ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ บทที่ 558
นางกลัวความตายเสียยิ่งกว่าใครอื่น และเป็นเพราะคิดว่าหวาดกลัวความตาย เพราะฉะนั้นนางถึงได้พยายามรวมรวมพลังความแข็งแกร่งให้กับจวนมหาเสนาบดี นางอยากมีชีวิตที่รุ่งโรจน์ กลายเป็นคนที่อยู่เหนือผู้อื่นใด
ป้าชุ่ยยู่เอ่ยออกมาด้วยกายที่สั่นเทา “ฮูหยินผู้เฒ่า คนผู้นั้นมาแล้ว อยู่ตรงหน้าประตู จะให้เรียกเข้ามาในตอนนี้เลยหรือไม่เจ้าคะ?”
“เร็วเข้า!” ฮูหยินผู้เฒ่ากำหมัดแน่นแล้วเอ่ยออกมา
ป้าชุ่ยยู่รีบก้าวเดินออกไป เปิดประตูแล้วเชิญนักฆ่าเข้ามา
ฮูหยินผู้เฒ่าดึงปกคอเสื้อขึ้นเพื่อปกปิดบาดแผล “พวกเจ้ารีบไปตามหาเซี่ยจื่ออันกลับมาข้า ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม”
นักฆ่าผู้นั้นเอ่ยออกมา “ทะเลอันกว้างใหญ่เพียงนั้น เกรงว่าคงจะตามหาไม่พบ และต่อจะให้หาจนพบ ก็อาจจะไม่ได้มีชีวิตกลับมาแล้ว”
ฮูหยินผู้เฒ่าตบลงบนโต๊ะ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม “ข้าไม่สน ต่อให้ข้าจะใช้เงินไปจนหมดสิ้น ก็ต้องตามหานางกลับมาให้ได้”
นักฆ่ายิ้มเย้ยหยันออกมา “ฮูหยินผู้เฒ่า ภารกิจนี้พวกเราไม่รับ ท่านไปหาคนอื่นเถิด”
ฮูหยินผู้เฒ่าลุกขึ้นยืนในทันที จับจ้องยังเขา แววตาเต็มไปด้วยความดุร้ายอย่างที่ไม่อาจจะอธิบายได้ออกมา “พวกเจ้าไม่ใช่ว่าอยากได้เงินเพิ่มมากขึ้นหรอกหรือ? ว่ามา ต้องการเท่าไหร่ ข้าให้ได้อย่างแน่นอน”
นักฆ่ามองมายังนางด้วยสายตาที่เย้ยหยัน “ประการแรก ภารกิจนี้ข้าไม่ควรที่จะรับตั้งแต่แรกเริ่ม เพียงแต่ว่าข้าละโมบจนเกินไป เพราะฉะนั้นตรงจุดนี้ไม่เอ่ยถึงมันแล้ว ประการที่สอง บนโลกนี้มีบางเรื่องราว ที่ต่อให้ท่านจะใช้ทรัพย์สินไปจนหมด ก็ไม่อาจเป็นดังสมปรารถนาได้”
มืออีกข้างหนึ่งของเขาเปิดคอเสื้อของฮูหยินผู้เฒ่าออกมา เผยให้เห็นรอยฟันที่เด่นชัดนั่น แล้วเย้ยหยันออกมา “ความชั่วร้ายต้องได้รับการตอบแทนด้วยความชั่วร้าย ใครบอกว่าไม่ใช่กันเล่า? บนกายของฮูหยินผู้เฒ่า ข้ามองเห็นถึงความผิดบาปของตนเอง”
เมื่อเอ่ยจบก็หมุนกายจากไป
ฮูหยินผู้เฒ่าตื่นตระหนกและกรุ่นโกรธเป็นอย่างยิ่ง ร่างกายของนางสั่นเทา จับลงไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง และมองรอยฟันตรงลำคอของตนเอง “ไม่ ข้าผิดอะไรกัน? ข้าทำทุกอย่างเพื่อจวนมหาเสนาบดี ข้าพยายามเป็นอย่างมาก แล้วข้าผิดอะไรกัน?”
