ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 535
ราชครูเหลียงเรียกหมอผู้นี้เอาไว้ “เจ้าบอกว่าท่านหมอเซี่ยไม่ได้พบกับผู้คนมาหลายวันแล้ว หมายความว่าอย่างไร? นางมิใช่ว่าไปเก็บยาหรอกหรือ?”
ท่านหมอหัวเราะออกมา “เก็บยา? ที่นีต้องการยาใดก็มียานั้นอยู่ ทางด้านตระกูลหูเองก็เคยบอกเอาไว้ว่า ยาที่พื้นที่ภัยพิบัติต้องการทั้งหมดมีพวกเขาเป็นผู้รวบรวม ท่านหมอเซี่ยไม่มีความจำเป็นใดต้องออกไปเก็บยา ก่อนที่นางจะออกไป บอกว่าพื้นที่ภัยพิบัตินี้ไม่มีทางที่จะรักษาให้หายได้แล้ว จากนั้นก็จากไป”
ราชครูเหลียงดูตื่นตกใจ “อะไรนะ? นางบอกว่าไม่อาจรักษาให้หายได้จากนั้นก็จากไป? นางได้รับคำสั่งทหารมา เจ้าว่านางหนีไปแบบนี้หมายความว่าอย่างไร? หลบหนีไปแล้ว?”
แม่ทัพหลี่รีบทำให้ทุกอย่างกลับมาราบรื่น “นี่ไม่มีทางเป็นไปได้ ท่านหมอเซี่ยไม่เคยเอ่ยออกมาว่ารักษาไม่ได้ นางคิดค้นหาวิธีอยู่ตลอดเวลา”
อ๋องหลี่เอ่ยถามหมอคนนั้น “นางบอกกับเจ้าเองหรือว่ารักษาไม่ได้ จากนั้นก็จากไป?”
ท่านหมอโค้งกายลง “เรียนท่านอ๋อง ใช่พ่ะย่ะค่ะ”
อ๋องหลี่ขมวดคิ้วออกมา “นางไม่มีความรับผิดชอบเช่นนี้หรือ?”
เซียวเซียวเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ท่านอ๋อง หากว่านางต้องการจะหลบหนีแล้ว คงจะไม่โง่ที่จะป่าวประกาศออกไปจนทั่วหรอกกระมัง? หลบหนีคำสั่งทหารโทษถึงตาย”
อ๋องหลี่เอ่ยออกมา “ข้ารู้ว่านางไม่ใช่คนโง่ นางยังจะฉลาดอีกด้วย ทว่าไม่อยู่พื้นที่ภัยพิบัติมาหลายวัน ก็หมายถึงไม่รับผิดชอบ”
ทุกคนต่างก็รู้ดีว่า อ๋องหลี่นั้นสนใจงานไม่ได้สนใจคน เขายอมรับความตาย และเกลียดคนไม่มีความรับผิดชอบ
ราชครูเหลียงเมื่อได้ยินประโยคนี้เข้า ก็เอ่ยออกมากับแม่ทัพหลี่ “เจ้าบอกว่านางออกไปเก็บยา เช่นนั้นก็ต้องรู้ว่านางไปเก็บยาที่ใด? เจ้าไปตามนางกลับมา”
แม่ทัพหลี่เอ่ยออกมาอึกอัก “นี้ นี้ตัวข้าเองก็ไม่รู้ว่านางไปเก็บยาที่ใดกัน”
“ทำไมถึงไม่รู้? นางเป็นผู้ดูแลพื้นที่ภัยพิบัติ นางไปที่ใดก็จำต้องบอกกล่าวกับพวกเจ้ามิใช่หรือ?” ราชครูเหลียงเอ่ยออกมาเสียงดัง
โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่ก้าวออกมาแล้วเอ่ย “ราชครูจะตื่นเต้นเช่นนี้เพื่ออะไร? ท่านเองก็บอกว่าเซี่ยจื่ออันเป็นผู้ดูแลพื้นที่ภัยพิบัติ นางจะไปที่ใด ก็มีนางเป็นผู้ตัดสินใจ พวกเราคงไม่อาจไปไล่ถามได้”
“โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่ ท่านเดิมทีก็ไม่ควรอยู่ที่นี่ พื้นที่ภัยพิบัติมีหมออยู่แล้ว ท่านไม่ได้ถูกเลือกให้เข้ามา จะต้องออกไปในทันที” ราชครูเหลียงเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม
โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย “ประกาศขององค์จักรพรรดิ รับสมัครท่านหมอ ท่านหมอคนอื่น ๆ เข้ามาได้ แล้วทำไมข้าถึงได้เข้ามาไม่ได้? ผู้อื่นอยากได้ทองคำ แล้วข้าไม่อยากได้อย่างนั้นหรือ?”
ราชครูเหลียงเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม “ประกาศขององค์จักรพรรดิถูกถอดไปนานแล้ว อีกทั้งท่านเข้ามายังพื้นที่ภัยพิบัติตั้งนานแล้ว ก็ยังไม่อาจรักษาผู้ป่วยได้ พิสูจน์ได้แล้วว่าท่านเองก็ไม่ใช่คนที่องค์จักรพรรดิต้องการ อาศัยช่วงเช้านี้เก็บของ แล้วคืนนี้จะต้องออกไป”
โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่โมโหเสียจนสีหน้าซีดขาว “ข้าไม่ไป ผู้ป่วยที่นี้ล้วนแต่มีข้าคอยดูแลมาตลอด พวกเขายังไม่หาย ข้าก็จะไม่ไป”
“เช่นนั้นแล้วเสี้ยนจู่มีวิธีที่ทำให้พวกเขาหายอย่างนั้นหรือ?” ราชครูเหลียงเอ่ยถามบีบบังคับออกมา
โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่เบือนหน้าหนีไป “ข้าไม่สนใจ ผู้ใดจะมา ข้าก็ไม่ยอมไป ต่อให้ข้าจะไม่มีวิธีรักษาพวกเขาก็ตาม แต่ก็ยังช่วยพวกเขาลดความเจ็บปวดลงได้ เจ้าไม่ใช่ผู้ดูแลของที่นี่ เจ้าไม่มีอำนาจมาไล่ข้าออกไป”
ราชครูเหลียงเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ดี ท่านไปหาเซี่ยจื่ออันกลับมา ข้าจะบอกกับนาง”
โหรวเหย๋าเสี้ยนจู่กับแม่ทัพหลี่มองสบตากัน ล้วนแต่เริ่มกรุ่นโกรธขึ้นมาเล็กน้อย และก็ยังกังวลอยู่ ดูเหมือนว่าราชครูเหลียงจะมาหาเรื่องจริง ๆ
ตกลงแล้วจื่ออันไปที่ใดกัน? ไปถึงสองวันแล้วก็ยังไม่กลับมา หากว่าราชครูเหลียงกลับไปแล้วเอ่ยถึงเรื่องนี้ จะต้องบอกว่านางละทิ้งหน้าที่ หรือไม่ก็กล่าวหาว่านางหลบหนีไปแล้ว
ราชครูเหลียงมองไปยังอ๋องหลี่ “ท่านอ๋อง สถานการณ์ในตอนนี้ท่านเองก็เห็นแล้ว เซี่ยจื่ออันไม่อยู่ ปล่อยให้ท่านหมอเหล่านี้มาวุ่นวายที่นี่ คนของสำนักฮุ้ยหมินเองก็ไม่อาจเข้ามาช่วยเหลือได้ นี่ช่างเป็นการกลับอันดับความสำคัญ ขอท่านออกคำสั่ง ให้เสี้ยนจู่และคนอื่น ๆ ออกไปจากที่นี่ ให้คนของสำนักฮุ้ยหมินเข้ามาแทน”
ในขณะที่อ๋องหลี่กำลังจะเอ่ยออกมานั้น ประตูเรือนด้านหลังก็ถูกเปิดออก องค์หญิงใหญ่มู่หรงจ้วงจ้วงค่อย ๆ เดินเข้ามาอย่างช้า พร้อมกับสีหน้าเย้ยหยัน “ราชครูเพิ่งจะเข้ามาที่นี่เป็นครั้งแรก? หากไม่รู้ก็คงจะคิดว่าราชครูมาที่นี่ทุกวัน กระทั่งรู้ว่าเสี้ยนจู่อยู่ที่แห่งนี้หลายวันแล้ว รู้แม้แต่ท่านหมอของสำนักฮุ้ยหมินไม่อาจเข้าไปรักษาผู้ป่วยในโถงบรรพบุรุษได้”
