ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ – บทที่ 543

ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 543

เขาแตะลงไปยังกาน้ำบนโต๊ะ กาน้ำนั้นเป็นแม่นมหยางที่กลับมาเทใส่เข้ามาด้วย และยังคงร้อนอยู่มาก

เขาเผยยิ้มชั่วร้ายออกมา แล้วคว้าไปยังคอเสื้อของนาง ใช้ขาเตะลงไปบนน่องของนาง บีบบังคับให้นางคุกเข่าลงไป ขาอีกข้างหนึ่งเหยียบลงบนหลังมือของนาง จากนั้นก็ถือกาน้ำเอาไว้ ยกขึ้นสูงเหนือศีรษะของนาง น้ำเสียงเย็นชาราวกับอากาศหนาวจัดในเช้าของฤดูหนาว “โอกาสสุดท้ายแล้ว จะบอกหรือไม่บอก!”

หน้าผากของหยวนฉุ่ยยวี่มีเลือดไหลซึมออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่นางถูกลากไปชนกับเสาจนได้รับบาดเจ็บ เลือดอุ่นเหนียวหนืดไหลมาตามหางตา เข้าไปในปากพร้อมกับกิ่นคาวเลือด

“ไม่รู้!” หัวใจของนางเย็นชาราวกับเหล็ก ใบหน้ายังคงดื้นรั้นอยู่ดั่งเก่า

“ดี!” ใบหน้าของมหาเสนาบดีบิดเบี้ยว ยิ้มอย่างชั่วร้าย ค่อย ๆ เอียงมือออกไป น้ำร้อนในกาค่อย ๆ ไหลลงมา จากกานั้นไหลลงบนศีรษะมาช้า ๆ น้ำร้อนราดรดลงบน ความเจ็บปวดเช่นนี้ ยากที่จะจินตนาการออกมาได้

หยวนฉุ่ยยวี่เจ็บปวดเสียจนทั่วทั้งกายสั่นเทา แต่กลับกัดฟันเอาไว้แน่น แม้แต่เสียงร้องเจ็บปวดก็อดทนไม่ร้องออกมา

แม่นมหยางได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวดังมาจากด้านนอก ก็รีบร้อนเดินเข้ามา เมื่อพบกับสถานการณ์เข้า ก็ตกใจเสียจนเกือบจะสิ้นสติรีบกระโจนเข้ามา “นายท่าน ท่านกำลังจะทำอะไร? ท่านจะฆ่าเสี้ยนจู่อย่างนั้นหรือ?”

มหาเสนาบดีเซี่ยใช้เท้าเตะออกไป เตะไปยังส่วนท้องของแม่นมหยาง แม่นมหยางอดทนต่อความเจ็บปวดลุกขึ้นยืน ก็ถูกคนตรงประตูลากออกไป

แม่นมหยางใช้แรงดิ้นรน ร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจ “นายท่านได้โปรดทบทวนด้วย ท่านทุบตีเสี้ยนจู่ไปจนตาย ก็ไม่ได้มีข้อดีอะไรสำหรับท่าน”

น้ำเสียงของนางยิ่งไกลออกไป จนกระทั่งไม่ได้ยิน

หยวนฉุ่ยยวี่อดทนต่อความเจ็บปวดครั้งใหญ่ กัดฟันเอ่ยออกมา “นางเป็นคนข้างกายของฮองเฮา เจ้าทำร้ายนาง ฮองเฮาไม่มีทางที่จะปล่อยเจ้าไปแน่”

“ฮองเฮาไม่มีทางต้องการคนทรยศ หากนางรู้ว่าแม่นมหยางยอมจำนนต่อเซี่ยจื่ออันแล้ว ก็เก็บนางเอาไว้ไม่ได้” มหาเสนาบดียิ้มเย็นออกมา มองไปยังหนังศีรษะและหน้าผากที่แดงก่ำของนาง ร่างกายที่สั่นไหวอย่างอดทนไม่ร้องออกมา ความกรุ่นโกรธที่เพิ่มมากขึ้น “ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ข้าก็อยากจะรู้ว่าเจ้าจะปากแข็งไปได้สักเท่าไรกัน ดูเหมือนว่าคงจะแข็งมากพอ”

