ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 531

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 531

หลังจากที่มู่หรงเจี๋ยกลับจวนไปแล้ว ก็เห็นซูชิงหมุนวนไปมาอยู่ในห้องโถง ราวกับมดบนหม้อไฟร้อน

เมื่อเห็นว่าเขาเข้ามา ก็รีบก้าวมายังเบื้องหน้า เอ่ยเสียงต่ำ “ไม่เพียงแค่จื่ออันที่หายไป เซียวท่าเองก็หายไปด้วย

เด็กรับใช้ของเซียวท่าบอกมาว่า ก่อนที่เขาจะหายไป จื่ออันไปหาเขามาก่อน”

มู่หรงเจี๋ยเอ่ยถาม “เจ้าจะบอกว่าพวกเขาหายไปพร้อมกัน?”

“ข้าเดาว่าเป็นเช่นนี้” ซูชิงเอ่ยออกมาอย่างเป็นกังวล

“ข้าได้สั่งให้คนไปตามหาทั่วทั้งเมืองหลวงแล้ว ก็ไม่มีเบาะแสของทั้งสองคน และก็หานอกเมืองแล้วรอบหนึ่ง ตอนนี้องค์หญิงใหญ่ก็ได้ไปยังพื้นที่ภัยพิบัติแล้ว นางคาดเดาว่าราชครูเหลียงคงจะหาคนไปตรวจสอบยังพื้นที่ภัยพิบัติ ดังนั้นนางจึงไปรับมืออยู่ที่นั่นก่อน”

มู่หรงเจี๋ยอดไม่ได้ที่จะเป็นกังวลขึ้นมา “พวกเขาจะไปที่ไหนกัน? ถามทางด้านของเรือนเล็กแล้วหรือยัง? พวกเขาว่าอย่างไร?”

“ถามหนี่หรงและตาวเหล่าต้าไปแล้ว บอกว่าเซี่ยจื่ออันกลับไปแล้วรอบหนึ่ง เพียงฝังเข็มให้หวางหยูเท่านั้น จากนั้นก็จากไป ในตอนนั้นทุกคนต่างคิดว่านางจะกลับไปยังพื้นที่ภัยพิบัติ ไม่ได้เอ่ยถามอันใดออกมา จนถึงตอนนี้ก็สองวันเต็มแล้ว เกรงว่าจะมีคนคาดเดากันว่านางจะหลบหนีไป เพราะว่านางได้รับคำสั่งทางทหารมา ระยะห่างจากเวลานัดก่อนหน้านั้นมีครึ่งเดือน ยังเหลืออยู่แค่หกวัน”

มู่หรงเจี๋ยรู้ว่าจื่ออันไม่มีทางที่จะจากไปโดยที่ไม่มีเหตุผล นางยิ่งไม่มีทางหลบหนี

จากที่เขาคาดคิดกับนางแล้วนั้น คำสั่งทหารนั้นไม่ได้มีข้อจำกัดใดกับนาง และต่อให้จะมีการสอบสวนโทษต่อหน้าพระพักตร์แล้ว นางก็ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัว

แต่ว่านางไปที่ใดกัน? อีกทั้งนางยังจากไปหลังจากที่ไปหาเซียวท่า หรือจะให้เซียวท่าไปหาสูตรยากับนาง?

นางจะต้องมีเบาะแสแล้ว?

แต่ทำไมถึงไม่มาบอกกับเขาก่อน?

มู่หรงเจี๋ยไม่ได้ครุ่นคิดอีกต่อไป เขาลงมือออกคำสั่งให้คนไปจัดเตรียมม้า และให้ซูชิงไปรวบรวมทหารองค์รักษ์ออกไปตามหาจื่ออัน

ทว่าก่อนที่จะออกไปนั้น อาฝูก็เข้ามา “ท่านอ๋อง กุ้ยไท่เฟยรับสั่งให้ท่านเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

ตั้งแต่ที่ป้าซือจูตายลงไปนั้น ทั้งสองคนก็ไม่ได้พบหน้ากันอีก มู่หรงเจี๋ยไม่ได้ไปทำความเคารพนางอีก นางเองก็ไม่ให้คนมาเรียกมู่หรงเจี๋ย และถึงแม้ว่าสองแม่ลูกจะอาศัยร่วมชายคาเดียวกัน แต่ก็ทำราวกับว่าอีกฝ่ายไม่มีตัวตนอยู่

ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ นางต้องการจะพบเขา มู่หรงเจี๋ยอดไม่ได้ที่จะให้ความสนใจ

“บอกหรือไม่ว่ามีเรื่องอะไร?” เขาเอ่ยถามเสียงเย็น

“ไม่ได้บอกขอรับ กุ้ยไท่เฟยเพียงแต่บอกให้บ่าวมาเรียกท่านอ๋อง ไม่ได้เอ่ยออกมาว่าเรื่องอันใด” อาฝูเอ่ยออกมา

ซูชิงก้าวไปยังเบื้องหน้าแล้วเอ่ย “ท่านอ๋อง ไปสักครู่เถิด บางทีกุ้ยไท่เฟยอาจจะรู้ก็เป็นได้ว่าเซี่ยจื่ออันไปที่ใดกัน”

สายตาของมู่หรงเจี๋ยเปลี่ยนไปเป็นเย็นชาทันที เมื่อคิดถึงคราวที่แล้ว ที่นางลงมือกับจื่ออัน หรือคราวนี้ยังจะลงมือกับนางอีก

มู๋หรงเจี๋ยมาถึงยังเรือนชิงหนิง โคมไฟขาวงานศพของป้าซือจูยังไม่ได้ปลดลงมา ทั้งเรือนเต็มไปด้วยสีขาว นกกระเรียนกระดาษขนาดใหญ่ที่เคยสูงนั้น ยังคงแขวนอยู่บนยอดไม้ บนนกกระเรียนกระดาษนั้นเขียนคำอวยพรผู้ตายเอาไว้

ความรู้สึกเจ็บปวดที่คุ้นเคยก่อตัวขึ้นในหัวใจของเขา ดวงตาของเขาเกือบจะเต็มไปด้วยความโกรธเกลียด

หลังจากหยุดลงครู่หนึ่ง เขาก็เดินก้าวใหญ่เข้าไป ท่าทีกลับมาเป็นเช่นดั่งเดิม

กุ้ยไท่เฟยอยู่ในห้องนอน อาฝูนำเขาเข้ามาจนถึงด้านนอก เปิดม่านขึ้น ย่อกายลงเอ่ย “กุ้ยไท่เฟย ท่านอ๋องมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ด้านในมีน้ำเสียงเหนื่อยล้าลอยออกมา “เข้ามาเถิด”

อาฝูออกมาย่อกายแล้วเอ่ย “เชิญ ท่านอ๋อง”

มู่หรงเจี๋ยเปิดม่านลูกปัด ก่อนจะเดินเข้าไปช้า ๆ

นางเอนกายอยู่ครึ่งตัวบนเตียงนอน สีหน้าซีดขาว ผมที่ห้อยลงมาดูแข็งค้าง ใบหน้าที่ไม่ได้ลงแป้งนั้นดูชราอยู่มาก

เมื่อเห็นว่าเขาเข้ามา นางให้สาวใช้ประคองนางให้นั่งขึ้น จากนั้นก็ยกมือให้สาวใช้ถอยออกไป