ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 537
มู่หรงจ้วงจ้วงมองไปยังเซียวเซียว แล้วขมวดคิ้วขึ้นมา เป็นหวงไท่โฮ่วที่ให้เขาเข้ามาตรวจสอบในพื้นที่ภัยพิบัติอย่างนั้นหรือ?
เซียวเซียวคนผู้นี้นางรู้จักดี เขาเป็นทหารที่เชื่อฟังในคำสั่งอย่างเคร่งครัด และเมื่อถูกกำหนดให้เป็นหน้าที่เขาแล้ว เขาจะต้องปฎิบัติจนถึงที่สุด
และแน่นอนว่า เซียวเซียวเอ่ยออกมาอย่างเคร่งขรึม “ทั้งหมดนี้ ตัวข้าจะรายงานหวงไท่โฮ่วไปตามความเป็นจริง”
ราชครูเหลียงพยักหน้าออกมา “มีท่านอ๋องเป็นพยาน มิใช่ข้าที่จะหาเรื่อง” เซียวเซียวไม่ได้ส่งเสียงใด ท่าทีดูเคร่งขรึมขึ้น
อ๋องหลี่มองไปยังใบหน้าของราชครูเหลียงที่เผยความในใจออกมา ในใจจึงไม่พึงพอใจนัก ดูเหมือนว่าวันนี้คงจะถูกผู้อื่นหลอกใช้เข้าอีกครั้งแล้ว แล้วก็อีกครั้ง!
…ข้าช่างเป็นนายท่านสามที่บาดเจ็บจากการถูกหลอกใช้มาแล้วเป็นหมื่นๆ ครั้ง…
เกาะวิปลาส
และตามที่มู่หรงเจี๋ยคาดการณ์เอาไว้ จื่ออันและเซียวท่าไปยังเกาะวิปลาส
เกาะวิปลาสที่อยู่ด้านนอกเกาะจี้ชุน ไปยังจี้ชุนนั้นใช้เวลาประมาณหนึ่งวัน จากนั้นก็ข้ามทะเลไป อย่างน้อยก็ใช้เวลาไปหนึ่งวันครึ่ง
จื่ออันขอให้เซียวท่าเดินทางไปด้วยกัน เดิมนั้นเซียวท่าไม่เห็นด้วย ทว่าจื่ออันให้เขาดูของสิ่งหนึ่ง แล้วเอ่ยบางอย่างออกมา เขาจึงได้ติดตามไปด้วยกัน
จื่ออันให้เขามองดูรอยฟันบนข้อมือ นางเอ่ยออกมาว่า “หวางหยูกัดเข้าให้”
เกาะวิปลาสที่มีคนคอยคุ้มครองอยู่ โดยทั่วไปแล้วทหารที่ทำความผิดจะถูกนำมายังเกาะวิปลาส เพื่อคอยคุ้มกัน พวกเขาไม่อาจกลับไปได้ ทำได้เพียงแค่คอยคุ้มกันกลุ่มคนวิปลาสเหล่านี้อย่างไม่รู้วันรู้เดือน นานเข้า พวกเขาเองก็จะกลายเป็นคนรุนแรง
พวกเขาไม่ได้ขึ้นจากฝั่งทางด้านหน้า แต่อ้อมไปยังด้านหลังภูเขา
“ข้าคิดว่าเจ้าคงบ้าไปแล้ว ถึงกลับกล้าปล่อยให้หวางหยูกัดเข้า หากว่าอาการเจ้ากำเริบ ข้าจะไม่สนใจเจ้าแน่ จะต้องฆ่าเจ้าก่อนเป็นอันดับแรก” ประโยคนี้ เซียวท่าเอ่ยออกมาตลอดทาง
จื่ออันฟังมามากจนรู้สึกรำคาญเข้าให้ หลังจากที่ขึ้นฝั่งแล้ว นางนั่งลงบนเกาะ ดื่มน้ำจืดพร้อมกินสารหนูเข้าไป มองบาดแผลบนข้อมือของตน ตอนนี้เป็นวันที่สองแล้ว บาดแผลไม่ได้บวมแดงเหมือนกับวันแรก
“เจ้านี่น่ารำคาญหรือไม่? ข้าบอกแล้วว่าสารหนูสามารถใช้รักษาบาดแผลที่เพิ่งถูกกัดลงไปได้” ประโยคนี้ของจื่ออันเอง ก็เอ่ยออกมาตลอดทางเช่นกัน
“เช่นนั้นเจ้าก็ใช้สารหนูรักษาคนเหล่านั้นก็ได้แล้ว” เซียวท่าเอ่ยออกมาด้วยความโกรธ
“ข้าเองก็เคยบอกแล้ว สารหนูมีประโยชน์เฉพาะผู้ป่วยที่เพิ่งถูกกัดเท่านั้น ตอนนี้ข้าเองก็ยังไม่มั่นใจว่าสุดท้ายแล้วถูกกัดนานไป สารหนูก็อาจจะไม่เกิดประโยชน์ หากว่าเกินครึ่งชั่วยามไปแล้วใช้ไม่ได้ผลขึ้นมา เจ้าคิดว่าเมื่ออาการแพร่ระบาดเข้า พวกเราจะสามารถรับประกันได้หรือไม่ว่า ทุกคนที่ถูกกัดในครึ่งชั่วยามหลังจะได้รับยาในทันที? อีกทั้งสารหนูไม่อาจใช้ตามใจชอบ หากว่าสิ่งของที่มีพิษอยู่เหนือการควบคุมแล้ว ก็จะเกิดปัญหาใหญ่ขึ้นได้”
“เช่นนั้นแล้วเจ้าคิดว่าเกาะวิปลาสนี้จะมียารักษาหรือไม่?”