เขาโยนกาน้ำลงไปบนพื้น ลากหยวนฉุ่ยยวี่ที่แทบจะเป็นลมไปแล้วออกจากเรือนไป ภายในลานของเซี่ยจื่อหย่วนมีบ่อน้ำอยู่แห่งหนึ่ง เขาหยิบเชือกออกมา แล้วปลดถังออกไปแล้วมัดนางเอาไว้ ในสายตาของเขามีความเกลียดชังอันบ้าคลั่งอยู่ เขาลืมไปแล้วถึงจุดประสงค์ที่มายังที่นี้ในวันนี้ คิดแต่เพียงว่าต้องการจะระบายความโกรธของสิบปีมานี้ออกไป

หยวนฉุ่ยยวี่ถูกทรมานจนแทบจะเป็นลมไป พลังทั้งร่างกายแทบจะไม่มี ทำได้เพียงแต่ปล่อยให้เขาจัดการไปตามแต่ใจชอบ

หลังจากที่แขวนเชือกเอาไว้แล้ว เขาก็เขย่าคันโยกของบ่อน้ำ ค่อย ๆ ปล่อยนางลงไป เขาเผยยิ้มออกมาอย่างบ้าคลั่ง เสียงหัวเราะที่ดังราวกับบ้าคลั่ง ทว่าในใจของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ยากจะอธิบายออกมาได้

น้ำเย็นของบ่อน้ำค่อย ๆ ท่วมกายของหยวนฉุ่ยยวี่ เขาหมุนคันโยกลงไปเรื่อย ๆ น้ำในบ่อค่อย ๆ ท่วมคอ คาง ริมฝีปาก จมูก จนถึงดวงตา

ทรวงอกได้รับแรงกดดันขนาดหนัก น้ำเย็นในบ่อเหมือนจะฉีกหัวและปอดของนางออก ทั่วทั้งกายของนางถูกมัดเอาไว้ แต่ก็ยังใช้แรงดิ้นรนออกมา

มหาเสนาบดีเซี่ยที่อยู่ด้านข้างของบ่อน้ำ มองไปยังเชือกที่สั่นไหวขึ้นอย่างแรง เขายิ้มอย่างชั่วร้าย หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข “เจ้าจะได้รู้รสชาติของความตาย เจ้าจะได้รู้จักรสชาติของความกลัว ข้าอยากจะเห็นใบหน้าของเจ้าจะยังคงรักษาท่าทีสงบนิ่งได้อยู่หรือไม่ หยวนฉุ่ยยวี่ เจ้ามีคุณธรรมสูงส่งอันใดกัน? เจ้าอาศัยอะไรถึงได้ดูแคลนข้า? อย่างไรแล้ว เจ้าก็ต้องตายอยู่ในเงื้อมมือของข้า”

ความคลั่งไคล้ของเขานั้นมีมานานแล้ว แต่ก็อดทนมาโดยตลอด ในที่สุดตอนนี้ก็ระเบิดออกมา

ความสุขเช่นนี้ ทำให้ทั่วทั้งกายของเขาขนลุกชัน

ในที่สุดเขาก็รู้แล้ว เดิมนั้นเขาก็เคยรักนางมาก่อน เพียงแต่ตอนนี้ เขาเกลียดนาง เกลียดมากจริง ๆ

เขาจำวันนั้นได้ เขามองดูเฉินหลิงหลงกับองค์รัชทายาทจากที่ไกล ๆ เฆี่ยนตีเซี่ยจื่ออัน ดวงตาของเฉินหลิงหลงเต็มไปด้วยความยินดี ในตอนนั้นคิดว่าตนเองนั้นมองผิดไป แต่ที่แท้แล้วไม่ใช่ ที่แท้การที่เจ้าทรมานคนที่เคยเกลียดมาก่อน ในใจจะมีความสุขได้ถึงเพียงนี้

ในตอนที่หยวนฉุ่ยยวี่คิดว่าตนเองจะตายแล้วนั้น เชือกก็ถูกดึงกลับไป แล้วดึงนางขึ้นไปอย่างเร็ว นางหายใจเข้าลึก รู้สึกได้สติกลับมา แต่ทันใดนั้น เชือกก็ปล่อยลง นางตกลงไปในน้ำอีกครั้ง ทำซ้ำเช่นนี้กันหลายครั้ง นางไม่มีแม้แต่แรงที่ดิ้นรนออกมา

สติสัมปชัญญะเริ่มหมดลง หูก็ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างได้ใจ นางไม่รู้เลยว่าผ่านไปนานแค่ไหน ก็ได้ยินเสียงดังอันชั่วร้ายออกมา “เซี่ยจื่ออันจะต้องตาย เจ้าเองก็ต้องตาย พวกเจ้าสองแม่ลูกล้วนแต่ไม่ได้ตายดีเป็นแน่”