ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 546
“ชอบ แน่นอนว่าชอบ” มหาเสนาบดีเซี่ยเบือนหน้าหนี แล้วเอ่ยออกมาอย่างไม่จริงใจ
ซีเหมินเสี่ยวเยว่คีบเนื้อให้เขาชิ้นหนึ่ง วางลงไปในชามของเขา “เช่นนั้นก็กินข้าวกันเถิด กินเป็นเพื่อนข้าสักมื้อ แล้วท่านก็ไปหาเซี่ยจื่ออัน จับตัวนางกลับมา”
จากนั้นก็รินเหล้าให้เขาจนเต็มจอก ผลักไปยังเบื้องหน้าของเขา เผยรอยยิ้มแล้วมองไปยังเขา
มหาเสนาบดีเซี่ยยกเหล้าขึ้นดื่มจนหมดจอก จากนั้นก็กินเนื้อเข้าไปสองสามชิ้นโดยที่ไม่เลือก แล้ววางตะเกียบลง “ข้ากินอิ่มแล้ว”
ซีเหมินเสี่ยวเยว่มองเขากินเงียบ ๆ มาโดยตลอด เมื่อเห็นว่าเขาวางตะเกียบลง ก็ไม่ได้บังคับอะไร เพียงแต่ยิ้มแล้วเอ่ยออกมา “ได้ กินเสร็จก็ดีแล้ว”
มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยถามนางออกไป ด้วยท่าทีเรียบเฉย “เช่นนั้นจะบอกข้าได้หรือยัง ว่าเซี่ยจื่ออันอยู่ที่ใดกัน?”
จู่ ๆ ซีเหมินเสี่ยวเยว่ก็ยิ้มเย้ยหยันออกมา “ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรว่านางไปที่ใด? ข้าไม่ได้เป็นห่วงนางเช่นกัน”
ดวงตาของมหาเสนาบดีเซี่ยเกิดร่องรอยของความโมโหที่ถูกหลอกออกมา “เจ้าไม่รู้?”
“ใช่แล้ว ข้าไม่รู้” น้ำเสียงของซีเหมินเสี่ยวเยว่เปลี่ยนไปเป็นเย็นชาขึ้นมา แล้วตบลงบนมือเบา ๆ ประตูก็ถูกปิดลงในทันที
ในใจของมหาเสนาบดีเซี่ยตื่นตกใจขึ้นมา จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนในทันที แต่กลับพบว่าทั่วทั้งกายนั้นไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เมื่อลุกขึ้นมาก็ทรุดนั่งลงไปในทันที
เขามองไปยังอาหารที่อยู่บนโต๊ะด้วยความตกใจกลัว เอ่ยออกมาอย่างกรุ่นโกรธ “เจ้าวางยาข้า?”
ซีเหมินเสี่ยวเยว่นั่งลง ยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น “วางใจได้ พิษชนิดนี้ ไม่อาจทำอันตรายกับชีวิตท่านได้ เป็นเพียงแค่ยาที่ทำให้หลงใหลเท่านั้น อีกทั้งยังใช้ไปจำนวนน้อยนิด เพียงแต่ทำให้ท่านสูญเสียพลัง สติเลื่อนลอยเท่านั้นเอง”
“ทำไมเจ้าถึงต้องทำเช่นนี้?” ในหน้าของมหาเสนาบดีเซี่ยซีดขาว หากว่าไม่ใช่เป็นเพราะทั่วทั้งกายไร้ซึ่งเรี่ยวแรงแล้ว เขาคงบีบคอของซีเหมินเสี่ยวเยว่ให้ตายไปเสียตอนนี้
ซีเหมือนยกจอกเหล้าขึ้นมา หมุนลงรอบริมฝีปากทว่าไม่ได้ดื่มลงไป ยิ้มออกมาอย่างมีเสน่ห์ “ท่านบอกข้ามาตอนนี้ ว่ายังชอบข้าอีกหรือไม่?”
