ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 533
กุ้ยไท่เฟยโมโหเสียจนดวงตาดำมืด นางจับพนักเก้าอี้แล้วลุกขึ้นยืน กัดฟันเอ่ยออกมา “ดี ข้าไม่สนใจว่าเจ้ามีความรู้สึกอะไรกับจื่ออัน หรือว่าเพราะจะสร้างความลำบากให้ข้า เซี่ยจื่ออันถูกกำหนดเอาไว้แล้วว่าไม่อาจกลับมาได้”
อาฝูเดินเข้ามา แล้วก้าวเข้ามาก้าวหนึ่ง “กุ้ยไท่เฟย ตอนนี้จะทำอย่างไรดีพ่ะย่ะค่ะ?”
สายตาของกุ้ยไท่เฟยเกิดไอเย็นเยียบ “ส่งคนไปยังเกาะวิปลาศ ข้ารออีกหกวันไม่ได้แล้ว ข้าต้องการให้เซี่ยจื่ออันตายซะ”
กุ้ยไท่เฟยสูดลมหายใจเข้าลึก ค่อย ๆ นั่งลงอย่างช้า ๆ
การหายตัวไปของเซี่ยจื่ออัน ล้วนแต่อยู่ภายใต้การควบคุมของนาง ตั้งแต่ที่นางออกจากเมืองหลวง นำเซียวท่ามุ่งไปยังเกาะวิปลาศ นางก็สั่งคนให้คอยสะกดรอยตาม
นางไม่เชื่อว่าจื่ออันจะหาวิธีรักษาโรคผีดิบนี้ได้ แม้ว่านางจะต้องตาย ก็ต้องตายภายใต้น้ำมือของตนเอง ถึงจะระบายความโกรธแค้นในใจลงได้
อาฝูเอ่ยออกมาอย่างลังเล “แต่ว่า เมื่อฆ่าเซี่ยจื่ออันลง ท่านอ๋องจะลงมือกับอ๋องหนานหวายหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”
กุ้ยไท่เฟยยิ้มเย็นออกมา “เขาทำแน่ แต่ข้าเองก็จะทำให้เขาได้รู้ว่า เขาและน้องชายเกิดมามีชะตาเดียวกัน หากว่าน้องชายของเขาตายไป เขาก็มีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้”
อาฝูมีท่าทียินดีขึ้นมา “หรือว่าชะตาชีวิตเดียวกันจะสัมฤทธิ์ผลแล้ว?”
กุ้ยไท่เฟยไม่ได้ส่งเสียงออกมา นั่งลงเนิ่นนานถึงได้เอ่ยออกมา “ทำตามที่ข้าสั่ง ไปเถิด เซี่ยจื่ออันจะกลับมาก็ได้ แต่จะเป็นเพียงแค่ศีรษะนางเท่านั้นที่กลับมา”
อาฝูโค้งกายแล้วจากไป
มู่หรงเจี๋ยออกจากจวนอ๋องไป เอ่ยสั่งกับทหารองค์รักษ์ออกมา “จับตาดูคนของกุ้ยไท่เฟยเอาไว้”
“ขอรับ!” ทหารองค์รักษ์รับคำสั่งแล้วจากไป
มู่หรงเจี๋ยไม่ได้ใช้รถม้า นำคนไม่กี่คนขี่ม้าออกนอกเมืองไป เขาสงสัยว่าจื่ออันจะไปยังเกาะวิปลาส เพราะก่อนหน้านี้มีการเอ่ยถึงมาก่อน
ทว่าก่อนที่จะไปยังเกาะวิปลาส เขาต้องการจะพบกับคนคนหนึ่งก่อน เฉินไท่จวิน
ส่วนทางด้านของจ้วงจ้วง เมื่อมาถึงยังพื้นที่ภัยพิบัติก็ออกคำสั่งกับคนของพื้นที่ภัยพิบัติเอาไว้ หากว่ามีคนมาถามจึงจื่ออัน ให้บอกว่านางไปหาวัตถุดิบยา ส่วนเรื่องอื่น ล้วนแต่ห้ามเอ่ยออกมาแม้แต่คำเดียว
แม่ทัพหลี่และโหรวเหย๋าเสี้ยนจู่ล้วนแต่เชื่อมั่นในจื่ออัน ทว่ากับเรื่องที่นางออกไปนั้นก็ยังคงสงสัยอยู่
โหรวเหย๋าถามจ้วงจ้วงเป็นการส่วนตัว “ตกลงแล้วว่าจื่ออันไปที่ใดกัน?”
