ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 548
หากว่าไม่มีความกังวลแล้ว หากมีวันหนึ่งตายลงไปในสนามต่อสู้ มีเพียงศพที่กลับมา ก็จะไม่มีผู้ใดเสียใจ
มู่หรงเจี๋ยไม่เอ่ยถึงหัวข้อนี้อีก ความเงียบแผ่กระจายไประหว่างทั้งสองคน
หลังจากนั้นไม่นาน เซียวเซียวถึงได้เอ่ยออกมา “มหาเสนาบดีเซี่ยได้รับความพ่ายแพ้เช่นนี้ เซี่ยจื่ออันเป็นเพียงบุตรสาวคนเดียวของเขา หวังว่าเขาคงจะคำนึงถึงจุดนี้ แล้วปราณีกับนางบ้าง ท่านไปหาซีเหมินเสี่ยวเยว่ ไม่ใช่ว่าเพราะจุดประสงค์นี้หรอกหรือ? ถือว่ามีเจตนาดีแล้ว”
มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ไม่ ให้เขานั้นปล่อยจื่ออันไป แทบจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ข้าชี้แนะซีเหมินเสี่ยวเยว่ไป เพราะว่าหลายวันนี้ไม่มีความสุข ต้องการจะหาความสนุกเท่านั้น”
ผู้ร้ายของโรคผีดิบในค่ำวันนี้ก็คือเขา คนหลายร้อยคนถูกกัด ล้วนแต่เป็นพวกเขาที่จัดการเอาไว้อย่างระมัดระวัง ตอนนี้ถือว่าให้เขาได้เปรียบแล้ว
ทว่าทุกอย่างล้วนแต่เป็นการชั่วคราวเท่านั้น
เซียวเซียวหัวเราะออกมา เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ
ภายในจวนของมหาเสนาบดี ฮูหยินผู้เฒ่ามองไปยังบุตรชายที่เลือดท่วมทั้งกาย โมโหเสียจนทั่วทั้งกายสั่นไหว
มหาเสนาบดีเซี่ยเจ็บปวดเสียจนสลบไป ในตอนที่หมอเข้ามานั้น เขาส่ายศีรษะแล้วเอ่ยออกมา “ฮูหยินผู้เฒ่า ข้าไม่มีความสามารถแล้วจริง ๆ”
“เขาจะตายหรือไม่?” สายตาของฮูหยินผู้เฒ่าเปลี่ยนเป็นเย็นชา
“ไม่ถึงแก่ชีวิต ทว่ามหาเสนาบดีในภายหลังก็คงจะไม่ต่างไปจากกงกงในวังแล้ว” ท่านหมอถอนหายใจเอ่ยออกมา
ฮูหยินผู้เฒ่าโมโหเสียจนกระอักเลือดสดออกมา เช่นนี้ก็หมายความว่า สายเลือดของเขาจะถูกตัดขาดลงหลังจากนี้
นางให้คนนำเงินก้อนใหญ่มอบให้กับท่านหมอ เอ่ยเสียงเย็นออกมา “เรื่องนี้ หวังท่านหมอจะช่วยเก็บไว้เป็นความลับ หากว่าเล็ดลอดออกไปแม้แต่น้อย ระวังชีวิตน้อยใหญ่ในตระกูลท่านเอาไว้ให้ดี”
ท่านหมอโบกมือออกมา “เงินข้าไม่ต้องการแล้ว เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับหน้าตาของมหาเสนาบดี แน่นอนว่าข้าย่อมต้องปิดปาก ไม่ป่าวประกาศออกไป” หากว่ารับเงินก้อนนี้ไปแล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือหายนะ ไม่รับเสียดีกว่า
“เช่นนั้นก็ดี!” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยออกมา
ท่านหมอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “บาดแผลของมหาเสนาบดีได้รับการจัดการไปแล้ว ข้าไม่เอ่ยออกไป ทว่ายากที่รับรองได้ว่า ผู้ที่จัดการบาดแผลให้กับมหาเสนาบดีคนนั้นจะไม่เอ่ยไป”
ฮูหยินผู้เฒ่านั่งลงช้า ๆ “ใครก็ได้ ส่งท่านหมอ!”
ท่านหมอประสานมือแล้วจากไป
ฮูหยินผู้เฒ่านั่งลงตรงขอบเตียง ทั้งตัวคนไม่หยุดที่จะสั่นสะท้านออกมา ทั้งโมโหทั้งเสียใจ “เข้ามา นำคนที่รับใช้มหาเสนาบดีเข้ามา”
ทั้งสองคนนั้น เมื่อเด็กรับใช้ของซีเหมินเสี่ยวเยว่ไปแจ้ง ถึงได้รู้เรื่องของนายท่าน ในตอนนั้นท่านหมอก็มาแล้ว
ทั้งสองคนเข้ามา คุกเข่าลงด้านหน้าเตียง กายสั่นสะท้าน
“บอกมา ตกลงแล้วมันเรื่องอะไรกัน!” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยถามออกมาเสียงัง
เด็กรับใช้เอ่ยออกมา “เรียนฮูหยินผู้เฒ่า บ่าวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นายท่านให้พวกข้ารออยู่ด้านนอกเรือนของคุณหนูซีเหมิน ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น”
“คุณหนูซีเหมิน?” ฮูหยินผู้เฒ่างอกำปั้นเข้า เล็บฝังเข้าไปในเนื้อ “เขายังจะไปพบซีเหมินเสี่ยวเยว่อีก?”
“เรียนฮูหยินผู้เฒ่า วันนี้สาวใช้ของซีเหมินเสี่ยวเยว่มาหานายท่าน บอกว่าซีเหมินเสี่ยวเยว่รู้เบาะแสของคุณหนูใหญ่ นายท่านถึงได้ไป”
“โง่ โง่เขลาจริง ๆ!” ฮูหยินผู้เฒ่ากระทืบเท้าลง มองไปยังมหาเสนาบดีเซี่ยด้วยความโกรธเกลียด
ตอนนี้ถึงแม้ว่างานแต่งระหว่างตระกูลหลินยังไม่เปิดเผยออกไป แต่อย่างไรแล้วก็มีคนที่รู้ แล้วทำไมเขาถึงได้ยังไปหาซีเหมินเสี่ยวเยว่อีก? ทนทุกข์กับผู้หญิงมาตลอดชีวิต ทว่าไม่รู้หรือว่าผู้หญิงเมื่อร้ายกาจขึ้นมา ก็ร้ายเสียยิ่งกว่าหมาป่าเสียอีก?
