ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 557
คืนมืดมิดปกคลุมความโศกเศร้าที่มีอยู่ในดวงตาของมู่หรงเจี๋ย “ทางด้านของจี้ชุน ยังไม่มีข่าวคราวใดอีกหรือ?”
“ยังไม่มีอันใด อีกทั้งคนของพรรคเฉาปังเองก็ได้แทรกซึมเข้าไปตามหาแล้ว ทว่า ตามคำกล่าวของพวกเขา การที่จะตามหาในก้นทะเล…ก็เท่ากับงมเข็มในมหาสมุทร อีกทั้ง…”
หนี่หรงดูเศร้าโศก และก็ไม่ได้เอ่ยต่อไปอีก คนของพรรคเฉาปังยังบอกออกมาว่า หากตายไปในทะเล ก็ไม่แน่ว่าจะเก็บกระดูกเอาไว้ได้
สายลมในต้นฤดูใบไม้ผลิยามค่ำคืน พัดพาเอาความร้อนของกลางวันออกไป มู่หรงเจี๋ยสะบัดเสื้อผ้าขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมเมื่อลงจากอาคารไป
“ออกคำสั่งไปยังกรมอาญา บอกว่าได้รับเบาะแสจากบุคคลนิรนามว่า การแพร่ระบาดของโรคผีดิบนี้มีคนที่จงใจให้เกิดขึ้น เพื่อพยายามที่จะก่อความวุ่นวายขึ้นในเมืองหลวง ให้กรมอาญาเริ่มทำการตรวจสอบ หลักฐานที่บุคคลนิรนามแจ้งมา จะถูกส่งไปในวันพรุ่ง จากนั้นก็ให้กรมอาญาและเซียวท่าร่วมเดินทางไปยังเกาะวิปลาสด้วยกัน ตรวจสอบสาเหตุของเรื่องราวที่เกิดขึ้น และหายารักษา”
“ขอรับ!”
“ให้ค่ายทหารของจี้ชุน พยายามค้นหานอกทะเลจี้ชุนต่อไป ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย แม้ว่าจะเป็นเสื้อผ้าของนางเพียงแค่ชิ้นเดียว ก็ต้องตามกลับมาให้ข้าให้ได้”
“ขอรับ!” น้ำเสียงของหนี่หรงดูราวจะลำสักออกมาเล็กน้อย
“ทางการได้ร่างประกาศติดไปทั่วแคว้นแล้วว่า เซี่ยจื่ออันค้นพบสูตรยาลับที่จะใช้รักษาโรคผีดิบได้แล้ว ทว่าตัวนางนั้นถูกลอบสังหารอย่างโหดเหี้ยม เป็นตายยังไม่อาจรู้ได้”
มู่หรงเจี๋ยได้ออกคำสั่งติดต่อกันหลายฉบับ กลับไม่อาจทำให้ความเจ็บปวดในใจลดน้อยลงได้ ความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้นในใจเขา เขาควรที่จะไปด้วยตนเอง
ในตอนนั้นเขาเลือกที่อยู่ในเมืองหลวง ทำลายรังของผู้ป่วยผีดิบทั้งหมดทิ้ง จับตัวแม่ชีออกมาเค้นถาม ที่แม่ชีรู้นั้นก็มีไม่มากนัก เพียงแต่รู้ว่าเกี่ยวข้องกับฮูหยินผู้เฒ่าของจวนมหาเสนาบดี เขาให้หวางหยูกัดแม่ชี เพื่อรอเวลาที่ฮูหยินผู้เฒ่าจะเรียกตัว
หากว่าหลังจากที่ฮูหยินผู้เฒ่าฆ่าจื่ออันไปแล้ว ไม่เหิมเกริมคิดจะแพร่กระจายผู้ป่วยโรคผีดิบ และเคลื่อนย้ายแม่ชีอีก นางก็จะไม่มีทางติดกับดัก
แต่ทว่านางต้องการช่วยราชครูเหลียงก่อความวุ่นวายเมืองหลวง เพื่อสถานะที่มั่นคงของตระกูลเซี่ย ดังนั้นต่อให้นางจะฆ่าเซี่ยจื่ออันได้สมดังหวังแล้ว ก็ไม่ปล่อยโอกาสที่จะสร้างความดีความชอบกับองค์รัชทายาท และราชครูเหลียงที่อยู่ตรงหน้าไป
จื่ออันเป็นหรือตายยังไม่แน่ชัด ทุกคนต่างก็ล้วนแต่ตกอยู่ในความโศกเศร้าเสียใจ แต่ในใจของทุกคนยังคงกอดความหวังบางส่วนอยู่เอาไว้ เพราะว่าท้ายที่สุดแล้ว ยังคงไม่พบกับศพของจื่ออัน
และต่างรู้สึกกันว่าจื่ออันไม่มีทางถูกทำร้ายจนตาย นางจะต้องกลับมา
เฉินหลิวหลิ่วไปหาจ้วงจ้วง ร้องไห้ออกมาเสียยกใหญ่
จ้วงจ้วงปลอบโยนนาง จู่ ๆ นางก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วเอ่ยว่า “องค์หญิง ข้าก็รู้สึกว่าข้าใกล้จะตายแล้ว”
จ้วงจ้วงเอ่ยด่าออกไป “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไรกัน? ใครบอกว่าเจ้าใกล้จะตายแล้ว?”
