ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 541
มหาเสนาบดีเซี่ยเมื่อได้ยินเข้าก็ตื่นตระหนกขึ้นมา และก็ไม่อาจที่จะสงสัยในตัวของราชครูเหลียงได้มากนัก จึงรีบร้อนออกจากวังกลับจวนไป
ฮูหยินผู้เฒ่าคือที่ปรึกษาแผนการรบหลังฉากของเขา เมื่อได้ยินบุตรชายกลับมารายงาน นางเองก็รู้สึกได้ว่าเรื่องมันร้ายแรงมากเกินไปแล้ว
“ที่ราชครูวิเคราะห์ออกมานั้นก็ถูกต้อง เซี่ยจื่ออันจะต้องออกไปหาสูตรยาอย่างแน่นอน ไท่โฮ่วให้เวลาเจ้าสองวัน สองวันนี้ต่อให้จะต้องขึ้นสวรรค์หรือลงนรก เจ้าก็ต้องตามหานางกลับมา”
“แต่จะไปตามหาจากที่ใดกัน?” มหาเสนาบดีเซี่ยคิดจนหัวหงอกแล้ว
ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยออกมา “ลองไปสอบถามจากหยวนซื่อ บางทีนางอาจจะรู้ว่าเซี่ยจื่ออันอยู่ที่ใดกัน หากว่าถึงคราวจำเป็น ก็ให้ใช้กลวิธีไปสักเล็กน้อย”
“แต่ว่าในเรือนของนาง นั้นมีคนที่หวงโฮ่วส่งมา”
“เพียงแค่ทหารองค์รักษ์คนเดียวเท่านั้น ชื่อว่าพานตาน ให้เงินแล้วก็ไล่ไปซะ อย่างไรเสีย คนที่เขาต้องจับตาดูคือเซี่ยจื่ออัน ไม่ใช่หยวนซื่อ ไม่ว่าหยวนซื่อจะเป็นเช่นไร เขาก็ไม่นับว่าทำผิดในหน้าที่”
“ในตอนนี้ก็คงจะมีเพียงแค่วิธีการนี้เท่านั้นแล้ว” มหาเสนาบดีเซี่ยพยักหน้า แล้วเอ่ยออกมา
ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยสำทับออกไป “อีกสองวัน งานสมรสของเจ้าและคุณหนูใหญ่ตระกูลหลินก็จะถึงกำหนดแล้ว อย่าได้ไปพบกับซีเหมินเสี่ยวเย่ว์อีก เลี่ยงไม่ให้ทางนั้นเกิดความแคลงใจขึ้นมา”
“ทราบแล้วขอรับ หลายวันมานี้ลูกไม่ได้ไปพบนางเลย” แน่นอนว่า มหาเสนาบดีเซี่ยย่อมไม่อยากพบกับซีเหมินเสี่ยวเยว่เป็นแน่ เขาขยะแขยงคนผู้นี้เข้าแล้วจริง ๆ
อีกทั้ง จิ้นกั๋วกงยังไม่มีค่าอะไรให้ใช้ได้อีกแล้ว
“ยังมี ทางด้านของเฉินหลิงหลง เจ้าคิดจะจัดการอย่างไร หรือจะให้นางยังอยู่ในเรือนจรัส เมื่อเซี่ยจื่ออันตายลงไปแล้ว ทางด้านของหยวนซื่อก็ไม่จำเป็นต้องสนใจนางแล้ว ฮวงจุ้ยของพวกเราถูกทำลายลงไป เป็นข้อห้ามครั้งใหญ่ วันนี้ข้าได้สั่งให้ช่างฝีมือเข้าไปตรวจดูสถานการณ์แล้ว เพื่อเตรียมที่จะสร้างขึ้นมาใหม่อีกครั้ง อีกประเดี๋ยวเจ้าไปหาหยวนซื่อ จากนั้นก็แจ้งเรื่องนี้ออกไป หากว่านางไม่ยอมที่จะประนีประนอม จงใจที่จะขัดขวางแล้ว ก็ลองทำให้นางลิ้มรสความลำบากขึ้นมาบ้าง”
มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยขึ้นมาอย่างมีอารมณ์ “หากว่าไม่มีท่านแม่แล้ว ลูกก็คงไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดี?”
