ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 549
โศกนาฏกรรมของจวนมหาเสนาบดีนั้นยังไม่จบเพียงเท่านี้
เช้าวันรุ่งขึ้น ทหารนับร้อยเข้าล้อมจวนเซียง
ทหารพวกนั้นล้วนเป็นทหารองค์รักษ์เงาของจวนอ๋องอัน
อ๋องอันไม่เคยสั่งคนให้มาจับตาหยวนฉุ่ยยวี่ เพราะว่าวันนั้นที่จวนหยวน เขากล่าวกับนางไว้ว่า “ข้าช่วยไว้หน้าในความหยิ่งในศักดิ์ศรีของเจ้า ช่วยในทางเลือกที่เจ้าเลือก แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะรู้ว่ามีข้าอยู่ ถ้าหากเจ้าต้องการข้า ข้าก็จะมาเมื่อเจ้าต้องการ แต่หากเจ้าไม่ต้องการข้า ข้าก็จะไม่รบกวนความสงบสุขของเจ้า”
จนกระทั้งวันหนึ่ง แม่นมหยางได้มาหาและเล่าเรื่องของมหาเสนาบดีเซี่ยที่ได้ลงมือกระทำการอย่างป่าเถื่อนลงไป
เขาโกรธมากที่นางถูกกระทำเช่นนั้น จึงนำทหารม้าล้อมจวนเซียงไว้
เขาไม่ได้สวมชุดเกราะมานานแล้ว วันนี้เขาก็ได้สวมมันอีกครั้ง
เขาทำสงครามเป็นอาชีพเมื่อหลายปีก่อนหน้านั้น เขาเบื่อสงคราม เบื่อการฆ่าฟัน แต่ครั้งนี้เขาได้สวมเกราะอีกครั้ง และอยากจะบอกคนพวกนั้นว่า เขายอมที่จะสู้เพื่อคนคนหนึ่ง
ฮูหยินผู้เฒ่านั้นนอนไม่หลับทั้งคืน รุ่งเช้าได้ยินชุ่ยยู่บอกว่าจวนมหาเสนาบดีถูกล้อม คนที่นำคนมาล้อมก็คืออ๋องอัน
นางโกรธจนแทบบ้า จึงรีบใส่เสื้อผ้าออกไป
เมื่อเห็นชุดเกราะสีทองของอ๋องอันที่อยู่บนหลังม้า มีใบหน้านิ่งดุจดั่จน้ำแข็ง ทันทีที่นางคุยกับชุ่ยยู่ไม่กี่คำ ชุ่ยยู่ก็รีบออกไปทางประตูหลังอย่างรวดเร็ว
ฮูหยินผู้เฒ่าหัวเราะเย็นชา “อ๋องอัน ท่านมาล้อมจวนมหาเสนาบดีอย่างไร้เหตุผลเช่นนี้ ถ้าวันนี้ไม่พูดเหตุผลกันมาตามตรง ข้า ยายเฒ่าคนนี้จะใช้ชีวิตแก่ ๆ นี้สู้กับท่านเอง”
อ๋องอันควบม้าเข้าไปใกล้ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูเย็นชานัก “เรียกตัวเซี่ยหวายจุนออกมา”
“อ๋องอัน ท่านอย่ารังแกคนอื่นให้มันมากนัก”
เขาเหยียดยิ้มเย็น ยกมือขึ้น นักธนูกระโดดขึ้นไปบนกำแพง ตั้งคันง้างสายธนู กลิ่นน้ำมันลอยมาเตะจมูก และปลายลูกธนูต่างชุบน้ำมันทุกดอก
“ข้าจะพูดอีกครั้ง เรียกตัวเซี่ยหวายจุนออกมา” อ๋องอันขมวดคิ้วด้วยความโกรธ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ฮูหยินผู้เฒ่าที่พบว่าอ๋องอันไม่สนอะไรแล้วทั้งนั้น ก็กลัวจนอธิบายไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะกล้าเผาจวนเสนาบดีต่อหน้าผู้คนมากมายได้
นางกล่าวอย่างเคร่งครึมและนุ่มนวล “เขาไม่สบาย ท่านมีอะไรก็พูดกับข้า จวนมหาเสนาบดีตอนนี้มีข้าเป็นผู้ดูแล”
อ๋องอันยกมือขึ้นให้นักธนู ยิงธนูไฟเข้าไปในจวนเซียง เหมือนห่าฝนอย่างไม่กระพริบตา
ในขณะเดียวกันก็มีคนชุดดำหลายคนเหาะเข้าไปในจวน และนำตัวคนจากเรือนเซี่ยจื่อหย่วนออกมา
ฮูหยินผู้เฒ่าจะห้ามอะไรได้ที่ไหน? ต่อหน้าทหารม้าที่แข็งแกร่ง ความเหย่อหยิ่งของนางช่างน่าหัวเราะยิ่งนัก
อ๋องอันขี่ม้าตรงไปยังห้องของมหาเสนาบดีเซี่ย
เขาอยู่คนเดียวตรงนั้นเกือบสิบห้านาที มีเสียงกรีดร้องออกมาจากข้างใน คนของจวนมหาเสนาบดีไม่มีใครกล้าเข้าไปข้างใน ฮูหยินผู้เฒ่าก็ถูกห้ามไว้อยู่ข้างหน้า และไฟก็ยังลุกโชน
ชุ่ยยู่ไปหาอ๋องหลี่ ฮูหยินผู้เฒ่าเองก็ฉลาด ไม่ไปหาราชครูเหลียง กลับไปหาอ๋องหลี่แทน อ๋องหลี่เป็นคนที่ยึดถือในมารยาทของราชวงศ์ยิ่งนัก เขาต้องไม่ยอมให้กับการกระทำเหลวไหลของอ๋องอันในวันนี้เป็นแน่
แต่ทว่าชุ่ยยู่ที่ไปหาอ๋องหลี่นั้น บังเอิญพอดีว่าเฉินไท่จวินก็อยู่ด้วย
อ๋องหลี่ที่กำลังจะไป แต่เฉินไท่จวินได้ห้ามไว้ “นี่มันบุญคุณความแค้นส่วนตัว จะเข้าไปยุ่งอะไรหนักหนา?”
