ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 551
แม่นมหยางร้องอุทานด้วยความตกใจ และมองไปทางหยวนฉุ่ยยวี่ด้วยความสับสน “เสี้ยนจู่จงใจให้เขาทำร้ายท่าน?”
“ข้าแค่เจ็บตัวเบี่ยงแบนความสนใจ ไม่ทำเช่นนี้ก็ไม่มีทางหันเหความมุ่งร้ายของที่คนที่มุ่งเป้าไปทางจื่ออันได้ จวนมหาเสนาบดียังปล่อยข่างลือเลวทรามเช่นนี้ หากผ่านครั้งนี้ไป ไม่ว่าคนจวนมหาเสนาบดีจะพูดอะไรออกมาอีก ตอนนี้พวกเขาคงจะไม่เชื่อแล้ว” หยวนฉุ่ยยวี่พูดด้วยใบหน้านิ่งสงบเหมือนกับว่าไม่เคยถูกทุบตีมาก่อน
แม่นมหยางมองพานตาน และนึกถึงคำพูดวันนั้น นางยังไม่ได้เชื่อเขาสักเท่าไหร่ “ทำไมเจ้าถึงยอมช่วยเสี้ยนจู่?”
พานตานเอ่ยว่า “มหาบัณฑิตหยวนมีบุญคุณกับข้า บุญคุณนี้ ตระกูลพานรู้ไม่ลืม”
เขาประสานมือและเอ่ยต่อ “เมื่อวานหลังจากมหาเสนาบดีเซี่ยไปแล้ว ยังมีคนเฝ้าที่เซี่ยจื่อหย่วน ดังนั้นข้าจึงบอกแม่นมไม่ได้ แม่นมโปรดวางใจเถอะ คำพูดเหล่านี้เป็นความจริง ฮองเฮายังคงสงสัยแม่นม ท่านรักษาตัวด้วย”
พูดจบพานตานก็จากไป
เขาช่วยครั้งนี้เพียงครั้งเดียว เป็นการตอบแทนบุญคุณมหาบัณฑิตหยวนที่มีต่อเขาและตระกูลพาน เขาเป็นคนของฮองเฮา เข้าออกจากวังยังไปจวนคือหน้าที่ของเขา แม่นมหยางนั่งลงมองหยวนฉุ่ยยวี่ที่รู้สึกไม่ยินดีเท่าไหร่นัก “เสี้ยนจู่ควรบอกบ่าวสักคำ เช่นนี้นั้นทำให้บ่าวเป็นห่วง”
หยวนฉุ่ยยวี่มองนางและเอ่ยเสียงเบา “ข้าขอโทษ ทำให้แม่นมเป็นห่วงแล้ว” หลังผ่านเรื่องทุกทรมานมา นางรู้สึกสะเทือนใจได้ง่ายจริง ๆ
แม่นมหยางเอ่ยอย่างเศร้าใจ “เสี้ยนจู่ไม่ต้องขอโทษ บ่าวแค่คิดว่าเสี้ยนจู่ไม่จำเป็นต้องทรมานตัวเองเช่นนี้”
หยวนฉุ่ยยวี่ถอนหายใจเบา ๆ “ข้ารู้จักเซี่ยหวายจุนและฮูหยินผู้เฒ่า หวงไท่โฮ่วให้เวลาเขาสองวันตามหาจื่ออันกลับมา เขาย่อมทำทุกอย่างเป็นแน่ ที่อยู่ของจื่ออันคาดเดาไม่ยากนัก เมื่อเขารู้ เขาต้องส่งนักฆ่าไปแน่ นอกจากนี้ข่าวลือของชาวบ้านในเมืองหลวง และท่านอ๋องต้องเกิดแรงกดดันขึ้น เพราะความคิดเห็นของราษฎรมีผลต่อราชสำนัก คนในเมืองหลวงเหมือนแมวได้กลิ่นปลาต้องตามข่าวฉาวไม่หยุด แม้ว่าจะยังกลัวโรคผีดิบอยู่ก็ตาม หากมันพอเบี่ยงเบนความสนใจได้บ้าง เพื่อลดข่าวฉาวที่ทำร้ายจื่ออัน ในขณะเดียวกัน มันยังช่วยให้ท่านอ๋องสามารถแยกตัวออกไปทำในสิ่งที่เขาต้องการจะทำได้”
