ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 534
เช้าวันนี้ราชครูเหลียงได้ติดต่อกับเจ้าหน้าที่เอาไว้หลายคน บอกว่าจะไปยังพื้นที่ภัยพิบัติเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ และเยี่ยมผู้ป่วย
เขาเริ่มเชิญเซียวเซียวและอ๋องหลี่ ยังมีเจ้าหน้าที่อีกสองสามคน
เซียวเซียวเป็นเพราะว่าค่ายทหารปรากฏผู้ป่วยโรคผีดิบ ก็เกลียดโรคนี้มาโดยตลอด บวกกับราชครูเหลียงได้ขอให้หวงไท่โฮ่วออกคำสั่งให้เขามาตรวจสอบพื้นที่ภัยพิบัติ เพราะฉะนั้นวันนี้เขาจึงเข้ามาด้วยกัน
ส่วนอ๋องหลี่นั้น เขาถึงแม้ว่าดูเหมือนท่อนไม้ แต่ก็ยังคงกังวลกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก
“คารวะอ๋องหลี่ คารวะแม่ทัพใหญ่ คารวะราชครู……” แม่ทัพหลี่นำคนออกมาทำความเคารพ
ราชครูเหลียงส่งเสียงอืมออกมา เหลือบมองไปยังแม่ทัพหลี่ “พื้นที่ภัยพิบัติตอนนี้มีคนอยู่เท่าไหร่? จำนวนคนตายลดลงไปบ้างหรือไม่?”
แม่ทัพหลี่เอ่ยออกมา “เรียนท่านราชครู ตอนนี้จำนวนผู้ป่วยมีอยู่ห้าสิบหกคน ส่วนจำนวนคนตายนั้น ตั้งแต่ที่ท่านหมอเซี่ยเข้ามาแล้ว การตายก็เป็นศูนย์”
“อืม ดีมาก แล้วท่านหมอเซี่ยเล่า? ข้าจะไปขอบคุณนางแทนราษฎร” ราชครูเหลียงเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่ซาบซึ้งใจ
แม่ทัพหลี่เอ่ยออกมาอย่างเสียดาย “ราชครูมาได้ไม่ถูกจังหวะนัก ท่านหมอเซี่ยออกไปเก็บยาแล้ว”
“เก็บยา? ต้องการวัตถุดิบยาใดที่สำนักการแพทย์เมืองหลวงไม่มีอย่างนั้นหรือ? ทำไมต้องออกไปเก็บยาด้วยตนเอง?”
แม่ทัพหลี่เอ่ยออกมา “เรื่องนี้ตัวข้าก็ไม่แน่ชัดนัก ตัวข้านั้นไม่ใช่ท่านหมอ”
“ที่นี่ไม่ใช่ว่ามีหมออยู่หรือ? ไปถามออกมา” ราชครูเอ่ยออกมา
โหรวเหย๋าเดินเข้ามา “ใต้เท้าต้องการจะรู้อันใดกัน?”
ราชครูเหลียงเมื่อเห็นโหรวเหย๋าเข้าก็ตกตะลึงไป “เสี้ยนจู่มาทำอะไรที่นี่?”
