ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 556
เขาได้ยินเสียงคนเหล่านั้นตะโกนดังออกมา “ด้านหลังนั้นเป็นนักฆ่า รีบจับพวกเขาเอาไว้ ส่วนที่เหลือไปตามหาท่านหมอเซี่ยกับแม่ทัพเซียวท่า”
หัวใจของเซียวท่าดูผ่อนคลายลง เมื่อถูกทั้งสองคนลากเอาไว้ เขาก็โผล่หัวพ้นขึ้นมาจากน้ำ คว้าคอเสื้อของชายคนนั้นเอาไว้ “เร็วเข้า รีบไปช่วยเซี่ยจื่ออันเข้า นางจมลงไปแล้ว”
หลายสิบคนดำดิ่งลงสู่ก้นน้ำราวกับปลา ส่วนนักฆ่าเหล่านั้นกลับไม่มีใครตามจับเลย
นักฆ่าเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดี จึงพากับรีบหลบหนีไป
จวนมหาเสนาบดี
“ฮูหยินผู้เฒ่า เซี่ยจื่ออันและยาเหล่านั้นจมลงสู่ก้นทะเลไปพร้อมกัน ส่วนเซียวท่าได้รับการช่วยเหลือแล้วขอรับ”
ฮูหยินผู้เฒ่าเมื่อได้ยินคนเข้ามารายงาน ใบหน้าเผยรอยยิ้มอย่างมีความสุขออกมา สั่งให้ชุ่ยยู่นำตั๋วเงินออกมา “ขอบคุณยอดฝีมือทุกท่านมาก นี่เป็นเงินงวดสุดท้าย ลองนับดูเถิด”
ผู้ที่มานั้นนับอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ครั้งนี้พวกเราตายไปสามคน เช่นนั้นฮูหยินผู้เฒ่าควรจะมอบเงินชดเชยอีกสักเล็กน้อยหรือไม่”
ฮูหยินผู้เฒ่ายิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ “สมควร สมควรแล้ว”
เซี่ยจื่ออันตายไปแล้ว ยาเองก็หายไป นางยินดีเสียยิ่งกว่าสิ่งใด เงินทองนั้นเป็นของนอกกาย
นางสั่งให้ป้าชุ่ยยู่นำตั๋วเงินออกมาอีกสามพันตำลึง ส่งไปให้ผู้ที่มา “ฝากบอกกับครอบครัวของผู้ตายและผู้บาดเจ็บแทนข้าด้วย ข้าเสียใจแทนพวกเขาจริง ๆ”
“ทำการค้าที่เกี่ยวกับการนองเลือดเช่นนี้ ไม่มีอันใดที่ต้องเสียใจ มีเงินก็เพียงพอแล้ว” ผู้ที่มานั้นหยิบตั๋วเงินขึ้น ก่อนที่จะหมุนกายจากไปด้วยใบหน้าไร้อารมณ์
ฮูหยินผู้เฒ่ามายังห้องของมหาเสนาบดีเซี่ย มหาเสนาบดีเซี่ยที่นอนอยู่บนเตียงนั้น เมื่อเห็นว่านางเข้ามาแล้ว ก็ยกกายขึ้นมาครึ่งหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามออกมาเสียงแหบแห้ง “เป็นอย่างไรบ้าง?”
“สำเร็จแล้ว บุตรสาวของเจ้านั้นได้ตายแล้ว” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยออกมา ก่อนจะค่อย ๆ นั่งลง ถอนหายใจยาวออกมา “ในที่สุดนางก็ตายเสียที”
ในใจของมหาเสนาบดีมีความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่าง ทว่าความรู้สึกเช่นนี้ก็เปลี่ยนเป็นความสุขอย่างรวดเร็ว “ในที่สุดก็ตายแล้ว? ไม่กล้าที่จะเชื่อเลยจริงๆ ว่า ในที่สุดนางก็ตายแล้ว!”
แววตาของฮูหยินผู้เฒ่าเกิดร่องรอยของความชั่วร้ายพาดผ่านมา “ใช่แล้ว ไม่ง่ายเลย นางต้องตายลงเท่านั้น ตระกูลเซี่ยของข้าถึงจะมีทางรอด ถึงเวลาแล้วที่เจ้าต้องไปพบกับราชครูเหลียง บอกกับเขา หากว่ายังคิดที่จะทำให้เมืองหลวงวุ่นวายอยู่อีก ก็ให้ร่วมมือกับพวกเราแต่โดยดี อันดับแรกคือต้องรักษาตำแหน่งมหาเสนาบดีของเจ้า อีกประการหนึ่ง ให้สำนักพลเรือนจัดสรรเงินเพื่อสร้างจวนมหาเสนาบดีขึ้นมาใหม่”
ราชครูเหลียงมายังจวนมหาเสนาบดีด้วยตนเอง และพูดคุยอยู่กับฮูหยินผู้เฒ่าและมหาเสนาบดีเซี่ยเป็นเวลาถึงหนึ่งชั่วยาม
หลังจากที่มหาเสนาบดีจากไปแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าก็เอ่ยสั่งชุ่ยยู่ “นำคนเข้ามา ข้าต้องการจะสั่งเขาสักคำ”
กลางดึก แม่ชีคนหนึ่งก็ถูกนำเข้ามาในจวน นางก็คือแม่ชีของสำนักซือโถวนั่นเอง
บนกายของนางสวมใส่เสื้อคลุมปกปิดศีรษะและใบหน้าเอาไว้ ป้าชุ่ยนำนางเข้ามาในห้องของฮูหยินผู้เฒ่า
หลังจากที่ป้าชุ่ยยู่นำนางเข้ามาแล้ว ก็ถอยออกไปในทันที
หลังจากที่แม่ชีเข้ามาแล้ว ได้ยืนหยัดกายตรง มิได้แสดงความเคารพ และก็ไม่ได้เอ่ยอันใดออกมา
ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยออกมา “เจ้าจัดการได้ไม่เลว ทั้ง ๆ ที่วันนั้นถูกผู้สำเร็จราชการแทนจับไปสิบกว่าคน แต่ก็ยังเคลื่อนย้ายส่วนใหญ่ออกไปได้ ข้าต้องให้รางวัลแก่เจ้า คืนนี้หลังจากที่เจ้ากลับไปแล้ว ก็ปล่อยคนออกมาอีก ข้าอยากให้เมืองหลวงเกิดความวุ่นวายใหญ่โตขึ้น”
แม่ชีเดินเข้ามาทีละก้าว จู่ ๆ นางก็ปลดเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นดวงตาสีแดงก่ำ
ฮูหยินผู้เฒ่าตกใจเสียจนก้าวถอยหลังออกไป ก่อนส่งเสียงแหลมเอ่ยออกมา “เจ้า……”
แม่ชีกระโจนเข้ามา น้ำเสียงโหยหวนดังก้องไปทั่วท้องฟ้ายามดึกอันมืดมิด
ภายในอาคารสูงที่อยู่ตรงข้ามกับจวนมหาเสนาบดี มีคนผู้หนึ่งที่ยืนอยู่อย่างเงียบ ๆ ฟังเสียงร้องอันน่าเวทนานี้
“ท่านอ๋อง คงจะสำเร็จแล้วขอรับ” หนี่หรงเอ่ยออกมาเสียงเบา