จื่ออันเอ่ย “โรคระบาดกระจายออกมาจากเกาะวิปลาส โรคเหล่านี้จะมีที่มาเช่นเดียวกับพิษที่ได้ ขอเพียงแค่มีพืชมีพิษอยู่ ใกล้ ๆ กันจะต้องมียารักษา ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าสารหนูสามารถใช้บรรเทาอาการได้ และก็รู้ว่าผู้ที่เพิ่งจะถูกกัดสามารถใช้สารหนูรักษาพิษได้ ก็ถือว่ามีคำอธิบายที่ดีให้กับราชสำนักได้แล้ว ทว่าพวกเราต้องเปลี่ยนความพ่ายแพ้นี้ให้กลายเป็นชัยชนะที่สมบูรณ์ ถอนรากถอนโคนนี้ขึ้นมา จึงจำต้องมายังที่แห่งนี้ มาตามหายากันก่อน จากนั้นก็ตามหาผู้ป่วยโรคผีดิบให้นำไปหาผู้ที่คอยบงการอยู่ด้านหลังฉาก”
เซียวท่าเอ่ยออกมาอย่างหดหู่ “ทว่าเจ้าไม่พบผู้อื่นมาหลายวันแล้ว จะต้องมีคนบอกว่าเจ้าหลบหนีไปแล้ว”
“บอกไปแล้วจะอย่างไร? พวกเขาตอนนี้ก็ตามหาข้าไม่เจอ อีกทั้งในตอนนี้ ข้าเป็นผู้กระทำความผิด แต่ถ้าหากข้ากลับไปพร้อมกับยาแล้ว ข้าก็จะกลายเป็นผู้มีความชอบอันใหญ่หลวงแล้ว” จื่ออันไม่ได้ใส่ใจแม้แต่น้อย
“เจ้า แม้แต่ท่านอ๋องก็ไม่ได้บอกกล่าว เช่นนี้ก็ไม่ถูกแล้ว” เซียวท่าพยายามหาเหตุผลเพื่อว่ากล่าวนาง
จื่ออันลุกขึ้นยืนเดินไปเบื้องหน้า “ข้าไม่ใช่ว่าไม่คิดจะบอกเขา แต่ว่าหลังจากที่ข้าไปหาเจ้า ก็พบว่าคนหายไปแล้ว พวกเราจำต้องรีบเดินทางเพื่อจัดการกับคนเหล่านั้น”
“ฝีปากกล้ายิ่งนัก เอ่ยอะไรออกไปล้วนแต่เป็นเจ้าที่ถูกต้อง” เซียวท่าเดินไปเบื้องหน้าอย่างไม่สบอารมณ์
จวนตระกูลเฉิน
“หม่อมฉันคิดว่า ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องไปยังเกาะวิปลาสด้วยตนเอง ส่งคนไปก็พอแล้ว” เฉินไท่จวินสูบบุหรี่ลงไป ท่าทางว่างเปล่าและใจเย็น
“ดูเหมือนว่า ไท่จวินจะแน่ใจว่านางไปยังเกาะวิปลาส”
เฉินไท่จวินพ่นเอาควันบุหรี่ออกมา ยิ้มแล้วโบกมืออกมา “ไม่ หม่อมฉันไม่ได้แน่ใจ หม่อมฉันเพียงแต่คาดเดาออกไป”