โหรวเหย๋าถึงแม้ว่าจะไม่ฉลาดนัก แต่ก็มองออกว่าราชครูเหลียงจงใจที่จะพบกับจื่ออัน และแอบคาดเดากับตนเองว่า ที่จื่ออันหายไปจะต้องเกี่ยวข้องกับเขา
“ข้าเป็นหมอ มาที่นี่แน่นอนว่าย่อมต้องมารักษาผู้ป่วย”
ราชครูเหลียงยิ้มออกมาจาง ๆ “เสี้ยนจู่มีสถานะสูงส่ง อย่าอยู่ที่นี่เลย รีบกลับไปเสียเถิด”
“ต่อให้สูงส่งเช่นไร ก็คงเทียบกับราชครูไม่ได้” โหรยเหย๋าเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจนัก
เซียวเซียวและอ๋องหลี่นั้นไม่ได้ฟังราชครูเหลียงและโหรวเหย๋าพูดคุยกัน แต่เดินเข้าไปด้านในแทน
เซียวเซียวเคยพบกับผู้ป่วยโรคผีดิบในค่ายทหารมาก่อน ในตอนที่พวกเขาถูกควบคุมเอาไว้นั้น ก็ยังคงดูคลุ้มคลั่ง ที่เขาเคยพบมา มีเพียงแค่ผู้ป่วยที่คลุ้มคลั่ง
ทว่าที่นี่นั้น ไม่มีผู้ป่วยที่มีอาการคลุ้มคลั่งอยู่ พวกเขาเพียงแต่นอนอยู่บนเตียงเงียบ ๆ ดูเหมือนว่าจะมีสติอยู่ แต่สีหน้ามีอาการเจ็บปวด มองเห็นได้ว่าอดทนต่อความทุกข์ทรมานอยู่เป็นอย่างมาก
“ไม่ใช่ว่ากันว่าผู้ป่วยโรคผีดิบจะมีอาการคลุ้มคลั่งหรอกหรือ? ทำไมพวกเขาถึงได้ไม่มีอาการคลุ้มคลั่งกัน?” อ๋องหลี่เอ่ยถามออกมา
แม่ทัพหลี่เอ่ย “ก่อนหน้านี้มีอาการคลุ้มคลั่ง ภายหลังจากที่ท่านหมอเซี่ยมาแล้ว ก็ฝังเข็มให้กับพวกเขา อีกทั้งใช้ยา พวกเขาจึงได้สงบลง สามารถดื่มน้ำข้าวเข้าไปได้”
“เช่นนั้นก็ดี ตอนนี้ไม่คลุ้มคลั่งแล้วใช่หรือไม่?” เซียวเซียวเอ่ยถาม
“ก็ไม่เชิง ในระหว่างวันก็จะมีช่วงที่เกิดอาการคลุ้มคลั่ง เพียงแต่จำนวนครั้งนั้นน้อยกว่าก่อนหน้านั้นมาก ก่อนหน้านั้นวันหนึ่งจะต้องมีอาการคลุ้มคลั่งไปไปหกเจ็ดครั้ง มาตอนนี้เหลือเพียงแค่หนึ่งถึงสองครั้งเท่านั้น หากว่ามากหน่อยก็สองถึงสามครั้ง”
เมื่อราชครูเหลียงเองก็เดินเข้ามาเช่นกัน “การฝังเข็มยังมีผลด้วยอย่างนั้นหรือ? ช่างวิเศษจริง ๆ แต่น่าเสียดาย คราวที่แล้วในตอนที่องค์รัชทายาทมานั้น ก็ไม่ได้พบกับท่านหมอเซี่ย มาวันนี้ข้ามาเองก็ไม่ได้พบนาง”
อ๋องหลี่เมื่อได้ยินเข้า ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา “นางอยู่หรือไม่อยู่มีอะไรสำคัญกัน? อย่างน้อยนางสามารถลดอาการของผู้ป่วยได้ เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว”
เจ้าหน้าที่ที่เข้ามาพร้อมกับราชครูเหลียงเอ่ยถามแม่ทัพหลี่ออกไป “เช่นนั้นท่านหมอเซี่ยได้บอกเอาไว้หรือไม่ว่า จะสามารถศึกษาใบสั่งยาออกมารักษาพวกเขาได้?”
แม่ทัพหลี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “เรื่องนี้ ไม่ได้ยินนางเอ่ยออกมา”
“เช่นนั้นแล้วนางไปเก็บยาที่ใดกัน? ไม่เช่นนั้นก็สั่งคนให้ไปตามนางกลับมา” ราชครูเหลียงเอ่ยออกมา
มีท่านหมอของสำนักฮุ้ยหมินคนหนึ่งเข้ามาพอดี เมื่อได้ยินคำของราชครูเหลียง จึงได้ตอบออกไป “ท่านหมอเซี่ยออกจากพื้นที่ภัยพิบัติไปแล้ว หลายวันมานี้ไม่ได้พบกับนางเลย”