มหาเสนาบดีเซี่ยเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ เขารู้มาจากปากของชุ่ยยู่ว่าฮูหยินผู้เฒ่าถูกกัดเข้า เขาจึงรีบมาโดยที่ไม่ใส่ใจต่ออาการบาดเจ็บที่มี
“ท่านแม่?” เขาเอ่ยออกมาเสียงสั่น “ท่านถูกกัดจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?”
ฮูหยินผู้เฒ่าเงยหน้าขึ้นในทันที จ้องมองเขาอย่างดุดัน สายตาเต็มไปด้วยความซับซ้อนมากมาย สุดท้ายก็กลายเป็นความคร่ำครวญ “หากว่าเจ้ากล้าหาญเสียบ้าง ข้าก็คงไม่เป็นเช่นนี้”
มหาเสนาบดีเซี่ยทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ มองไปยังฮูหยินผู้เฒ่าด้วยความสิ้นหวัง
สองแม่ลูกไม่เคยที่จะมีความสิ้นหวังอย่างเช่นในตอนนี้มาก่อน
ป้าชุ่ยยู่ที่ยืนอยู่ด้านนอก ไม่กล้าที่จะเข้าไป ร่างกายของนางยังคงสั่นเทา เมื่อนึกถึงแม่ชีที่ถูกทุบตีจนตายแล้วนั่น ช่างน่าอนาถใจเหลือเกิน
จวนตระกูลหยวน
แม่นมหยางนำคนผู้หนึ่งรีบก้าวเดินเข้ามา แล้วเอ่ยกับหยวนฉุ่ยยวี่ว่า “เสี้ยนจู่ ชุ่ยยู่มาแล้วเจ้าค่ะ”
หยวนฉุ่ยยวี่วางถ้วยชาในมือลง พร้อมเอ่ย “อืม” นางเงยหน้าขึ้น เหลือบมองไปยังป้าชุ่ยยู่
ป้าชุ่ยยู่ย่อกายลง “คารวะเสี้ยนจู่ ไม่รู้ว่าคราวนี้เสี้ยนจู่เรียกบ่าวมามีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือเจ้าคะ?”
นางไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองหยวนฉุ่ยยวี่ และไม่แสดงความหวาดกลัวออกมา เป็นเพราะว่าการมีอยู่ของหยวนฉุ่ยยวี่ในจวนมหาเสนาบดีนั้น แทบจะเป็นศูนย์
ในตอนที่หยวนฉุ่ยยวี่สั่งคนให้ไปหานางนั้น เดิมทีนางไม่คิดที่จะมา ทว่าภายหลังเมื่อคิดแล้ว ก็ต้องการที่จะรู้ว่าผู้หญิงที่เพิ่งจะถูกทำร้ายอย่างแรงมีอะไรที่ต้องการจะเอ่ยออกมา
หยวนฉุ่ยยวี่ยิ้มแล้วเอ่ย “ป้า นั่งลงก่อนเถิด”
ป้าชุ่ยยู่ยังคงมีความเย่อหยิ่งอยู่บ้าง “ไม่ดีกว่า เสี้ยนจู่ต้องการจะเอ่ยอะไรออกมาก็เชิญเถิด บ่าวยังคงต้องกลับไปรับใช้ฮูหยินผู้เฒ่าอีก”
มุมปากของหยวนฉุ่ยยวี่เผยรอยยิ้มลึกขึ้น “ตกลง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะไม่อ้อมค้อมแล้ว ตอนนี้กรมอาญาเริ่มตรวจสอบคดีของโรคผีดิบแล้ว ข้าจะให้ป้าไปเป็นพยานยังกรมอาญา บอกว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี้ล้วนแต่เป็นฮูหยินผู้เฒ่าและมหาเสนาบดีเซี่ยเป็นผู้กระทำขึ้น”
ป้าชุ่ยยู่คิดว่าตนเองนั้นฟังผิดไป จึงยิ้มเย้ยหยันออกมา “เสี้ยนจู่ ท่านล้อเล่นแล้ว? หรือท่านคิดว่าบ่าวจะเป็นคนเลวที่กระทำการตามกระแสลมอย่างนั้นหรือ? ท่านเองก็ประเมินในตัวบ่าวสูงเกินไปแล้วกระมัง?”