และยิ่งไปกว่านั้น หากไม่เป็นเช่นนั้น จะไปบีบบังคับคนที่เต็มไปด้วยความแค้นเคืองได้อย่างไร? ทั้งอ๋องอัน ท่านเหวิน และเหล่าบัณทิตที่เคยยกย่องในตัวนาง
พวกเขาเขียนของพวกนี้ออกมานั้นล้วนแต่น่าเชื่อถือ น้อยนักที่จะมีคนสงสัย พานตานได้เล่าทุกรายละเอียดทั้งหมด รวมถึงบทสนทนาด้วย
นางเข้าใจดีว่าจะจัดการผู้มีอำนาจ ปลายพู่กันบางครั้งก็คมกว่าดาบ
แน่นอนว่าไม่ทันสามวัน ข่าวมหาเสนาบดีเซี่ยทุบตีฮูหยินตานชิงเสี้ยนจู่อย่างทารุณ และเรื่องหย่าร้างแพร่ไปทั่วทั้งเมืองหลวง
เรื่องนี้สั่นสะเทือนเหมือนแผ่นดินไหว
ข่าวลือก่อนหน้านี้ของเซี่ยจื่ออันก็กลับตาลปัตร หลายคนถึงกับกล่าวว่าการหายตัวไปของเซี่ยจื่ออัน นั้นแท้จริงแล้วคือมหาเสนาบดีเซี่ยพ่อของนางที่เป็นคนลักพาตัวไป ตอนนี้มีคนเข้าวังไปขอให้ช่วยแล้ว และเขาคงจะได้รับการช่วยเหลือในไม่ช้า
ข่าวลือแพร่ไปทั่วจนเข้าถึงหูหวงไท่โฮ่ว ราชครูเหลียงเข้าวังไปเข้าเฝ้าทูลขอหวงไท่โฮ่ว ให้มีบัญชาเผาหมู่บ้านทิ้ง แต่เหตุผลไม่มีน้ำหนักพอที่จะทำ
หวงไท่โฮ่วตำหนิกลับไป “ข้าได้ยินชาวบ้านต่างรอเซี่ยจื่ออันกลับมา ชาวบ้านเชื่อใจนาง หรือว่าข้าและท่านราชครูทำไม่ได้”
ราชครูเหลียงเกลียดมหาเสนาบดีเซี่ยยิ่งนัก หน้าสิ่วหน้าขวนยังทำเรื่องเช่นนี้ออกมาได้เบี่ยงเบนความสนใจคนจนหมดสิ้น แถมยังทำให้เซี่ยจื่ออันกลายเป็นเหยื่อไปได้
ราชสำนักไม่สามารถเพิกเฉยต่อเสียงของราษฎรได้ และเขาไม่มีทางยื่นฎีกาได้อีก
ข่าวลือรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ และในบรรดาข่าวลือทั้งหมด มีข้อน่าสงสัยปรากฏขึ้น
นั่นคือมหาเสนาบดีผู้สูงส่ง ทำไมเขาถึงทุบตีอดีตฮูหยินที่เป็นถึงตานชิงเสี้ยนจู่และหย่าร้าง? ยิ่งกว่านั้นอ๋องอันมีส่วนร่วมในเหตุการณ์นี้ พูดไม่ได้ว่าเป็นเรื่องอื้อฉาวหรืออะไร นั่นเพราะพวกเขาหย่าร้างกันแล้ว
ในขณะที่ทุกคนกำลังคาดเดากันไป มีบางคนคาดเดาอย่างบังอาจว่า มหาเสนาบดีเซี่ยทำเช่นนี้เพราะตานชิงเสี้ยนจู่รู้ความลับอันน่าตกใจของเขา
ความลับอันน่าตกใจอาจเกี่ยวข้องกับโรคผีดิบที่ระบาดอยู่ในตอนนี้ก็เป็นได้
ทันทีที่การคาดเดานี้ออกมา ชาวบ้านก็ใช้จินตนาการอันไร้ขอบเขตเชื่อมโยงการหายตัวไปของเซี่ยจื่ออัน
โรคผีดิบเป็นผลงานชิ้นเอกของมหาเสนาบดี และเซี่ยจื่ออันทรยศต่อมหาเสนาบดี นางจึงถูกคนของจวนมหาเสนาบดีตามฆ่า หยวนฉุ่ยยวี่จะช่วยลูกสาวเลยเปิดโปงการแผนกของมหาเสนาบดี แต่เกือบถูกเขาฆ่าปิดปาก แต่โชคดีที่อ๋องอันมาช่วยชีวิตเอาไว้