มหาเสนาบดีเซี่ยเองก็คิดว่านางคงจะไม่กล้าทำอะไรกับเขา เขาที่เป็นถึงมหาเสนาบดีของราชสำนัก หากว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว ชีวิตของนางเองก็ไม่ยากที่จะมีอยู่ต่อ
เขาจ้องมองยังนาง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นขยะแขยงอย่างยิ่ง “ชอบหรือ? ตอนนี้เจ้าคู่ควรจะให้ข้าชอบอย่างนั้นหรือ? ข้าขยะแขยงเจ้า เกลียดเจ้าแทบจะไม่ทัน หากว่าไม่ใช่เป็นเพราะสาวใช้ของเจ้าบอกว่าเจ้ามีเบาะแสของเซี่ยจื่ออันแล้ว แม้แต่มาพบเจ้าข้ายังไม่อยากจะมาพบเลย”
ซีเหมินเสี่ยวเยว่หัวเราะออกมาเบา ๆ น้ำตาไหลออกมาในทันที “เช่นนั้น ท่านก็หลอกใช้ข้ามาโดยตลอดอย่างนั้นหรือ?”
“ไม่ผิด เจ้าถอดใจเสียเถิด ต่อให้เจ้าจะทำให้ข้าหลงใหลอยู่ที่นี่ ข้าเองก็ไม่มีทางแต่งกับเจ้า” มหาเสนาบดีเซี่ยเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา
ถึงแม้ว่าซีเหมินเสี่ยวเยว่จะรู้ ก็ยังคงใจสลายอย่างยิ่ง นางเอ่ยเย้ยยันออกมา “ใช่สิ ท่านกำลังจะแต่งกับคุณหนูตระกูลหลินแล้ว แล้วจะแต่งข้าได้อย่างไร?”
“รู้ก็ดีแล้ว ไม่มีประโยชน์ใดที่จะยังข้องแวะกันอีก เจ้าเป็นภรรยาม่ายของแม่ทัพที่มีชื่อ ไม่จำเป็นต้องมาข้องเกี่ยวกับข้า จะไม่เป็นผลดีกับชื่อเสียงของเจ้า ปล่อยข้าไปเสีย เรื่องในวันนี้ข้าจะไม่ตามหาความจริง มิฉะนั้นแล้ว……” ใบหน้าของเขาทันใดก็เปลี่ยนไปเป็นเย็นชาอย่างยิ่ง “มิฉะนั้นแล้ว ข้าจะต้องไล่บี้ให้เจ้ารับผิดชอบให้ได้”
“ไล่หาความผิดเถิด!” ซีเหมินเสี่ยวเยว่ลุกขึ้นยืน เอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “ท่านคิดว่าตอนนี้ข้ายังกลัวว่าท่านจะกล่าวโทษหาความรับผิดชอบอีกหรือ? ความตายสำหรับข้าแล้ว ก็คือการบรรเทาทุกข์ก็เท่านั้น”
มหาเสนาบดีเซี่ยรู้เพียงว่า ซีเหมินเสี่ยวเย่วนั้นชอบขนนก แต่กลับไม่รู้ว่าผู้หญิงที่มีบาดแผลในใจสิ้นหวังจะโหดเหี้ยมเพียงใด เมื่อโหดเหี้ยมขึ้นมา อย่าได้เอ่ยถึงชื่อเสียงเลย แม้แต่ชีวิตก็ล้วนไม่ต้องการ
เขาจับเก้ากี้ต้องการจะลุกขึ้นมา ลองมาแล้วหลายครั้ง ก็ไม่มีวิธีที่จะลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคงได้ หมดแรงจนต้องนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วเงยหน้าขึ้นมองยังนาง เอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่ร้อนรน “ตกลงแล้วเจ้าคิดจะทำอะไร?”
ซีเหมินเสี่ยวเยว่หยิบกริชแหลมคมออกมาจากตู้ ยิ้มออกมาราวกับดอกไม้ “ท่านคิดว่าอย่างไร?”
ในใจของมหาเสนาบดีเซี่ยเริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นแล้ว “เจ้าฆ่าข้าไปแล้ว เจ้าเองก็หนีไม่พ้น”
“ข้าบอกแล้ว ข้าไม่กลัวตายแล้ว” ซีเหมินเดินเข้ามาใกล้ทีละก้าว ใบหน้ายิ้มออกมาชั่วร้ายราวกับแม่มด