เขาเอ่ยออกมาเช่นนี้ ในใจก็หวาดกลัวอย่างยิ่งเช่นกัน หลายปีมานี้ เพื่อตำแหน่งมหาเสนาบดี ที่มีอำนาจสูงสุดแล้ว ทุกคนต่างก็คิดกันว่าเขาสามารถรับหน้าที่อันใหญ่หลวงนี้ได้ แต่ว่ามีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่รู้ ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือใหญ่ เขามักจะกลับมารายงานมารดาเสมอ ให้มารดาเป็นคนตัดสินใจเขาถึงได้กล้าที่จะดำเนินการ
หากว่าผู้อื่นล่วงรู้เข้าว่า มหาเสนาบดีของราชสำนัก เป็นเพียงแค่ผู้ที่เกาะอยู่ขอบชายกระโปรงแล้ว ชื่อเสียงของเขาจะต้องเสียหากอย่างมากแน่
“เพราะฉะนั้น ตลอดระยะหลายปีมานี้ แม่ล้วนแต่คอยคิดแผนการให้เจ้ามาตลอด หวังเชื่อมสัมพันธ์ให้เจ้ามากขึ้น เพื่อหน้าที่ที่มั่นคงของเจ้า หากว่าหยวนฉุ่ยอวี่สามารถช่วยเจ้าได้เพียงครึ่ง แม่เองก็คงจะไม่เกลียดนางเช่นนี้ ดังนั้น อีกประเดี๋ยวเมื่อเจ้าไป ก็ไม่จำเป็นต้องนึกถึงความสัมพันธ์อันใด ไม่มีอะไรที่สำคัญไปกว่าความรุ่งโรจน์ของจวนมหาเสนาบดีของพวกเราอีกแล้ว ไม่มีอะไรที่สำคัญไปกว่าอนาคตของเจ้า”
“ลูกทราบแล้วขอรับ ลูกกับหยวนซื่อไม่ได้มีความรู้สึกอันใดต่อกัน” เขาเอ่ยออกมาด้วยท่าทีที่เย็นชา
เขาย่อกายลง ก่อนจะไปยังเซี่ยจื่อหย่วน
ตั้งแต่ที่จื่ออันจากไปแล้ว เซี่ยจื่อหย่วนก็สงบมาโดยตลอด
ถึงแม้ว่าจะถูกตัดขาดออกจากโลก ทว่าหยวนฉุ่ยอวี่ก็ยังคงใส่ใจต่อความเคลื่อนไหวของภายนอก คนฉลาดอย่างหยวนฉุ่ยอวี่ย่อมรู้ดีว่า เซี่ยจื่ออันไปที่ใดกัน
วันนี้ตั้งแต่เช้า แม่นมก็กลับมาเอ่ยว่า คนนอกล้วนแต่บอกว่าเซี่ยจื่ออันหลบหนีไปแล้วเมื่อหลายวันก่อน ล้วนแต่บอกว่านางนั้นเป็นเหมือนกับพระโพธิสัตว์ ทว่าตอนนี้กลับเปลี่ยนไปแล้ว ทุกคนต่างก็ก่นด่านาง แม้แต่เรื่องที่นางถูกยกเลิกงานแต่งในคราวก่อน ก็ยังถูกขุดออกมาเอ่ยถึง
หยวนฉุ่ยอวี่เมื่อฟังคำของแม่นมแล้ว ก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย “ไม่จำเป็นต้องใส่ใจ ปากมักจะยื่นยาวกันบนกายของผู้อื่น อยากจะเอ่ยถึงเรื่องไร ก็เอ่ยออกมา”
แม่นมหยางปฏิบัติตนได้ไม่สู้นาง และเมื่อนางได้ยินคำกล่าวไม่น่าฟังเหล่านั้นด้วยหูของตนเอง ในใจก็กรุ่นโกรธยากจะสงบลงได้ “เอ่ยออกมาเช่นนี้ก็เป็นเรื่องจริง สุดท้ายแล้วก็มักจะทำให้รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องเก็บมันมาใส่ใจ” หยวนฉุ่ยอวี่เอ่ยปลอบโยนออกมา
แม่นมหยางจึงได้เดินออกไป เมื่อเห็นว่าพานตานไม่ได้อยู่ในเรือน ก็นึกว่าเขากลับวังไปเพื่อถวายรายงานให้กับฮองเฮา และก็ไม่ได้สนใจมันมากนัก
นางรู้ว่าหยวนฉุ่ยอวี่ช่างบ่ายจะงีบหลับครู่หนึ่ง ก็คิดที่จะไปยังห้องครัวเพื่อเตรียมของหวาน ให้นางได้กินหลังจากที่ตื่นขึ้นมาแล้ว