จ้วงจ้วงเอ่ยออกมาเสียงเบา “คาดว่าคงจะถูกคนจับตัวไป มีคนไม่ต้องการให้โรคระบาดนี้หายไป”
โหรวเหย๋าตกตะลึงไป “มีคนทำเช่นนี้ด้วย?”
“จิตใจคนยากจะหยั่งถึง” จ้วงจ้วงไม่ได้เอ่ยออกมามากนัก นางเองไม่ได้รู้สึกไว้วางใจโหรวเหย๋า
โหรวเหย๋าคิดว่าไม่น่าเชื่อ จึงเอ่ยเสียงเย็นออกมา “หากว่าคนที่ไม่ต้องการให้โรคระบาดหายไป มาดูว่าพื้นที่ภัยพิบัติตอนนี้ทำให้ราษฎรต้องลำบาก เขาจะแข็งใจไปได้หรือ?”
“โหรวเหย๋า เจ้าไร้เดียงสาจนเกินไป ราษฎรตายไปสักกี่คน สำหรับคนบางคนแล้ว ก็เหมือนกับมดที่ตายไป” จ้วงจ้วงถอนหายใจออกมาเบา ๆ
โหรวเหย๋ายืนอยู่ตรงประตู มองผู้ป่วยโรคผีดิบที่ถูกมัดเอาไว้อยู่บนเตียง รู้เพียงเท่านี้ก็กรุ่นโกรธยิ่งนัก
ตั้งแต่ที่นางเริ่มเรียนการแพทย์มา นางเอาชีวิตวางไว้อันดับหนึ่ง จะมีอะไรที่สำคัญไปกว่าการมีชีวิตอยู่? คนเราคิดหลากหลายวิธีเพื่อให้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้ นางพบเห็นผู้ป่วยที่เข้าขั้นหนัก อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา เพราะว่าในใจยังคงกอดความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อเอาไว้
นางคิดว่าคนเราควรที่จะคอยช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ไม่คิดเลยว่าในพื้นที่ภัยพิบัติที่กำลังเผชิญอยู่กับหายนะเช่นนี้ จะยังมีคนที่มีความคิดชั่วร้ายเช่นนั้นอยู่
ทางด้านของจ้วงจ้วงที่เพิ่งจะออกคำสั่งไป ก็พบว่าแม่ทัพหลี่เข้ามารายงาน “ราชครูเหลียงนำคนมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“มากี่คน?” จ้วงจ้วงเอ่ยถามออกมา
“มาสี่ห้าคน แม่ทัพใหญ่เซียวเซียวเองก็มาด้วย ยังมีท่านอ๋องหลี่”
ท่าทีของจ้วงจ้วงเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขามาแล้ว?
จ้วงจ้วงหมุนกายเข้าไป เอ่ยสั่งโหรวเหย๋าและแม่ทัพหลี่ “พวกเจ้าออกไปรับหน้ากันก่อน อย่าบอกว่าข้าอยู่ที่นี่”
นางเข้าไปยังเรือนด้านหลังของโถงบรรพบุรุษ ปิดประตูเอาไว้ ถึงแม้ว่าจะมองไม่เห็น แต่ก็ยังคงได้ยินเสียงและความเคลื่อนไหวจากด้านนอก
