ” จ้วงจ้วงสั่งคนให้เตรียมรถม้าในทันที
“ท่านไปยังพื้นที่ภัยพิบัติก็ไม่มีประโยชน์ ไม่สู้เข้าวังไปพบหวงไท่โฮ่วเสีย ให้นางได้เตรียมใจเอาไว้ก่อน และก็ช่วยพูดให้พวกเขาสองสามประโยค” ซูชิงเอ่ย
จ้วงจ้วงส่ายศีรษะ “ไม่ ตอนนี้เข้าวังไปเอ่ยอะไรก็ไม่มีประโยชน์ จื่ออันได้รับคำสั่งทหารมา หากว่านับวันเวลาแล้ว ยังมีอีกห้าหกวันก็จะครบกำหนดแล้ว หวงไท่โฮ่วรอฟังข่าวอย่างร้อนรนมาโดยตลอด หากว่าเข้าไปบอกนางตอนนี้ว่าจื่ออันหายตัวไป นางจะต้องคิดว่าจื่ออันหนีไปแล้ว ราชครูเหลียงก็จะทำให้เรื่องราวมันใหญ่โตขึ้น แล้วส่งคนเข้ามาตรวจสอบยังพื้นที่ภัยพิบัติ ข้าอยู่ทางนั้น ยังพอจะขัดขวางได้บ้าง”
ซูชิงคิดไปคิดมาก็มีเหตุผลเช่นกัน หากว่าราชครูเหลียงนำเรื่องที่จื่ออันหลบหนีไปมาก่อเรื่อง จะต้องหาคนกลางเข้าไปยังพื้นที่ภัยพิบัติ เพื่อให้คนมองเห็นด้วยตาของตนเองว่าเซี่ยจื่ออันไม่ได้อยู่ในพื้นที่ภัยพิบัติ ก่อนที่จะประกาศออกมา ในตอนที่ว่าราชการเช้ากัน
“ก็ดี ข้าไปหาท่านอ๋องก่อน และไม่รู้ว่าเซียวท่าจะอยู่ด้วยกันกันจื่ออันหรือไม่”
เมื่อซูชิงเอ่ยออกมาจบแล้ว ก็หมุนกายแล้วจากไป
จ้วงจ้วงกลับห้องไปเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า หงฮัวเอ่ยออกมาเบา ๆ “องค์หญิง ช่วงนี้ท่านจะไม่ออกไปไม่ใช่หรือเพคะ?”
จ้วงจ้วงเอ่ยออกมาเรียบเฉย “จะไม่ออกไป ไม่ออกไป ไม่ใช่ว่าจะออกไปไม่ได้”
อีกทั้งก็ไม่แน่ว่าจะได้พบเขาเข้า
พบเขาแล้วจะอย่างไร? ล้วนแต่ผ่านมาแล้ว!
สามปีแล้ว สามปีที่ไม่ได้พบกับเขา แต่เมื่อนับแล้วก็ดูจะมากกว่าสามปี สามปีก่อนที่เขากลับมา นางเองก็ไม่ได้พบเขาเลย เพียงแต่ว่าในตอนที่เขาออกจากเมืองหลวงไปนั้น นางยืนอยู่บนประตูเมือง มองเขาขี่ม้าจากไป
จนเห็นเพียงแค่เบื้องหลัง เงาเบื้องหลัง ที่ไม่อาจทำให้วันเวลาอันเหน็บหนาวสามปีนั้นอบอุ่นขึ้นมาได้