เฉินหลิวหลิ่วเช็ดน้ำตาออก ความโศกเศร้าปกคลุมอยู่เต็มดวงตาของนาง “ช่วงที่จื่ออันและเซียวท่าจะไปยังเกาะวิปลาสนั้น ข้าก็เป็นกังวลกับเซียวท่าเป็นอย่างมาก ในใจล้วนแต่คิดถึงเซียวท่า กลางคืนก็ฝันเห็นเซียวท่า ข้าคิดว่าหากซูชิงยินยอมที่จะขอข้าแต่งงานแล้ว ข้าก็จะไม่มีทางที่จะแต่งให้กับเขา ข้าอยากเป็นเจ้าสาวของเซียวท่า แต่เซียวท่าคงจะไม่มีทางของข้าแต่งงาน”
“เขาไม่ขอเจ้า เจ้าก็ไม่มีทางตาย อย่าได้หลงเชื่อคำเหล่านั้น ไม่มีชะตาชีวิตของผู้ใดที่ถูกกำหนดแน่นอนแล้ว เชื่อข้า” จ้วงจ้วงมองไปยังใบหน้าที่ไม่เคยรู้สึกเศร้าสร้อยของเฉินหลิวหลิ่ว ที่เปลี่ยนมาเป็นรู้สึกแย่ถึงเพียงนี้ ในใจเองก็รู้สึกทนไม่ได้ขึ้นมา ความรักช่างทำร้ายคนได้
“แต่ท่านย่าเอ่ยเอาไว้ว่าเป็นไปได้ หากว่าข้าไม่ยอมแต่งงานจะต้องตายไป”
“ท่านย่าของเจ้าเพียงแต่หลอกให้เจ้ากลัว นั่นเพื่อหวังให้เจ้ารีบแต่งออกไป”
หลิวหลิ่วไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก คำพูดเช่นนี้ท่านย่าของนางเอ่ยออกมาตั้งแต่นางยังเล็ก ได้แทรกซึมเข้ากระดูกนางมานานแล้ว นางจึงเชื่อ
เพราะว่าท่านย่าไม่มีทางพูดออกมาอย่างไร้สาระ
จวนมหาเสนาบดี
ฮูหยินผู้เฒ่าจ้องมองไปยังกระจก ด้านหลังขอนางมีป้าชุ่ยยู่ที่ยืนตัวสั่นเทาอยู่ แม่ชีที่ถูกทุบตีไปจนตาย แม้แต่สมองก็ยังไหลนองออกมา ตายอย่างน่าอนาถ
ฮูหยินผู้เฒ่ามองไปยังบาดแผลตรงลำคอที่เลือดหยุดไหลไปแล้ว ทว่าบาดแผลนั้นลึกเป็นอย่างมาก เป็นที่น่าตกใจ ที่ยิ่งทำให้ตกใจเข้าไปอีกไม่ใช่บาดแผลนี้
แต่เป็นความจริงที่ว่า ฮูหยินผู้เฒ่าถูกผู้ป่วยโรคผีดิบกัดเข้าให้แล้ว และนางเองก็จะกลายเป็นผู้ป่วยโรคผีดิบ
มือของนางสั่นเทาเล็กน้อย ความหวาดกลัวเกาะกุมจิตใจของนาง นางพบเห็นผู้ป่วยโรคผีดิบมามาก รู้ว่าหลังจากที่พวกเขาคลุมคลั่งแล้ว หลังจากนั้นก็จะต้องตาย มากสุดก็คือสิบวัน
นางจะต้องตายแล้วหรือ? ไม่ นางไม่อาจตายได้ นางไม่ยินยอม
สวรรค์ทำไมถึงต้องทำกับนางเช่นนี้? เซี่ยจื่ออันและสูตรยาจมหายลงสู่ก้นทะเลพร้อมกัน แต่นางกลับถูกกัดเข้า สวรรค์คงจะทนไม่ได้ที่นางจะมีชีวิตที่ดีไปสักวันอย่างนั้นหรือ?
